Sega Mega Drive

Вытворца Sega
Тып Гульнявая прыстаўка
Пакаленне 16-біт эра
Дата выхаду Японія 29 кастрычніка 1988
Прададзена штук 39,7 млн[1]
Носьбіт Картрыдж
ЦП Motorola 68000
Бэстсэлер Sonic the Hedgehog 2
Папярэднік Sega Master System[d] і Sega Mark III[d]
Паслядоўнік Sega Saturn
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Sega Mega Drive (яп.: メガドライブ) — 16-бітная гульнявая прыстаўка, выпушчаная фірмай Sega ў 1988 годзе ў Японіі, і ў 1990 годзе — у Еўропе і іншых краінах. У Паўночнай Амерыцы прыстаўка была выпушчана пад імем Genesis, таму што Sega не змагла зарэгістраваць там гандлёвы знак Mega Drive.

Гісторыя

[правіць | правіць зыходнік]

У Японіі прыстаўка была выпушчана 29 кастрычніка 1988 года. Першапачаткова планавалася, што распаўсюджаннем новай кансолі на тэрыторыі ЗША будзе займацца кампанія Atari, але фірмы так і не змаглі прыйсці да ўзаемавыгаднага пагаднення, таму кампанія SEGA вырашыла займацца распаўсюджаннем кансолей самастойна. Першыя партыі прыставак завезлі ў Нью-Ёрк і Лос-Анджэлес 14 жніўня 1989 года, у іншыя гарады пастаўкі адбыліся трохі пазней.

У Еўропе продажы пачаліся толькі 30 лістапада 1990 года. На той час папярэдняя кансоль, выпушчаная кампаніяй Sega — Sega Master System заняла значную долю рынку, дзякуючы чаму Sega Mega Drive хутка заваявала папулярнасць. Адразу пасля з’яўлення новай прыстаўкі на еўрапейскіх рынках, стартавала вельмі моцная рэкламная кампанія. У гэты час было выпушчана нямала гульняў для новай платформы, многія былі партаваны з гульнявых аўтаматаў — Altered Beast, Golden Axe, Ghouls 'n Ghosts, але было створана таксама нямала самастойных праектаў. Гульня Sonic the Hedgehog разышлася рэкорднымі тыражамі на тэрыторыі Паўночнай Амерыкі, Бразіліі, Японіі, а таксама шэрагу еўрапейскіх краін.

Першапачаткова Sega Mega Drive канкурыравала толькі з кансоллю NES ад кампаніі Nintendo. На той момант NES вельмі састарэла ў тэхналагічным плане і практычна нічога не магла супрацьпаставіць новай прыстаўцы. Адзінай перавагай NES быў нізкі кошт, які рабіў кансоль даступнай для большасці патэнцыйных пакупнікоў. Дзякуючы гэтаму кансоль няблага прадавалася на тэрыторыі Японіі аж да канца дзевяностых гадоў.

Прыстаўка Super Famicom (таксама вядомая як Super NES), выпушчаная ў лістападзе 1990 года, пазіцыянавалася як самая моцная 16-бітная кансоль. Super Famicom значна пераўзыходзіла Sega MD па шэрагу параметраў, у прыватнасці, «Super NES» магла прайграваць алічбаваную гаворку і адначасова выводзіць на экран больш колераў, чым «Sega MD», аднак Mega Drive магла апрацоўваць значную колькасць геаметрычных аб’ектаў і фонавых спрайтаў, практычна цалкам пазбягаючы заўважнага зніжэння працаздольнасці. У выніку доля «Super NES» на еўрапейскім, японскім і паўночнаамерыканскім рынках усё роўна аказалася большай, але дзякуючы падтрымцы з боку многіх кампаній-распрацоўшчыкаў (у тым ліку Electronic Arts) Sega MD досыць доўга і небеспаспяхова канкуравала з новым творам Nintendo.

Лёс прыстаўкі быў прадвызначаны пасля шэрагу надзвычай няўдалых маркетынгавых хадоў. У прыватнасці, дадатковыя прылады, такія як Sega Mega CD (прылада для чытання кампакт-дыскаў), патрабавалі немалых выдаткаў дзеля вытворчасці, якія ў выніку сябе не апраўдалі. Пацярпеўшы немалыя страты, інжынеры кампаніі Sega заняліся распрацоўкай новай 32х-бітнай кансолі — Sega Saturn. Нягледзячы на тое, што ў сярэдзіне 90-х гадоў Sega фактычна спыніла падтрымку Mega Drive, гульні для яе выходзілі аж да 1998 года, а на тэрыторыі Бразіліі яна займала каля 75 % рынку, нават пасля выхаду 32х-бітных кансоляў, такіх як Sony Playstation, Sega Saturn і Panasonic 3DO.

Тэхнічныя спецыфікацыі

[правіць | правіць зыходнік]

Працэсар

[правіць | правіць зыходнік]

Цэнтральны працэсар: 16-бітны Motorola 68000 (ці цалкам сумяшчальны)

  • Тактавая частата: 7,61 МГц у PAL-прыстаўках, 7,67 МГц у NTSC-прыстаўках.

Дадатковы працэсар: 8-бітны Zilog Z80 (ці цалкам сумяшчальны)

  • Тактавая частата: 3,55 МГц у PAL-прыстаўках, 3,58 МГц у NTSC-прыстаўках.
  • Выкарыстоўваецца як асноўны працэсар у рэжыме сумяшчальнасці з Sega Master System.

Памяць

[правіць | правіць зыходнік]

Загрузачная ПЗП: 2 Кбайт

  • Вядома як «Trademark Security System» (TMSS)
  • Падчас запуску прыстаўка выконвае праверку на наяўнасць пэўнага кода, які выдаваўся толькі афіцыйным распрацоўшчыкам

Такім чынам, неліцэнзійныя гульні без кода не могуць быць запушчаны

Калі гульня валодае неабходнай ліцэнзіяй, ПЗП выведзе на экран надпіс «Produced by or under license from Sega Enterprises Ltd.» («Выраблена кампаніяй Sega Enterprises Ltd., альбо пад яе ліцэнзіяй»)

Загрузачнай ПЗП няма ў ранніх версіях прыстаўкі

Некаторыя раннія гульні, распрацаваныя без уліку TMSS, могуць не працаваць у позніх версіях прыстаўкі

Асноўная АЗП: 64 Кбайт

  • Частка адраснай прасторы M68000

Відэапамяць: 64 Кбайт

  • Цэнтральны працэсар не можа звяртацца да яе проста — толькі пасродкам VDP (гл. ніжэй)

Дадатковая АЗП: 8 Кбайт

  • Частка адраснай прасторы Z80
  • Ужываецца як асноўная АЗП у рэжыме сумяшчальнасці з Sega Master System

Вобласць памяці картрыджа: да 4 Мбайт (32 Мбіт)

Графіка

[правіць | правіць зыходнік]

Відэакантролер Sega Mega Drive (VDP, Video Display Processor), які адлюстроўвае графіку фона і аб’екты, з’яўляецца палепшанай версіяй відэакантролера Sega Master System, створанага на базе Texas Instruments TMS9918.

Пласты: 4 (2 пракручвальныя пласты графікі фона, 1 пласт спрайтаў, 1 пласт 'вакна')

Спрайты: Да 80 адлюстраваных адначасова, у залежнасці ад экраннага рэжыму, спрайтаў (да 20 на адным гарызантальным радку)

Палітра: 512 колераў

Колеры, якія ўжываюцца адначасова: для палітры выдаткаваны 64 дзевяціразрадныя словы АЗП. Усяго даступна 4 палітры па 16 колераў, пры гэтым адзін колер у кожнай палітры заўсёды празрысты, а таксама ёсць агульны колер фона. Гэта дазваляе адлюстроўваць да 61 колеру адначасова (і да 1536 з ужываннем растравых эфектаў ці зацямнення/высвятлення).

Разрозненне экрана: Да 320×240 (40×30 ячэек) для PAL-версіі, і да 320×224 (40×28 ячэек) для NTSC-версіі

  • Празрадковыя рэжымы могуць забяспечваць падваенне разрознення экрана па вертыкалі. (напрыклад: 320×448 для NTSC-рэжыму, 320x480 для PAL-рэжыму). Ужываецца ў Sonic 2 у рэжыме падзеленага на дзве часткі экрана.

Гук

[правіць | правіць зыходнік]

Асноўны гукавы чып: Yamaha YM2612

  • Шэсць каналаў з частотнай мадуляцыяй, па чатыры аператара на кожны; шосты канал можа быць выкарыстаны як 8-разрадны ЦАП, для праграмнага прайгравання сэмплаў
  • Праграмавальны генератар звышнізкай частаты (LFO) і стэрэапазіцыяніраванне.

Дадатковы гукавы чып: Texas Instruments SN76489

  • Чатырохканальны PSG (Programmable Sound Generator, Праграмавальны Гукавы Генератар)
  • Тры каналы з прамавугольнай формай сігналу, адзін шумавы канал
  • Праграмавальныя тон/шум і затуханне
  • Ужываецца ў рэжыме сумяшчальнасці з Sega Master System

Выхады

[правіць | правіць зыходнік]
  • Антэнны выхад
  • Аўдыявыхад (гукавы стэрэа, кампазітны і RGB)
  • Раздым для блока сілкавання.
  • Два раздыму для кантролераў (выкарыстоўваючы адаптар «4 Way Play» можна гуляць учатырох).

Адаптар

[правіць | правіць зыходнік]
  • 10 В, 1,2 А
  • у пазнейшых версіях 9 В, 850 мА

Цікавыя факты

[правіць | правіць зыходнік]
  • Працэсар Motorola 68000 у некаторых выпадках магчыма разагнаць да 300 % (сусветны рэкорд — 25,4 МГц), хоць па дасягненні пэўнай частаты ён можа перастаць стабільна функцыянаваць (залежыць ад пэўнага экзэмпляра прыстаўкі). Разгон працэсара можа паказацца марным, але ў некаторых гульнях (напрыклад у Sonic the Hedgehog 2), ён дапамагае пазбавіцца ад праблем з хуткасцю у некаторых сітуацыях.
  • Таксама працэсар 68000 можна замяніць на 68010, электрычна сумяшчальны, але больш эфектыўны. 68010 не мае поўнай сумяшчальнасці з 68000, таму некаторыя гульні (такія як Sonic 3 ці Street Fighter II) перастаюць працаваць.
  • Гульня «Beggar Prince» выйшла для Sega Genesis вясной 2006 года.[2]
  • Пірацкіх клонаў гэтай кансолі несуразмерна больш, чым яе канкурэнта — SNES, піраты да гэтага часу выпускаюць і прадаюць падробныя кансолі (уключаючы партатыўныя падробкі тыпа Mega Drive Portable) і пірацкія копіі гульняў на картрыджах.

Найбольш папулярныя гульні

[правіць | правіць зыходнік]

Эмуляцыя

[правіць | правіць зыходнік]

У 2004 годзе Radica Games па ліцэнзіі выпусціла прыладу, якая змяшчала Sega Mega Drive, у Паўночнай Амерыцы (як Play TV Legends Sega Genesis) і ў Еўропе (як Sega Mega Drive 6-in-1 Plug 'n' Play); прылада змяшчала 6 убудаваных гульняў і неадключальны геймпад, раздыму пад картрыдж не было.

Сэрвіс гульняў па падпісцы GameTap уключаў у сябе эмулятар Mega Drive, і прапаноўваў некалькі дзясяткаў ліцэнзійных гульняў.

Сэрвіс Console Classix таксама змяшчаў эмулятар і некалькі сотняў гульняў Mega Drive.

Некаторая колькасць гульняў была выпушчана на дысках-зборніках, уключаючы Sonic Mega Collection і Sonic Gems Collection для PS2, Xbox і Gamecube, а таксама Sega Genesis Collection для PS2 і PSP.

У сваёй прамове на Game Developers Conference 2006 года прэзідэнт Nintendo Саторы Івата абвясціў, што некаторая колькасць гульняў Genesis/Mega Drive будзе даступна для загрузкі на Wii — зараз гэтыя гульні ўжо даступны ў Wii Virtual Console.

Для Xbox 360 і PS3 існуе зборнік з 40 гульняў Sega Mega Drive, пад назвай SEGA Mega Drive: Ultimate Collection

Самым знакамітым эмулятарам для кішэнных прылад з’яўляецца PicoDrive, які быў партаваны на мноства платформ уключаючы Windows Mobile, Symbian і PSP. На дадзены момант ён не падтрымліваецца, але яго код актыўна ўжываецца для распрацоўкі эмулятараў на іншых партатыўных прыладах (напрыклад — genesis4iphone для iPhone).

Існуюць таксама асабістыя праграмныя эмулятары кансолі:

  • Ages (Windows)
  • DGen
  • Genecyst (DOS)
  • Gens (Windows, Linux)
  • Gens Plus! (Windows)
  • Gens32 (Windows)
  • Gens32 Surreal (Windows)
  • HazeMD (Windows)
  • Kega Fusion (Windows, Linux, Mac OS X)[3]
  • Kega Lazarus (Windows)[4]
  • Megasis (Windows)[5]
  • MESS
  • PGEN (PlayStation 2)
  • Regen
  • RetroCopy (Windows)
  • RetroDrive (Windows)
  • Pico Drive (Symbian)
  • Pico Drive (PSP)
  • Gensoid (Android)
  • MD.emu (Android)[6]

Продажы

[правіць | правіць зыходнік]

Прададзена 39,7 млн:[1]

Гл. таксама

[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. ↑ а б Pricey.. Mega Drive sales figures — an update.  ??? (???). Архівавана з першакрыніцы 26 лютага 2012. Праверана 2 студзеня 2010.
  2. ↑ Super Fighter Team — www.superfighter.com
  3. ↑ Eidolon’s Inn : Kega Архівавана 16 кастрычніка 2005.
  4. ↑ Eidolon’s Inn : KegaLazarus Архівавана 26 студзеня 2013.
  5. ↑ Эмуляторы Sega Mega Drive 2(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 2 студзеня 2013. Праверана 16 студзеня 2013.
  6. ↑ [1]
  7. ↑ Stephanie Strom.. Sega Enterprises Pulls Its Saturn Video Console From the U.S. Market(недаступная спасылка).  ??? (???). Архівавана з першакрыніцы 7 сакавіка 2016. Праверана 2 января 2010.
  8. ↑ а б в Mr. Saturn.. Mega Drive/Genesis/Nomad History (ням.)(недаступная спасылка).  ??? (???). Архівавана з першакрыніцы 3 сакавіка 2016. Праверана 2 января 2010.
  9. ↑ а б Alucard em Quarta-feira.. A História do Mega Drive (парт.)(недаступная спасылка).  ??? (31 жніўня 2005). Архівавана з першакрыніцы 27 верасня 2015. Праверана 6 сакавіка 2008.
  10. ↑ Blake Snow.. The 10 Worst-Selling Handhelds of All Time(недаступная спасылка). GamePro (30 ліпеня 2007). Архівавана з першакрыніцы 26 лютага 2012. Праверана 2 студзеня 2010.