Жан Кастэкс (фр.: Jean Castex; нар. 25 чэрвеня 1965, Вік-Фезансак) — французскі палітык, прэм’ер-міністр Францыі з 3 ліпеня 2020 да 16 мая 2022 года.
Прозвішча Кастэкс паходзіць ад гасконскага слова Castèth(s) і азначае «шато» — загарадны сядзібны дом вышэйшай арыстакратыі.
Унук Марка Кастэкса, які ў 1971-1989 гадах займаў пасаду мэра Вік-Фезансака, а ў 1980-1989 — сенатара Францыі ад дэпартамента Жээр. Бацька — Клод Кастэкс, працаваў выкладчыкам. Сам Жан вучыўся ва Універсітэце Тулузы, парыжскім Інстытуце палітычных даследаванняў і Нацыянальнай школе адміністрацыі (ENA)[5].
З 1991 года працаваў у аўдытарскім судзе на пасадзе аўдытара, у 1994 годзе стаў саветнікам-рэферэнтам (conseiller référendaire), у 2008 — старэйшым саветнікам (conseiller-maître)[6].
У 1996 годзе прызначаны дырэктарам Упраўлення аховы здароўя і сацыяльных службаў дэпартамента Вар, у 1999 годзе заняў пасаду генеральнага сакратара прэфектуры дэпартамента[7].
З 2001 па 2005 год узначальваў рэгіянальную коштавую палату Эльзаса ў Страсбургу[8].
У 2008 годзе абраны мэрам горада Прад у дэпартаменце Усходнія Пірэнеі, у 2014 годзе быў трыумфальна пераабраны пры падтрымцы 70% выбаршчыкаў, у 2020 - 75,72%[9]. У якасці мэра і прэзідэнта супольнасці камун зрабіў значны ўклад у захаванне мясцовай славутасці — чыгуначнай лініі Сердань, у 2015 годзе перашкодзіў прыватызацыі аб’екта[10].
З 2010 па 2015 год — дэпутат рэгіянальнага савета Лангедок-Русільён[11].
З 29 сакавіка 2015 г. — дэпутат департаментского савета Усходніх Пірэнэяў.
З 2004 года працаваў у Міністэрстве салідарнасці і сацыяльнага згуртавання, дзе ўзначаліў кіраванне шпіталізацыі і медыцынскага абслугоўвання. Затым кіраваў канцылярыяй міністра Ксавье Бертрана, займаўся рашэннем праблемы птушынага грыпу, забяспечыўшы на тэрыторыі Францыі распаўсюджванне 200 млн ахоўных медыцынскіх масак і 2 млн доз вакцыны. Пасля прыходу да ўлады прэзідэнта Нікаля Сарказі Кастэкс рушыў услед за Бертранам, які атрымаў партфель міністра працы, і апынуўся на новым месцы ў разгар эканамічнага крызісу 2008 года, займаючыся рэфармаваннем сістэмы асаблівых пенсійных планаў. З 2010 года працаваў у прэзідэнцкай адміністрацыі Нікаля Сарказі, праз некаторы час заняўшы пасаду памочніка генеральнага сакратара Елісейскага палаца[12].
Восенню 2012 года на з’ездзе Саюза за народны рух падтрымаў Франсуа Фіёна і пасля рэарганізацыі партыі застаўся ў шэрагах «рэспубліканцаў». У гэтым жа годзе распачаў спробу абрання ў Нацыянальны сход ад дэпартамента Усходнія Пірэнеі, але саступіў[13].
У 2017 годзе прызначаны кіраўніком міжведамаснай камісіі з задачай каардынацыі дзейнасці розных міністэрстваў у падтрымку кандыдатуры Парыжа на правядзенне Алімпійскіх і Паралімпійскіх гульняў у 2024 годзе, а пазней — аналагічную камісію па арганізацыі іншых важных спартыўных спаборніцтваў[14]. 13 верасня 2017 года МАК абраў Парыж у якасці сталіцы Гульняў 2024 года.
У 2019 годзе ўзначаліў Нацыянальнае спартовае агенцтва[15].
3 красавіка 2020 г. узначаліў міжведамасную камісію па арганізацыі паступовага зняцця абмежаванняў, выкліканых распаўсюджваннем COVID-19[16].
3 ліпеня 2020 года, пасля сыходу ў адстаўку Эдуара Філіпа, Жан Кастэкс ўступіў на пасаду прэм'ер-міністра Францыі[17][18]. У той жа дзень ён выйшаў з складу партыі «Рэспубліканцы»[19].
6 ліпеня аб’яўлены персанальны склад урада. З 32 членаў Кабінета, які ўключае 16 міністраў, 14 міністраў-дэлегатаў і аднаго дзяржаўнага сакратара, палову (16 чалавек) склалі сябры партыі «Наперад, Рэспубліка!», дзевяць — беспартыйныя. Сярод астатніх ёсць прадстаўнікі Дэмакратычнага руху, новай партыі Тэрыторыі прагрэсу, а таксама партыі «Дзейнічаць» і Радыкальнага руху. Ва ўрад увайшлі 17 жанчын, сярэдні ўзрост членаў Кабінета склаў 50 гадоў (для другога ўрада Піліпа гэты паказчык складаў 51 год, а для першага — 54 гады)[20].
15 ліпеня Кастэкс выступіў з праграмнай прамовай у Нацыянальным Асамблеі, пералічыўшы асноўныя напрамкі дзейнасці свайго ўрада. У іх ліку: для процідзеяння эпідэміі COVID-19 уводзіцца абавязковае нашэнне медыцынскіх масак у грамадскіх месцах (у памяшканнях і іншых зачыненых прасторах); пашырэнне паўнамоцтваў уладаў у рэгіёнах і на месцах; зніжэнне кошту абеду ў універсітэцкіх сталовых для студэнтаў на стыпендыі з 3,30 еўра да 1 еўра; барацьба з беспрацоўем, у першую чаргу сярод моладзі (мяркуецца зніжэнне сацыяльных узносаў для работнікаў не старэйшыя за 25 гадоў да 4000 еўра ў год, пры найме работнікаў нізкай кваліфікацыі з заробкам да 1,6 МРОТ кампаніі вызваляюцца ад сацыяльных узносаў); да канца 2021 года намечана вырабіць рэнавацыя 300 кварталаў з 450, дзе яна прызнаная неабходнай; вылучаюцца інвестыцыі агульным аб’ёмам 100 млрд еўра, у тым ліку 40 — на развіццё прамысловасці і 6 — у ахову здароўя; падтрымка экалагічных праектаў; пенсійная рэформа прызнана неабходнай, у тым ліку паступовы адмову ад спецыяльных пенсійных планаў; падрыхтоўка урадам законапраекта аб супрацьдзеянні сепаратызму па этнічных і рэлігійных падставах, а таксама супрацьдзеянне радыкальнага ісламізму; установа да пачатку 2021 года інстытута «суддзяў крокавай даступнасці» (juges de proximité), да юрысдыкцыі якіх павінны быць аднесены справы аб дробных паўсядзённых правапарушэннях[21].
Жанаты на каталонке Сандры Рыбелейг (Sandra Ribelaygue) — дэпутат муніцыпальнага савета невялікага гарадка Вальсеболер на мяжы з Іспаніяй. Ёсць чацвёра дачок[22].
Кавалер ордэна «За заслугі» па прадстаўленні прэм’ер-міністра «за 15 гадоў грамадзянскай і ваеннай службы» (указ Прэзідэнта Рэспублікі ад 15 мая 2006 года)[23].