Лявонцій Мікалаевіч Бенуа | |
---|---|
Дата нараджэння | 11 (23) жніўня 1856 |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 8 лютага 1928[1] (71 год) |
Месца смерці | |
Месца пахавання | |
Грамадзянства | |
Бацька | Мікалай Лявонцьевіч Бенуа[3] |
Маці | Camilla Cavos[d] |
Дзеці | Nadia Benois[d] і Q105067523? |
Альма-матар | |
Месца працы | |
Уплыў на | Оскар Рудольфавіч Мунц і Mikhail Adolʹfovich Minkus[d] |
Узнагароды | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Лявонцій Мікалаевіч Бенуа́ (23 жніўня 1856, Пецяргоф, Расійская імперыя — 8 лютага 1928, Ленінград) — рускі архітэктар перыяду эклектыкі, буйны педагог. Член-заснавальнік (1903) і ганаровы старшыня Таварыства архітэктараў-мастакоў , рэдактар часопіса «Зодчий » (1892—1895). Заслужаны дзеяч мастацтваў Расіі (1927). Прадстаўнік мастацкай дынастыі Бенуа , сын М. Л. Бенуа. Апошні прыватны ўладальнік «Мадонны Бенуа» і маёнтка Катлы .
У 1879 годзе скончыў Пецярбургскую акадэмію мастацтваў, выкладаў у ёй (прафесар з 1892 года, рэктар — у 1903—1906 і 1911—1917), у Інстытуце цывільных інжынераў (1884—1892, 1920—1927, Пецярбург).
Будаваў у Пецярбургу (Акадэмічная капэла імя М. І. Глінкі , 1885—1889; корпус Рускага музея, 1914—1916), Маскве, Кіеве, Варшаве, Ташкенце.
Стварыў праект пераўтварэння Пецярбурга (1910—1913) разам з архітэктарам М. Перацяткавічам і інжынерам Ф. Янакіевым .