AR-15
| AR-15 | |
|---|---|
 | |
| Upotreba | |
| U službi | 1958 - do danas |
| Korisnici |  Sjedinjene Američke Države |
| Ratovi | Rat u Iraku 2003., Rat protiv terorizma, Rat u Afganistanu |
| Proizvodnja | |
| Proizvođač | ArmaLite |
| Varijante | CAR-15, Colt SMG |
| Opis oružja | |
| Težina | 2,27-3,9 kg |
| Dužina | 840 mm |
| Dužina cijevi | 368 mm |
| Kalibar | .223 Remington5.56x45 mm NATO |
| Domet | 600 m |
| Spremnik municije | Različiti STANAG okviri |
| Brzina paljbe | 800 metaka/min |
| Brzina zrna | 975 m/s |
AR-15 je američka automatska puška razvijena od strane inženjera Eugena Stonera. Na osnovu ove automatske puške kasnije je razvijena cijela porodica automatskih pušaka počevši od M16, M4 tako i HK 416, FN SCAR.
Razvoj
[uredi | uredi izvor]
1948. vojska SAD-a dolazi do zaključka da je za njih idealan kalibar .22(3), 1957. vojska SAD traži od firme ‘Armalite’ da razvije pušku u kalibru .22 koje će biti laka, mogućnost biranja vrste vatre (poluautomatksa/automatska) i koja će moći da probije standardni metalni šljem na rastojanju od 500 m. Eugen Stoner počeo je da razvija pušku zasnovanoj na dizajnu automatske puške 7.62 mm AR-10. U međuvremenu firme ‘Sierra Bullets','Remington’ i ‘Armalite’ počele su razvijanje nove vrste municije zasnovane na metku .222 Remington i Remington Magnum lovačkom metku da bi na kraju došli do metka .223 remington magnum, što bi zapravo bio metak 5.56×45 mm. 1958. Armalite proizvodi prototip puške AR-15 i daje je vojsci na testiranje. Prvi testovi pokazali su probleme sa pouzdanosti i preciznosti. Pošto su razočarani razvojem puške AR-15 prodaju dizajn firmi ‘Colt’ 1960.- Judžin Stoner koji je dizajnirao pušku prelazi iz firme Armalite u ‘Colt’ i iste godine predstavlja svoju pušku generalu LeMay-u koji traži 8.000 primjeraka ove puške koja će zamijeniti M1 Garand i M1 karabine za zrakoplovne snage. 1962. američka istraživačka agencija (ARPA) šalje 1.000 pušaka u Vijetnam na testiranje u borbi. Iste godine dobija pozitivne rezultate o efikasnosti nove ‘crne puške’ korištene od strane južnovijetnamskih snaga. 1963.-Firma ‘Colt’ potpisuje ugovor sa vojkom SAD o proizvodnji 85.000 pušaka sa oznakom XM16E1 i još 19.000 pušaka za zračne snage SAD. Razlika između XM16E1 i AR-15(odnosno M16) je bila u tome da je XM16 imala izvjesni ‘uređaj’ koji je služio da se ručno gurne klip u slučaju zaglavljivanja. 1967. počinju da stižu izveštaji iz Vijetnama o pouzdanosti puške M16. Za ovo su izgovori kako su koristili neki standardni barut za koji ide u municiju tipa 7.62×51 umjesto izvjesni Dupont IMR barut koji ide u municiju tipa.223(5.56). Također vojnici nisu obučavani za održavanje ove puške pošto su iz ‘Colt'-a tvrdili da je puška lahko održiva i stoga nisu ni proizvodili opremu za čišćenje, kasnije je riješen problem sa barutnim punjenjem, a cijev, kućište i klip su hromirani da bi se smanjila korozija, također su i proizvedeni kompleti za čišćenje (koji su se držali u kundacima) i sprovedena je obuka za sve vojnike. Takođe ove godine su uvedeni okviri od 30 metaka za ovu pušku po uzoru na AK-47. 1977-1979. razvija se nova municija u Belgiji pod nazivom SS109. Ovaj metak je zahtjevao drugačije ‘užljebljenje puške’. Ovom metku je trebao odnos 1:9 umesto 1:12 koji je imala puška M16 pa je 1981. razvijena varijanta puške M16A1 sa adaptacijom za ovo zrno i imala je odnos 1:7 i rafal je ograničen na 3 metka *1982- M16A1E1 dobija oznaku M16A2 1994. dolazi do modernizacije ove puške, postavljena je picatinny šina na mesto drške za nošenje i još nekih sitnoh izmena. Ova puška nosi oznaku m16A4.[1]
Opis
[uredi | uredi izvor]
Da bi AR15 radila pouzdano, Stoner je sasvim pojednostavio njenu građu, ali je u tome malo pretjerao. Dok sve puške koje za rad automatike koiristile snagu barutnih gasova pozajmljenih iz cijevi imaju poseban klip za tu svrhu , kod AR-15 gasovi pravo iz cijevi ulaze u nosač zatvarača. Teoretski, pa i na poligonima to je izgledalo odlično, samo se zaboravilo na jednu „sitnicu“. Poslije duže paljbe garež baruta se nagomila u unutrašnjosti nosača zatvarača i sanduka i dovodi do zastoja, a vojnici u borbi nemaju vremena da stalno čiste oružje. Pored toga, M16 je pravljena na uobicajen američki način – izuzetno kvalitetno sa djelovima koji se besprijekorno uklapaju. Ruski „Kalašnjikov“ a naročito kineska verzija koju su koristili vijetnamski gerilci izgledao je pored M16 kao gomila loše limarije. Međutim, iako doprinose većoj tačnosti pri gađanju djelovi izrađeni bez odstupanja čine da blato i pjesak lahko zaglavljuju oružje.
Prosječnom vojniku ipak je mnogo važnije da ga puška ne izdaje u odsudnom trenutku, nego da ima tačnost koju, ionako, samo vrhunski strijelci mogu da iskoriste. Američki generali ponovo su bili poniženi: pojedini njihovi vojnici često su bacali M16 i koristili zaplijenjene ili kupljene „kalašnjikove“. Za razliku od američkog čuda tehnike, ruske i kineske puške radile su odlično.
Stonerova puska bila je ipak relativno dobro oružje i poslije Vijetnamskog rata ostala je naoružanju. Tada su sve zemlje NATO pakta prešle na kalibar 5.56 mm . Za ovaj metak mnoge zemlje napravile su bolje puške od od M16.[2]
Također pogledajte
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ http://www.specijalac.net/automatska-jurisna-puska-ar15-m16/[mrtav link]
- ^ Politički zabavnik, godina 1997, autor N. Rondović
