Luis de Góngora y Argote (Córdoba, 11. juni 1561. - Córdoba, 24. maja 1627.), španski barokni pjesnik.[1]
U početku je pisao u duhu narodne poezije i usavršio izraz romanci, ali, ubrzo je počeo tražiti novi pjesnički jezik, stvarati vlastitu sintaksu i razrađivati smionu metaforiku, često punu mitološke simbolike, nepristupačnu nedovoljno obrazovanom čitaocu (poeme Samoće, Polifem i Galatea, obje oko 1611.). Smatra se jednim od glavnih predstavnika kulteranizma (prema špan. culto=učen), pravca što je po njegovim epigonima nazvan i gongorizam, i jedan je od najvećih predstavnika hermetičke lirike uopće. Utjecao je i na razvoj evropske poezije 20. vijeka.