Αχμέτ Ναζίφ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | أحمد نظيف (Αραβικά) |
Γέννηση | 8 Ιουλίου 1952[1] Κάιρο ή Αλεξάνδρεια[1][2] |
Χώρα πολιτογράφησης | Αίγυπτος |
Θρησκεία | Σουνιτισμός |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Μητρική γλώσσα | Αραβικά |
Ομιλούμενες γλώσσες | Αραβικά Αιγυπτιακά Αραβικά |
Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Καΐρου Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ El Nasr Boys' School |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | πολιτικός επιστήμονας υπολογιστών |
Εργοδότης | Πανεπιστήμιο του Καΐρου |
Πολιτική τοποθέτηση | |
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | Communications Minister of Egypt (1999–2004)[3] Πρωθυπουργός της Αιγύπτου (2004–2011) |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αχμέτ Ναζίφ (8 Ιουλίου 1952) είναι Αιγύπτιος πολιτικός. Διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας από τις 14 Ιουλίου 2004 έως τις 29 Ιανουαρίου 2011. Ήταν ο νεότερος σε ηλικία πρωθυπουργός στη χώρα του από την ίδρυση της δημοκρατίας.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια στις 8 Ιουλίου του 1952. Αποφοίτησε από το σχολείο αρρένων της Ελ Νασρ της Αλεξάνδρειας. Έκανε σπουδές ηλεκτρονικής και τηλεπικοινωνιών στο πανεπιστήμιο του Καΐρου. Απέκτησε διδακτορικό τίτλο στο Computer Engineering (Μηχανικός Υπολογιστών) από το πανεπιστήμιο Μακ Τζιλ του Καναδά. Είναι παντρεμένος και έχει 2 γιους.
Υπηρέτησε ως υπουργός Τηλεπικοινωνιών στην κυβέρνηση του προκατόχου του, Ατέφ Εμπέιντ. Διορίστηκε στην πρωθυπουργία από τον πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ στις 9 Ιουλίου του 2004. Στις 27 Σεπτεμβρίου του 2005 η κυβέρνησή του παραιτήθηκε λόγω εκλογών και παρέμεινε υπηρεσιακός ως το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, οπότε σχηματίστηκε η νέα κυβέρνηση. Στις 29 Ιανουαρίου 2011 ο Μουμπάρακ έπαυσε τον Ναζίφ από τα καθήκοντά του, σε μια προσπάθεια να κατευνάσει το εντελώς έκρυθμο κλίμα που έχει δημιουργηθεί στη χώρα από τις 23 Ιανουαρίου, με αλλεπάλληλες αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις. Μετά από διάταγμα του Αιγύπτιου προέδρου, νέος πρωθυπουργός διορίστηκε ο υπουργός Αεροπορίας, πτέραρχος Αχμέντ Σαφίκ.
Τον Ιούλιο του 2015 ο Ναζίφ καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών για διαφθορά, έπειτα από έφεση σε προηγούμενη καταδίκη του, που ήταν σε ποινή φυλάκισης 3 ετών.[4]