Μεχμέτ Χαμπεράλ

Μεχμέτ Χαμπεράλ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Mehmet Haberal (Τουρκικά)
Γέννηση29  Οκτωβρίου 1944
Ριζούντα
Χώρα πολιτογράφησηςΤουρκία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΤουρκικά
ΣπουδέςΙατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Άγκυρας
Πανεπιστήμιο της Άγκυρας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
διδάσκων πανεπιστημίου
συγγραφέας
χειρουργός
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο του Μπεσκέντ
Επηρεάστηκε απόThomas E. Starzl
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΡεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΜέλος της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Μεχμέτ Χαμπεράλ (τουρκ. Mehmet Haberal, γενν. 1944) είναι Τούρκος κορυφαίος ιατρός χειρουργός, ειδικευμένος στις μεταμοσχεύσεις, και ιδρυτής του ιδιωτικού Πανεπιστημίου Μπασκέντ στην Άγκυρα. Είναι περισσότερο γνωστός για την πραγματοποίηση της πρώτης παγκοσμίως επιτυχημένης ταυτόχρονης μεταμοσχεύσεως ήπατος-νεφρού από ζωντανό δότη. Επίσης είχε επιτύχει την πρώτη παγκοσμίως μεταμόσχευση μέρους ήπατος από ζωντανό δότη, ενώ σε νεαρή ακόμα ηλικία, λίγο μετά την επιστροφή του από τις σπουδές του στις ΗΠΑ, είχε εκτελέσει την πρώτη μεταμόσχευση νεφρού από ζωντανό δότη που έγινε ποτέ στην Τουρκία (1975). Μαζί με τον μέντορά του Αμερικανό χειρουργό Τόμας Σταρτσλ είχαν στο ενεργητικό τους μερικές από τις πρώτες μεταμοσχεύσεις ήπατος με τη μεγαλύτερη μετεγχειρητική επιβίωση παγκοσμίως.

Τον 21ο αιώνα ασχολήθηκε με την πολιτική, κατηγορήθηκε ως εμπλεκόμενος στην Υπόθεση Εργκένεκον επί κυβερνήσεως Ερντογάν και φυλακίσθηκε επί 4,5 έτη. Ενώ ήταν προφυλακισμένος, το 2011, εκλέχθηκε βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος. Το 2024 έγινε αλλοδαπό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και στις 16 Απριλίου 2024 στην Αθήνα έγινε η τελετή της επίσημης υποδοχής του στην Ακαδημία.

Σπουδές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χαμπεράλ γεννήθηκε στη μικρή πόλη Παζάρ[1] της Επαρχίας Ριζούντας. Το 1967 απεφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Άγκυρας και τον Ιούνιο του ίδιου έτους άρχισε την εξειδίκευσή του στη Χειρουργική στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Hacettepe, στην Άγκυρα.[2]

Το 1973 ολοκλήρωσε μετεκπαίδευση με υποτροφία πάνω στη χειρουργική των εγκαυμάτων στο Τέξας, έχοντας ήδη δημοσιεύσει εργασία[3] για τα εγκαύματα στην Τουρκία. Αμέσως μετά ωστόσο, τον Ιανουάριο του 1974, ξεκίνησε τη σημαντική μαθητεία του στο πλευρό του Τόμας Σταρτσλ, στο Κέντρο Μεταμοσχεύσεων στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, που διάρκεσε έως τον Ιούνιο του 1975. Στις 4 από τις μεταμοσχεύσεις ήπατος που πραγματοποίησαν οι δυο τους τότε επεβίωσαν περισσότερο από 40 έτη με τα μεταμοσχευμένα τους όργανα.

Σταδιοδρομία και έργο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επιστρέφοντας στην Τουρκία το 1975 ο Χαμπεράλ συναντήθηκε με τον Ιχσάν Ντογραματσί, ιδρυτή και πρόεδρο του Πανεπιστημίου Hacettepe, όπου ήδη είχε προσληφθεί, και ίδρυσαν μονάδα μεταμοσχεύσεων στην Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου.[4] Ο Χαμπεράλ έγινε έτσι ο πρώτος χειρουργός μεταμοσχεύσεων στην τουρκική ιστορία.[5]. Στις 3 Νοεμβρίου 1975 ήταν επικεφαλής της ομάδας που πραγματοποίησε την πρώτη μεταμόσχευση νεφρού στην Τουρκία, όταν μια ζώσα μητέρα δώρισε τον ένα νεφρό της στον 12χρονο γιο της. Το 1976 ο Χαμπεράλ έγινε αναπληρωτής καθηγητής στο Hacettepe και αμέσως ίδρυσε ολόκληρο δίκτυο κέντρων αιμοκαθάρσεως για νεφροπαθείς στην Τουρκία. Το 1979 ηγήθηκε της πρώτης μεταμοσχεύσεως νεφρού από νεκρό (πτωματικό) δότη στην Τουρκία, αφού πρώτα έδρασε και πέτυχε την αλλαγή του σχετικού νόμου στη χώρα.

Πολιτική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 13 Απριλίου 2009 ο Χαμπεράλ συνελήφθη από την αστυνομία μαζί με άλλους υπόπτους για σχέση με την αντικυβερνητική ομάδα Εργκένεκον.[6][7][8] Το 2011 εκλέχθηκε μέλος του τουρκικού κοινοβουλίου, αντιπροσωπεύοντας την εκλογική περιφέρεια της Επαρχίας Ζονγκουλντάκ και με το ψηφοδέλτιο του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος.[9] Την ημέρα της εκλογής του ήταν ακόμα προφυλακισμένος, περιμένοντας τη δίκη του. Στις 5 Αυγούστου 2013 απαλλάχθηκε όλων των κατηγοριών και απελευθερώθηκε. Είχε ήδη 4,5 χρόνια μέσα στη φυλακή. Την 1η Οκτωβρίου 2013 κατέλαβε κανονικά τη βουλευτική έδρα του.[10][11][12] Παρέμεινε βουλευτής μέχρι τις επόμενες εκλογές το 2015, στις οποίες επέλεξε να μην είναι υποψήφιος.[10]

Τιμητικές διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1985: Βραβείο Έβερετ Ιντρίς Έβανς από την Αμερικανική Ένωση Εγκαυμάτων
  • 2017: Βραβείο Διακεκριμένης Φιλανθρωπίας από
  • 2024: Εκλογή του ως αλλοδαπού μέλους της Ακαδημίας Αθηνών


Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «What is my Crime?»: Κατάθεση του Καθηγ. Mehmet Haberal στη Σηλυβρία, επιμ. Mete Akyol, Can Matematik Yayınları, Άγκυρα 9 Σεπτεμβρίου 2011
  2. ↑ Haberal, Mehmet (Ιούνιος 2018). «Mehmet Haberal, MD: Transplant Pioneer, Entrepreneur, President-elect, The Transplantation Society». Transplantation 102 (6): 889-891. doi:10.1097/TP.0000000000002063. ISSN 0041-1337. PMID 29782475. 
  3. ↑ Haberal, M. (2008). «My Life in Burns» (PDF). σελ. 5. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2016. 
  4. ↑ «40th Anniversary of Kidney Transplantation in Turkey», Middle East Society for Organ Transplantation News, Μάρτιος 2016, σελ. 3
  5. ↑ Sanal, Aslihan (2010). «23. "Robin Hood"" of Techno-Turkey or Organ Trafficking in the State of Ethical beings». Στο: Good, Byron J.· Willen, Michael M.J.· Willen, Sarah S.· Fischer, Michael· DelVecchio Good, Mary-Jo, επιμ. A Reader in Medical Anthropology: Theoretical Trajectories, Emergent Realities. Wiley Blackwell. σελίδες 304–305. ISBN 978-1-4051-8315-4. 
  6. ↑ «Human rights of parliamentarians: 192nd Governing Council session». archive.ipu.org. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2019. 
  7. ↑ «Business as usual». The Economist. 30 June 2011. ISSN 0013-0613. https://www.economist.com/europe/2011/06/30/business-as-usual. Ανακτήθηκε στις 20 December 2019. 
  8. ↑ «Latest Ergenekon raid nets academics and NGO heads», Hürriyet, 14 Απριλίου 2009
  9. ↑ Şafak, Yeni (13 Δεκεμβρίου 2019). «Zonguldak Seçim Sonuçları 2011 - Genel Seçim 2011». Yeni Şafak (στα Τουρκικά). Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2019. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Decision adopted by the Committee on the Human Rights of Parliamentarians at its 152nd session (Geneva, 23 January to 3 February 2017)». Inter-parliamentary Union, Turkey.
  11. ↑ Turkey Constitution and Citizenship Laws Handbook: Strategic Information and Basic Laws. 1. International Business Publications. 2013. σελ. 135. ISBN 978-1-4387-8005-4. 
  12. ↑ Corillon, Carol. «Stand up for Turkey's jailed doctors and scientists». New Scientist. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2019.