Πωλ Μωριά

Πολ Μοριά
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Paul Mauriat (Γαλλικά)
Γέννηση4  Μαρτίου 1925[1][2]
Μασσαλία
Θάνατος3  Νοεμβρίου 2006[3][1][2]
Περπινιάν
Αιτία θανάτουλευχαιμία
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[4]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδιευθυντής ορχήστρας
συνθέτης
τραγουδοποιός
πιανίστας[5]
αρχηγός μουσικού συγκροτήματος[6]
Περίοδος ακμής1943
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΔιοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων (15  Νοεμβρίου 1996)[7][8]
Ιστότοπος
paul-mauriat.com
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Πωλ Ζυλιέν Αντρέ Μωριά (γαλλικά: Paul Julien André Mauriat, 4 Μαρτίου 1925 – 3 Νοεμβρίου 2006) ήταν Γάλλος διευθυντής ορχήστρας, ιδρυτής της «Γκραν Ορκέστρ ντε Πωλ Μωριά» (Le Grand Orchestre de Paul Mauriat = «Η Μεγάλη Ορχήστρα του Πωλ Μωριά»), που διέπρεψε στον τομέα της ελαφράς μουσικής. Γνωστή είναι η παραλλαγή του στο τραγούδι του Αντρέ Ποπ «L'Amour est bleu» («Η αγάπη είναι μπλε»), που έμεινε στο νο. 1 για 5 εβδομάδες στον αμερικανικό κατάλογο των σινγκλ το 1968 (1 εκατομμύριο πωλήσεις), όπως και η ενορχήστρωσή του στο τραγούδι «El Bimbo».

Βιογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πωλ Μωριά γεννήθηκε στη Μασσαλία, όπου και μεγάλωσε. Ο πατέρας του ήταν επιθεωρητής στα ταχυδρομεία και του άρεσε να παίζει κλασικό πιάνο και βιολι.[9]

Σε ηλικία τεσσάρων ετών ο Πωλ άρχισε να παίζει μουσική και μια εξαετία αργότερα, το 1935, εγγράφηκε στο Ωδείο της Μασσαλίας. Μέχρι να γίνει 17, είχε αγαπήσει την τζαζ και την ελαφρά μουσική.[9]

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ο Μωριά συγκρότησε δική του χορευτική μπάντα, με την οποία αμέσως μετά τον πόλεμο άρχισε να περιοδεύει σε αίθουσες συναυλιών ανά την Ευρώπη.[9]

Κατά τη δεκαετία του 1950 ο Μωριά έγινε μουσικός σύμβουλος και μαέστρος δύο (τουλάχιστο) κορυφαίων Γάλλων τραγουδιστών: του Σαρλ Αζναβούρ και του Μωρίς Σεβαλιέ, περιοδεύοντας μαζί τους.[9]

Το 1957 ο Μωριά κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο EP, τον Paul Mauriat, με 4 κομμάτια. Από το 1959 έως το 1964 ο Μωριά ηχογράφησε αρκετά άλμπουμ στην εταιρεία «Bel-Air» υπό τον γενικό τίτλο Paul Mauriat et Son Orchestre, αλλά και χρησιμοποιώντας αρκετά ψευδώνυμα, όπως Ρίτσαρντ Ώντρεϋ, Νίκος Παπαδόπουλος, Εδουάρδο Ρούο και Γουίλυ Τουίστ, ώστε να μεταφέρει καλύτερα τη διεθνή γεύση των ηχογραφήσεών του.

Ο Μωριά συνέθεσε τη μουσική αρκετών γαλλικών κινηματογραφικών ταινιών (που επίσης κυκλοφόρησαν από την «Bel-Air»), όπως των Un Taxi Pour Tobrouk (1961), Horace 62 (1962) και Faites Sauter La Banque (1964).

Το πρώτο του τραγούδι ο Μωριά το έγραψε μαζί με τον Αντρέ Πασκάλ (1932–2001). Το 1958 κέρδισαν το βραβείο «Χρυσό κόκκορα» («le Coq d'or de la Chanson Française») με το «Rendez-vous au Lavandou». Υπό το ψευδώνυμο Ντελ Ρόμα, ο Μωριά είχε την πρώτη του διεθνή επιτυχία με το «Chariot» (1961), για το οποίο συνεργάσθηκε με τους φίλους του Φρανκ Πουρσέλ (συνθέτη), Ζακ Πλαντ (γαλλικοί στίχοι) και Ρεϋμόν Λεφέβρ (ενορχηστρωτής). Στις ΗΠΑ το τραγούδι ηχογραφήθηκε υπό τον τίτλο «I Will Follow Him» από την Πέγκυ Μαρτς, την οποία ανέδειξε, και πέρασε τρεις εβδομάδες στο νο. 1 το 1963. Ακόμα και τρεις δεκαετίες αργότερα, το 1992, είχε ξεχωριστή θέση στην ταινία Sister Act με τη Γούπι Γκόλντμπεργκ.

Από το 1967 έως το 1972 ο Μωριά έγραψε πολλά τραγούδια με τον Πασκάλ για τη Μιρέιγ Ματιέ: το Mon Crédo (1.335.000 πωλήσεις), το Viens dans ma rue, το La première étoile, το Géant, κ.ά., ενώ την ίδια περίοδο ενορχήστρωσε 130 τραγούδια για τον Σαρλ Αζναβούρ.

Το 1965 ο Πωλ Μωριά ίδρυσε τη «Le Grand Orchestre de Paul Mauriat» και με αυτή κυκλοφόρησε εκατοντάδες ηχογραφήσεις με τη Philips Records τα επόμενα 28 χρόνια. Το 1994 υπέγραψε συμβόλαιο με την ιαπωνική εταιρεία Pony Canyon, οπότε επανηχογράφησε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του και έγραψε νέες συνθέσεις.

Μετά την επιτυχία του «L'amour est bleu» (1967-1968), που έγινε το πρώτο ορχηστρικό κομμάτι μετά το 1962 στο νο. 1 των ΗΠΑ (και το μοναδικό αμερικανικό νο. 1 που είχε ηχογραφηθεί στη Γαλλία), το 1969 ο Μωριά απετόλμησε την πρώτη του παγκόσμια περιοδεία με τη Γκραν Ορκέστρ, επισκεπτόμενος τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, τη Βραζιλία και άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής

Μετά το 1970 κυκλοφόρησε επίσης άλμπουμ με κλασική μουσική: Paul Mauriat joue Chopin και Classics in the Air (σε τρία άλμπουμ: 1, 2 και 3). Τότε άρχισε το «φαινόμενο Πωλ Μωριά στην Ιαπωνία», όταν έγινε ο μοναδικός ξένος καλλιτέχνης στην ιστορία ο οποίος έκανε δύο συναυλίες με εξαντλημένα όλα τα εισιτήρια («σολντ-άουτ») την ίδια ημέρα στην περίφημη αρένα Νιπόν Μπουντοκάν, στο Τόκιο.[10]

Επί δεκαετίες κάποιες συνθέσεις του Μωριά χρησίμευσαν ως η μουσική για σοβιετικά τηλεοπτικά προγράμματα και ταινίες μικρού μήκος, όπως ήταν η ταινία κινούμενων σχεδίων του 1977 «Πόλυγκον», το «Στον κόσμο των ζώων» και το «Κινοπανόραμα».

Ο Μωριά αποσύρθηκε από τη διεύθυνση ορχήστρας το 1998, δίνοντας την τελευταία του συναυλία, που ηχογραφήθηκε ζωντανά, στην Οσάκα της Ιαπωνίας. Η ορχήστρα του πάντως συνέχισε να περιοδεύει ανά τον κόσμο μέχρι τον θάνατό του το 2006, με μαέστρο τον Ζιλ Γκαμπύς (Gilles Gambus), τον έως τότε πρώτο πιανίστα της και συνεργάτη του Μωριά επί 25 και πλέον χρόνια.

Το 2002 ο Σερζ Ελαΐκ (Serge Elhaik) έγραψε και δημοσίευσε μία εγκεκριμένη βιογραφία του Μωριά με τίτλο Paul Mauriat: une vie en bleu.[11]

Ο Πωλ Μωριά απεβίωσε στο Περπινιάν της Γαλλίας σε ηλικία 81 ετών.[12] Μετά τον θάνατό του έπαυσε να υπάρχει και η «Γκραν Ορκέστρ ντε Πωλ Μωριά».

Στατιστικά και τιμητικές διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πωλ Μωριά έχει έναν από τους μεγαλύτερους καταλόγους ηχογραφήσεων ανάμεσα στους καλλιτέχνες της γενιάς του, με περισσότερους από χίλιους τίτλους μόνο την περίοδο 1965–1993. Συνολικά πούλησε πάνω από 40 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως και έκανε 28 περιοδείες στην Ιαπωνία (1969-1998). Τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο (Grand Prix) της γαλλικής βιομηχανίας δίσκων, ένα τρόπαιο της MIDEM και, το 1997, κέρδισε την επίζηλη διάκριση του Commandeur des Arts et des Lettres από το γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού.

Μία σειρά από σαξόφωνα και τρομπέτες κατασκευής Ταϊβάν φέρουν το όνομα του Πωλ Μωριά («P. Mauriat»), μια ένδειξη της δημοφιλίας του μουσικού στη συγκεκριμένη χώρα.

Δισκογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σινγκλ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άλμπουμ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Viva Cha Cha Cha (1959) (ως Εδουάρδο Ρούο)
  • Jamais le dimanche (1960) (ως Νίκος Παπαδόπουλος)
  • Tu viens danser! (1960)
  • Paris by Night (1961)
  • Plays Standards (1963)
  • Paul Mauriat joue pour les enfants (1963)
  • Album no 1 (1965)
  • Russie de toujours (1965)
  • Album no 2 (1965)
  • Album no 3 (1966)
  • Prestige de Paris (1966)
  • Parlez-moi d'amour (1966)
  • Album no 4 (1966)
  • Bang, bang (1966)
  • More Mauriat (1967)
  • Mauriat Magic (1967)
  • Album no 5 (1967)
  • Noëls (γνωστό και ως The Christmas Album το 1967 και White Christmas το 1973)
  • Album no 6 (1967)
  • Blooming Hits (1967)
  • Love Is Blue (1968)
  • Viva Mauriat (1968)
  • Mauriat slows (1968)
  • Rain and Tears (1968)
  • Cent mille chansons (1968)
  • Rhythm and Blues (1968)
  • The Soul of Paul Mauriat (1969)
  • Doing My Thing (1969)
  • Je t'aime... moi non plus (1969)
  • Un jour, un enfant (1969)
  • L.O.V.E. (1969)
  • Vole, vole, Farandole (1969)
  • Prevailing Airs (1969)
  • Paul Mauriat joue Chopin (1970)
  • Paul Mauriat Let the Sunshine in/Midnight Cowboys/ And Other Goodies (1970)
  • C'est la vie... Lily (1970)
  • Gone Is Love (1970)
  • Comme j'ai toujours envie d'aimer (1970)
  • Paloma Embriagada (1970)
  • Un banc, un arbre, une rue (1971)
  • Mamy Blue (1971)
  • Penelope (1971)
  • El Condor Pasa (1971)
  • Tombe la neige (1971)
  • Après toi (1972)
  • L'Avventura (1972)
  • Last Summer Day (1972)
  • Paul Mauriat joue les Beatles (1972)
  • Le Lac Majeur (1972)
  • Forever and Ever (1973)
  • Nous irons à Vérone (1973)
  • Last Tango in Paris (1973)
  • Good bye, My Love, Good bye (1973)
  • White Christmas (1973)
  • Viens ce Soir (1974)
  • Retalhos de Cetim (1974)
  • Je pense à toi (1974)
  • Le premier pas (1974)
  • I Won't Last a Day Without You (1974)
  • L'Été indien (1975)
  • Entre Dos Aguas (1975)
  • The Best of Paul Mauriat – 10 Years With Philips (1975)
  • From Souvenirs to Souvenirs (1975)
  • Lili Marlene (1975)
  • Stereo Spectacular (1975)
  • The Paul Mauriat Orchestra (Have You Never Been Mellow) (1975)
  • Love Sounds Journey (1976)
  • Michelle (1976)
  • Love Is Still Blue (1976)
  • Il était une fois... nous deux (1976)
  • Chanson d'amour (1977)
  • C'est La Vie (1977)
  • Hymne à l'amour (1977)
  • Brasil Exclusivamente (1977)
  • L'oiseau et l'enfant (1977)
  • The Bird and the Child (1977)
  • Overseas Call (1978)
  • Dans les yeux d'Émilie (1978)
  • Ça Ne Fait Rien Les Couilles, Voici Paul Mauriat (1978)[13]
  • Brasil Exclusivamente Vol.2 (1978)
  • Too Much Heaven (1979)
  • Nous (1979)
  • Copacabana (1979)
  • Aerosong (1980)
  • Chromatic (1980)
  • Brasil Exclusivamente Vol.3 (1980)
  • Reality (1981)
  • Pour le plaisir (1981)
  • Je n'pourrai jamais t'oublier (1981)
  • Roma dalla Finestra (1982)
  • Tout pour la musique (1982)
  • Magic (1982)
  • I Love Breeze (1982)
  • Descendant of the Dragon (1982)
  • Love with Many Phases (1982 στο Χονγκ Κονγκ, 癡情劫|癡情劫）
  • Wild Spring (1983)
  • Summer Has Flown (1983)
  • Olive Tree (1984)
  • Piano Ballade (1984)
  • The Seven Seas (1984)
  • Transparence (1985)
  • The Best of Paul Mauriat 2 — 20 Years With Philips (1985)
  • Classics in the Air (1985)
  • Windy (1986)
  • Classics in the Air 2 (1986)
  • Song for Taipei (1986)
  • Classics in the Air 3 (1987)
  • Nagekidori (1987)
  • Love Is Blue (20th Anniversary Edition) (1987)
  • Best of France (1988)
  • The Paul Mauriat Story (1988)
  • Serenade (1989)
  • Iberia (1989)
  • Remember (1990)
  • You Don't Know Me (1990)
  • Gold Concert (1990)
  • Retrospective (1991)
  • Nostal Jazz (1991)
  • Emotion (1993)
  • The Color of the Lovers (1994)
  • Now and Then (1994)
  • Soundtracks (1995)
  • Quartet for Kobe (1995)
  • Escapades (1996)
  • Cri d'amour (1996)
  • 30th Anniversary Concert (1996)
  • Romantic (1997)
  • Sayonara Concert (1998)
  • I Will Follow Him (2000)
  • All the Best (2003 στην Κίνα)
  • Paul Mauriat Boxsets Vol 3 & 4 (2007, Universal Music, Ιαπωνία)
  • Les merveilleuses orchestrations de Paul Mauriat (2012, Marianne Mélodie)


Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0561098. Ανακτήθηκε στις 13  Αυγούστου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 13897244p. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ www.nytimes.com/2006/11/07/obituaries/07mauriat.html?partner=rssnyt&emc=rss&pagewanted=all.
  4. ↑ «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 071154388. Ανακτήθηκε στις 21  Μαρτίου 2020.
  5. ↑ Ανακτήθηκε στις 17  Ιουνίου 2019.
  6. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0115380. Ανακτήθηκε στις 17  Ιανουαρίου 2024.
  7. ↑ Ανακτήθηκε στις 2  Φεβρουαρίου 2019.
  8. ↑ www.siv.archives-nationales.culture.gouv.fr/siv/rechercheconsultation/consultation/ir/pdfIR.action?irId=FRAN_IR_026438. Ανακτήθηκε στις 25  Απριλίου 2019.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Erlewine, Stephen Thomas. «Paul Mauriat Biography». AllMusic. All Media Network. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2017. 
  10. ↑ Abramoff, Alexander (2016). «Paul Mauriat's music will always be with people in Japan». Grand Orchestras. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2017. 
  11. ↑ «Obituaries - Paul Mauriat, Orchestrator of 'Love is Blue'». The Independent. 9 Νοεμβρίου 2006. https://www.independent.co.uk/news/obituaries/paul-mauriat-423526.html. 
  12. ↑ «Paul Mauriat, 81, French Orchestra Leader, Dies». The New York Times. Agence France-Presse: σελ. A19. 7 Νοεμβρίου 2006. https://www.nytimes.com/2006/11/07/obituaries/07mauriat.html. 
  13. ↑ «Ca Ne Fait Rien Les Couilles, Voici Paul Mauriat». Discogs. 1978. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2019. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]