ΦΚ Νανσί
 | |
| Επίσημη ονομασία | Φουτμπόλ Κλαμπ ντε Νανσί |
|---|---|
| Ίδρυση | 1901 |
| Διάλυση | 1968 |
| Έδρα | Νανσί, Λωρραίνη, Γαλλία, Γαλλία |
| Στάδιο | Σταντ ντυ Πον ντ'Εσσέ (νυν Στάδιο Μαρσέλ Πικό), Τομπλαίν[1] |
 Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα | |
| wikidata () | |
Η Φουτμπόλ Κλαμπ ντε Νανσί ήταν γαλλική ποδοσφαιρική ομάδα, με έτος ίδρυσης το 1901 (υπό την ονομασία «Σταντ Ουνιβερσιταίρ Λοράν») και η οποία συγχωνεύτηκε το 1968 με την ΚΟΣ Βιλέρ-λε-Νανσί, λαμβάνοντας την ονομασία της τελευταίας.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η «Σταντ Ουνιβερσιταίρ Λοράν», αθλητικός σύλλογος με έτος ίδρυσης το 1901, φάνταζε ως το μεγάλο αουτσάιντερ, αναφορικά με το ποδοσφαιρικό του τμήμα, απέναντι στις υπόλοιπες ομάδες της πόλης. Τα αποτελέσματα, άλλωστε, που αυτό παρουσίαζε, ήταν μετριότατα μέχρι και πριν από την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου. Μετά το πέρας του πολέμου, η ΣΟΛ, της οποίας οι παίκτες προέρχονταν, κυρίως, από τον πανεπιστημιακό χώρο, άρχισε να αυξάνει τις φιλοδοξίες της. Καλύτερο παράδειγμα της νέας αυτής τάσης που έδειχνε ο σύλλογος, ήταν το γεγονός ότι ο πρόεδρος του σωματείου, Μαρσέλ Πικό, κατάφερε να λάβει τις απαραίτητες άδειες ώστε να εκκινήσουν εργασίες ανέγερσης ενός νέου γηπέδου, σε έκταση που ανήκε στο Πανεπιστήμιο, το οποίο θα αντιπροσώπευε με τον καλύτερο τρόπο τις φιλοδοξίες της ομάδας. Το « Σταντ ντυ Παρκ ντε Σπορ ντυ Πον ντ'Εσσέ » (απαντώμενο ορισμένες φορές και ως «Σταντ ντε λ'Ουνιβερσιτέ») εγκαινιάστηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1922. Κατά τη διάρκεια των εργασιών ανέγερσης του γηπέδου (σεζόν 1921-22), η ΣΟΛ αγωνιζόταν σε μία έκταση που ανήκε στην ΟΣ Φροντιέρ (Σταντ Ντρουό).
Την άνοιξη του 1935, η Σταντ Ουνιβερσιταίρ Λοράν αγωνιζόταν στην Προμοσιόν Ντ'Ωνέρ προς απογοήτευση των υποστηρικτών της. Ο Ωγκύστ «Ναπολεόν» Σαλμπάρ ξεκίνησε, τότε, εκστρατεία, για την δημιουργία επαγγελματικού ποδοσφαιρικού τμήματος εντός της ΣΟΛ. Παρά τις σημαντικές δυσκολίες που συνάντησε στην προσπάθειά του αυτή, ο φάκελός του, που είχε καταθέσει, έγινε αποδεκτός στις 20 Μαΐου 1935. Η Νανσί απέκτησε επαγγελματική ομάδα από την σεζόν 1935-1936. Η ονομασία που υιοθετήθηκε ήταν « Φουτμπόλ Κλαμπ ντε Νανσί ».
Η συντηρητική μεταρρύθμιση του συνταγματάρχη Πασκό υποχρέωσε την ΦΚ Νανσί να αποχωριστεί την επαγγελματική της ομάδα το 1943. Ο σύλλογος έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να αλλάξει την ονομασία του σε « Σταντ Λοράν ». Μια ομοσπονδιακή ομάδα, γνωστή ως «Νανσί-Λωρραίνη» ιδρύθηκε, εκείνη την περίοδο στην πόλη της Λωρραίνης. Ωστόσο, η ομάδα αυτή βασιζόταν, κυρίως σε παίκτες που προέρχονταν από την ΦΚ Σοσό. Η ομάδα αυτή κατάφερε να φτάσει έως την κατάκτηση του Κυπέλλου Γαλλίας το 1944. Το τρόπαιο αυτό βρισκόταν στην τροπαιοθήκη που διέθετε ο Μαρσέλ Πικό, ο οποίος εξακολουθούσε να παραμένει πρόεδρος της Σταντ Λοράν / ΦΚ Νανσί. Η ΦΚΝ επέστρεψε στα φυσιολογικά επίπεδα απόδοσής της το 1944, αλλά δεν έλαβε εκ νέου το επαγγελματικό καταστατικό και την ονομασία ΦΚ Νανσί παρά μόνο το 1945, καθώς η διεξαγωγή αναμετρήσεων και διοργανώσεων ήταν αδύνατη εκείνη την περίοδο στη Λωρραίνη, ελέω των πολεμικών συγκρούσεων που λάμβαναν χώρα στην ευρύτερη περιοχή. Το Κύπελλο Γαλλίας της σεζόν 1944-1945 βρήκε, ωστόσο, την Νανσί να φτάνει ως την φάση των 16 της διοργάνωσης (ήττα με σκορ 10-0 απέναντι στην ΡΚ Λανς).
Ο Ροζέ Πιαντονί εντάχθηκε στη Νανσί τον Ιούλιο του 1950. Ήταν, τότε, ηλικίας 19 ετών. Σε επτά σεζόν παρουσίας στην ΦΚΝ, πέτυχε συνολικά 92 τέρματα για το πρωτάθλημα, κατακτώντας για πρώτη φορά τον τίτλου του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος της D1 το 1951, με 28 τέρματα.
Έχοντας, ήδη, φτάσει στα ημιτελικά το 1948 και το 1951, η Νανσί έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας το 1953, χάρη, κυρίως, στις ευνοϊκές κληρώσεις των οποίων έτυχε, εκείνη την σεζόν. Η Λιλ φάνταζε ως το μεγάλο φαβορί, ωστόσο, αντιμετώπισε δυσκολίες απέναντι στην ομάδα της Λωρραίνης. Δέκα λεπτά πριν από το τελικό σφύριγμα της συνάντησης, δεν είχε προκύψει, ακόμη, νικητής, καθώς ο παίκτης της Νανσί, Μπελαί είχε ισοφαρίσει (41ο), αφού πρώτα είχε ανοίξει ο Βενσάν το σκορ για λογαριασμό της Λιλ (17ο). Ωστόσο, ο παίκτης των Dogues, Λεφέβρ, κατάφερε να εκμεταλλευτεί αμυντικό λάθος στο 81ο λεπτό, βάζοντας τέλος σε όποιες ελπίδες είχε η Νανσί για την κατάκτηση του τροπαίου. Η ΦΚΝ παρέμενε, ωστόσο, μια από τις καλύτερες ομάδες της Γαλλίας. Καλύτερο δείγμα της νέας αυτής δυναμικής που είχε αποκτήσει ο σύλλογος, ήταν μία νίκη που είχε πετύχει, με σκορ 4-2, στο Εστάδιο Τσαμαρτίν επί της Ρεάλ Μαδρίτης.
Παρά μια νέα καλή πορεία στον θεσμό του Κυπέλλου Γαλλίας, η οποία την οδήγησε έως τα ημιτελικά, οι οικονομικές της ανάγκες υποχρέωσαν την Νανσί να παραχωρήσει, το 1957, έναντι ποσού της τάξεως των 25 εκατομμυρίων, τον Πιαντονί στην Σταντ ντε Ρενς. Ο Λεόν Ντελαντεριέρ, διεθνής αμυντικός, παραχωρήθηκε, επίσης, την αμέσως επόμενη σεζόν. Διαλύοντας, με αυτόν τον τρόπο, την πολύ ποιοτική, αριστερή πτέρυγα που διέθετε, η Νανσί δεν άργησε να υποβιβαστεί στην D2 έπειτα από 11 συνεχόμενες σεζόν παρουσίας στην ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου. Μια περίοδος αστάθειας σημάδεψε, τότε, την ομάδα η οποία γνώρισε διαδοχικές ανόδους και υποβιβασμούς.
Το 1962, ωστόσο, η ΦΚΝ φαινόταν να έχει μπει, εκ νέου, σε μια τάξη. Ο Σαρλ Μπουαλώ ήταν, πλέον, πρόεδρος. Η παραμονή στην ελίτ του γαλλικού ποδοσφαίρου, τελικώς, επετεύχθη, με την ΦΚΝ να τερματίζει, μάλιστα, στην άκρως εντυπωσιακή 4η θέση της βαθμολογικής κατάταξης του πρωταθλήματος. Πάντα το 1962, η Νανσί συμμετείχε εκ νέου στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας, έπειτα από μια επιτυχημένη πορεία στην διοργάνωση, αποκλείοντας διαδοχικά τις Ρενς και ΦΚ Μετς. Μόλις 30.401 ήταν οι θεατές που έδωσαν το παρόν στην Κολόμπ, λόγω και των αναγκών τηλεοπτικής κάλυψης της αναμέτρησης, εκ των οποίων πάνω από 12.000 προέρχονταν από την Λωρραίνη. Παρά την στήριξη αυτή που διέθετε στον τελικό του θεσμού, η Σαιντ-Ετιέν ήταν αυτή που, τελικώς, επικράτησε, έπειτα από ένα τέρμα του Μπωλύ. Αυτό αποτέλεσε και μια έκπληξη, καθώς η Νανσί φερόταν ως το απόλυτο φαβορί της συγκεκριμένης αναμέτρησης απέναντι στους Verts, οι οποίοι είχαν μόλις υποβιβαστεί στην D2.
Η σεζόν 1962-1963, βρήκε την ΦΚΝ να λαμβάνει μέρος στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ωστόσο, η ομάδα αποκλείστηκε από τον πρώτο, κιόλας, γύρο. Ο όμιλός της αποτελείτο από τις Άγιαξ Άμστερνταμ και Ταταμάνια Βουδαπέστης.
Οι Rouge et Blanc γνώρισαν μια καταστροφική σεζόν την περίοδο 1963-1964, η οποία έστειλε, εκ νέου, την ομάδα στην Ντιβιζιόν 2. Ο μέσος όρος προσέλευσης των θεατών μειώθηκε δραματικά φτάνοντας, περίπου, στους 5.000 θεατές, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την οικονομική ευημερία του συλλόγου.
Η σεζόν 1964-1965 είδε τον αγωνιστικό κατήφορο της ΦΚ Νανσί να συνεχίζεται, με την ομάδα να βρίσκεται κολλημένη στις τελευταίες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα της D2. Το Στάδιο Μαρσέλ Πικό σταδιακά εγκαταλείφθηκε από τους φίλους του συλλόγου. Συγκεκριμένα, μόλις 873 θεατές παρακολούθησαν την τελευταία εντός έδρας αναμέτρηση της ομάδας για την σεζόν. « Κάθε μήνα είχαμε αρνητικό πρόσημο στον προϋπολογισμό μας της τάξεως του ενός εκατομμυρίου » ανέφερε ο Σαρλ Μπουαλώ, ο οποίος προτίμησε να « βαρέσει διάλυση ». Τότε, ήταν που αποφασίστηκε και η εγκατάλειψη του επαγγελματικού καταστατικού που διατηρούσε ο σύλλογος. Για καιρό μετά, συνεχίζονταν οι λεκτικοί διαξιφισμοί με την δημοτική αρχή του Νανσί, η οποία κατηγορείτο ότι παρακολουθούσε, δίχως να αντιδρά, τον αργό θάνατο της ομάδας της πόλης.
Συνεχίζοντας να αγωνίζεται στο CFA, με ως πρώτη ομάδα την ερασιτεχνική της, η ΦΚ Νανσί υποβιβάστηκε στην Προμοσιόν Ντ'Ωνέρ με το πέρας της σεζόν 1965-1966. Μια νέα άσχημη σε αποτελέσματα σεζόν την οδήγησε στην Πρεμιέρ Ντιβιζιόν, όπου και παρέμεινε, έως την συγχώνευσή της με την ΚΟΣ Βιλέρ-λε-Νανσί τον Ιούλιο του 1968.
Διακρίσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 15 σεζόν στην D1
- 8 σεζόν στην D2
- Ντιβιζιόν 2 (2) :
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Thierry Berthou/Collectif: Dictionnaire historique des clubs de football français. Pages de Foot, Créteil 1999 – Band 1 (A-Mo) ISBN 2-913146-01-5, Band 2 (Mu-W) ISBN 2-913146-02-3
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα FC Nancy στο Wikimedia Commons