Bristol Fairchild Bolingbroke

Bristol Fairchild Bolingbroke
Tipoavión de patrulla marítima
FabricanteBristol Aeroplane Company
Fairchild Aircraft Ltd. (Canadá)
Primeiro voo14 de setembro de 1939
Introducido15 de novembro de 1939
Unidades construídas626

O Bristol Fairchild Bolingbroke foi un avión de patrulla marítima usado pola Real Forza Aérea do Canadá durante a segunda guerra mundial. Construído por Fairchild-Canada, foi unha variante do bombardeiro británico Bristol Blenheim Mk IV.

Deseño e desenvolvemento

[editar | editar a fonte]

En 1935 o Ministerio do Aire británico publicou a especificación G.24/35 para procurar un avión de recoñecemento costeiro/bombardeiro lixeiro para substituír o Avro Anson.[1] Bristol propuxo o Type 149, baseado no seu Blenheim Mk I, con motores Bristol Aquila para conseguir un maior alcance. Aínda que o Ministerio rexeitou a proposta, un Blenheim Mk I, mantendo os seus motores Mercury VIII, foi convertido como un Type 149 (Blenheim Mk III) para o rol de recoñecemento xeral.[2] O morro foi alongado para proporcionar máis espazo para o bombardeiro, coa superficie superior esquerda recurtada para manter a visibilidade do piloto durante a engalaxe e a aterraxe.[1]

O maior alcance tamén cumpría un requirimento canadense para un avión de patrulla marítima. Como consecuencia, Fairchild Aircraft Ltd. (Canada) do Quebec comezou a producir o Blenheim Mk IV como o Bolingbroke (o nome que se pretendía usar orixinalmente para o Blenheim IV). Este modelo foi alcumado Bolly. Tras un pequeno grupo de avións construídos para as especificacións británicas, como Bolingbroke Mk I, Fairchild cambiou a produción para o Bolingbroke Mk IV con instrumentos e equipos canadenses e estadounidenses. Esas versións tamén incluían botas anti-xeo e un bote. Unha das primeiras variantes do Mk IV foi o Bolingbroke Mk IVW que estaba equipado con dous motores de 825 cabalos Pratt & Whitney SB4G Twin Wasp Junior.[3] Incapaz de manter a altitude cun só motor, a carga normal de bombas reducíuse a 500 libras neses avións para compensar a pouca potencia do motor.[4] A variante máis producida foi o adestrador Bolingbroke Mk IVT, dos cales se fabricaron 457.[5] En total producíronse 626 Bolingbroke.[5]

Historial operativo

[editar | editar a fonte]

A meirande parte dos 151 Mk IV construídos operaron no seu papel de bombardeiros de patrulla marítima nas costas do Atlántico e o Pacífico do Canadá entre 1940 e 1944. Dous escuadróns deses avións tamén operaron en Alasca durante a campaña das Aleutianas.[6] Os adestradores Mk IVT viron un uso extensivo no British Commonwealth Air Training Plan (BCATP).[5]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 Mondey 1982, p. 52
  2. ↑ Molson e Taylor 1982, p. 120
  3. ↑ Vincent 2009, p. 40
  4. ↑ Vincent 2009, p. 42
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Vincent 2009, p.23
  6. ↑ Vincent 2009, p. 24

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Molson, Ken M. and Harold A. Taylor. Canadian Aircraft Since 1909. Stittsville, Ontario: Canada's Wings, Inc., 1982. ISBN 0-920002-11-0.
  • Mondey, David. The Hamlyn Concise Guide to American Aircraft of World War II. London: Aerospace Publishing Ltd, 1996. ISBN 0-7858-1361-6.
  • Vincent, Carl Canadian Aircraft of WWII (AviaDossier No. 1). Kitchener, Ontario: SkyGrid, 2009. ISBN 978-0-9780696-3-6.