Gran Premio do Canadá de 1991
| Tipo | Gran Premio do Canadá  |
|---|---|
| Deporte | automobilismo |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1991 |
| Distancia do evento | 69 |
| Localización e Datas | |
| Localización | Circuíto Gilles Villeneuve (Montreal) 45°30′02″N 73°31′21″O / 45.5006, -73.5225 |
| Lonxitude | 4,361 km |
| País | Canadá |
| Data | 2 de xuño de 1991 |
| Competición | |
| Primeiro posto | Nelson Piquet |
| Pole position | Riccardo Patrese |
| Volta máis rápida | Nigel Mansell |
O Gran Premio do Canadá de 1991 (oficialmente o 1991 Formula 1 Grand Prix du Canada) foi unha carreira de Fórmula 1 que se celebrou o 2 de xuño de 1991 no Circuíto Gilles Villeneuve, Montreal, Canadá. A carreira foi a quinta rolda da tempada 1991. Foi o 29º Gran Premio Canadense e o 13º no Circuíto Gilles Villeneuve. A carreira de 69 voltas foi gañada por Nelson Piquet, pilotando un Benetton - Ford. Piquet levouse a vitoria número 23 e última da súa carreira na F1 despois de que o seu vello rival Nigel Mansell, manexando un Williams - Renault, repentinamente detívose a metade da última volta mentres lideraba por case un minuto. Stefano Modena obtivo o segundo lugar nun Tyrrell - Honda, mentres que o seu compañeiro de equipo de Mansell Riccardo Patrese foi terceiro, tras comezar desde a pole position.
Informe
[editar | editar a fonte]Entre os Grandes Premios de Mónaco e o Canadá, Cesar Fiorio fora despedido como xefe de equipo de Ferrari e fora substituído por Piero Ferrari. Mentres tanto, John Barnard marchara como director técnico de Benetton; foi substituído por Gordon Kimball (pai do futuro piloto de IndyCar Charlie Kimball). O circuíto Gilles Villeneuve modificárase desde o ano anterior: a secuencia dereita-esquerda xusto antes da recta de inicio e final ralentizárase.
o primeiro piloto, Julian Bailey fora despedido por Lotus e substituído por Johnny Herbert, que non cualificaría para a carreira, mentres que Alex Caffi estaba fóra de acción por Footwork como resultado das lesións sufridas nun accidente de estrada. O seu lugar foi ocupado por Stefan Johansson.
Na práctica, Riccardo Patrese tivo un grande accidente e saíu ileso. Na fase de clasificación, Patrese logrou a pole position diante do seu compañeiro Mansell, clasificándoo por quinta vez consecutiva. Senna foi terceiro seguido por Prost, Moreno, Berger, Alesi, Piquet, Modena e Pirro.
Ao principio, Mansell escapouse e liderou sobre Patrese, Senna, Prost, Berger e Moreno. Berger abandonou na volta 4 con problemas de electrónica, mentres que Aguri Suzuki retirouse cando o seu Lola incendiouse. Moreno abandonou na volta 10 cando se saíu, mentres que Prost sufría problemas coa caixa de cambios. O francés lograra aguantar mentres se enfrontaba nunha batalla co seu compañeiro de equipo Alesi e o Benetton de Piquet.
Mansell lideraba diante de Patrese e Senna na volta 25 cando Senna retirouse, deixando a Mansell e Patrese un longo camiño por diante da batalla de Alesi-Prost-Piquet. Isto terminou a tempada perfecta de Senna. Prost retirouse pouco despois cunha falla na caixa de cambios na volta 27 e a miseria de Ferrari agravouse na volta 34 cando o motor de Alesi estalou.
Os pilotos de Williams estaban agora moi por diante do pelotón, pero Piquet achegouse a Patrese, o italiano sufría de problemas coa caixa de cambios. Nas últimas voltas Patrese foi adiantado por Stefano Modena no Tyrrell. Na última volta, Mansell lideraba diante de Piquet, Modena, Patrese, de Cesaris e Gachot cando de súpeto detívose na forquita. Houbo rumores de que Mansell non cambiara de marcha na forquita e detivera o automóbil, ou que apagara o motor accidentalmente mentres saudaba á multitude durante a última volta. Mansell negou isto, dicindo que a caixa de cambios púxose en neutral cando baixaba, e Williams dixo que o automóbil sufrira unha falla eléctrica. Isto é tecnicamente certo, pero Mansell induciuno a non manter as revolucións o suficientemente altas no motor para impulsar os sistemas eléctricos e hidráulicos, o que provocou que o cilindro da caixa de engrenaxes atascásese. Cando o automóbil foi devolto aos boxes, o motor volveu a arrincar e a caixa de cambios funcionou perfectamente.[1][2] Piquet obtivo así unha vitoria inesperada para Benetton a expensas do seu vello rival Mansell, que clasificou sexto. Os cinco puntos de Jordan, os primeiros na Fórmula Un, significaron que xa non terían que precalificar cando o sorteo reorganizouse á metade da tempada.
Clasificación
[editar | editar a fonte]Cualificación previa
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 21 |  Emanuele Pirro
|
Dallara-Judd | 1:23.244 | — |
| 2 | 22 |  JJ Lehto
|
Dallara-Judd | 1:23.480 | +0.236 |
| 3 | 33 | Andrea de Cesaris
|
Jordan-Ford | 1:23.672 | +0.428 |
| 4 | 32 |  Bertrand Gachot
|
Jordan-Ford | 1:23.719 | +0.475 |
| 5 | 14 |  Olivier Grouillard
|
Fondmetal-Ford | 1:24.795 | +1.551 |
| 6 | 34 | Nicola Larini
|
Lambo-Lamborghini | 1:25.736 | +2.492 |
| 7 | 35 | Eric van de Poele
|
Lambo-Lamborghini | 1:26.900 | +3.656 |
| 8 | 31 |  Pedro Chaves
|
Coloni-Ford | 1:34.475 | +9.231 |
Cualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferanza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:37.593 | 1:19.837 | — |
| 2 | 5 |  Nigel Mansell
|
Williams-Renault | 1:35.065 | 1:20.225 | +0.388 |
| 3 | 1 |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:35.843 | 1:20.318 | +0.481 |
| 4 | 27 | Alain Prost
|
Ferrari | 1:36.003 | 1:20.656 | +0.819 |
| 5 | 19 | Roberto Moreno
|
Benetton-Ford | 1:35.897 | 1:20.686 | +0.849 |
| 6 | 2 |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:38.223 | 1:20.916 | +1.079 |
| 7 | 28 | Jean Alesi
|
Ferrari | 1:35.257 | 1:21.227 | +1.390 |
| 8 | 20 | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford | 1:37.354 | 1:21.241 | +1.404 |
| 9 | 4 | Stefano Modena
|
Tyrrell-Honda | 1:38.218 | 1:21.298 | +1.461 |
| 10 | 21 | Emanuele Pirro
|
Dallara-Judd | 1:39.017 | 1:21.864 | +2.027 |
| 11 | 33 | Andrea de Cesaris
|
Jordan-Ford | 1:37.097 | 1:22.154 | +2.317 |
| 12 | 3 |  Satoru Nakajima
|
Tyrrell-Honda | 1:41.100 | 1:22.262 | +2.425 |
| 13 | 16 | Ivan Capelli
|
Leyton House-Ilmor | 1:40.906 | 1:22.443 | +2.606 |
| 14 | 32 | Bertrand Gachot
|
Jordan-Ford | 1:38.383 | 1:22.596 | +2.759 |
| 15 | 24 | Gianni Morbidelli
|
Minardi-Ferrari | 1:39.780 | 1:22.993 | +3.156 |
| 16 | 25 | Thierry Boutsen
|
Ligier-Lamborghini | 1:38.517 | 1:23.040 | +3.203 |
| 17 | 22 | JJ Lehto
|
Dallara-Judd | 1:38.435 | 1:23.040 | +3.203 |
| 18 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ferrari | 1:37.864 | 1:23.125 | +3.288 |
| 19 | 29 | Éric Bernard
|
Lola-Ford | 1:38.013 | 1:23.260 | +3.423 |
| 20 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Yamaha | 1:38.405 | 1:23.516 | +3.679 |
| 21 | 9 | Michele Alboreto
|
Footwork-Porsche | 1:41.196 | 1:23.529 | +3.692 |
| 22 | 30 | Aguri Suzuki
|
Lola-Ford | 1:39.696 | 1:23.585 | +3.748 |
| 23 | 15 | Maurício Gugelmin
|
Leyton House-Ilmor | 1:38.689 | 1:23.650 | +3.813 |
| 24 | 11 | Mika Häkkinen
|
Lotus-Judd | 1:42.900 | 1:23.923 | +4.086 |
| 25 | 10 |  Stefan Johansson
|
Footwork-Porsche | 1:49.019 | 1:24.433 | +4.596 |
| 26 | 26 | Érik Comas
|
Ligier-Lamborghini | 1:39.670 | 1:24.460 | +4.623 |
| 27 | 18 | Fabrizio Barbazza
|
AGS-Ford | 1:40.555 | 1:24.491 | +4.654 |
| 28 | 17 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:41.946 | 1:24.653 | +4.816 |
| 29 | 8 | Mark Blundell
|
Brabham-Yamaha | 1:39.897 | 1:24.661 | +4.824 |
| 30 | 12 | Johnny Herbert
|
Lotus-Judd | 1:39.113 | 1:24.732 | +4.895 |
Carreira
[editar | editar a fonte]Notas
[editar | editar a fonte]- Logo desta carreira, os autos con pneumáticos Goodyear gañarían todos os Grandes Premios ata e incluíndo o Gran Premio de Europa de 1997. Pirelli retiraríase da F1 a fins de 1991 e non regresaría ata 2011.
- Este foi o sétimo Gran Premio consecutivo gañado por un piloto brasileiro, Piquet gañou as dúas últimas carreiras de 1990 antes de que Senna gañase as primeiras catro carreiras de 1991. Foi o final da secuencia gañadora máis longa para os pilotos brasileiros na historia da Fórmula Un.
- A derrota na última volta de Nigel Mansell converteuno no primeiro piloto na historia da Fórmula Un en perder unha carreira na última volta logo de haber liderado cada volta de antemán.[Cómpre referencia]
Posicións logo da carreira
[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Grand Prix Results: Canadian GP, 1991". Grandprix.com. Consultado o 12 de outubro de 2014.
- ↑ "Canada 1991 – waving goodbye to victory". formula1.com. 11 de xuño de 2003. Arquivado dende o orixinal o 18 de outubro de 2014. Consultado o 24 de xaneiro de 2016.
- ↑ "1991 Canadian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 de novembro de 2014. Consultado o 23 de decembro de 2015.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio do Canadá de 1991 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Mónaco de 1991 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1991 |
Carreira seguinte: Gran Premio de México de 1991 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Canadá de 1990 |
Gran Premio do Canadá | Carreira seguinte: Gran Premio do Canadá de 1992 |