Uncle Tupelo

Uncle Tupelo
Orixe	Belleville, Illinois, Estados Unidos
Período	1987-1994
Xénero(s)	Country alternativo Rock alternativo Country rock
Membros	Jay Farrar Jeff Tweedy Mike Heidorn Bill Belzer Ken Coomer Max Johnston John Stirratt
Artistas relacionados	The Plebes The Primitives Bottle Rockets Son Volt Wilco
Na rede
uncletupelo.com

Uncle Tupelo foi unha banda de rock alternativo proveniente de Belleville, Illinois, activa desde 1987 a 1994. Jay Farrar, Jeff Tweedy e Mike Heidorn formaron o grupo despois de que o cantante da súa agrupación previa, The Primitives, abandonase para comezar os seus estudos universitarios. O trío gravou tres álbums con Rockville Records antes de asinar un contrato con Sire Records e converterse nun quinteto. Pouco tempo despois do lanzamento do seu cuarto álbum de estudio Anodyne, Farrar anunciou a súa decisión de abandonar a banda debido ás agres relacións que mantiña con quen compuña as cancións conxuntamente, Tweedy. Uncle Tupelo disolveuse o 1 de maio de 1994, tras unha xira de despedida. Tras isto, Farrar formou Son Volt xunto a Heidorn, mentres que os membros restantes continuaron xuntos, renomeándose Wilco.

A pesar de que Uncle Tupelo se disolveu antes de lograr éxito comercial, a banda é recoñecida polo seu impacto na música country alternativa.^[1] O primeiro álbum do grupo, Non Depression, converteuse nun prototipo do xénero e foi amplamente influente. O son de Uncle Tupelo diferénciase da música country da época debido a que estaba influída por estilos tan diversos como o hardcore punk de Minutemen e o tipo de instrumentación e harmonías country de The Carter Family e Hank Williams. As letras de Farrar e Tweedy refírense frecuentemente á clase media e a clase obreira de Belleville.

Historia

The Plebes e The Primitives

Jay Farrar, cantante e guitarrista de Uncle Tupelo

Jay Farrar, xunto aos seus irmáns Wade e Dade, tocaba nunha banda de garage da década de 1980 chamada The Plebes. Procedentes de Belleville, Illinois, The Plebes buscaron participar nun concurso do tipo battle of bands (loita de bandas para determinar a mellor a través dun xurado e o público), pero necesitaban outro alumno de escola secundaria para que tocase con eles. Convidaron a Jeff Tweedy, un amigo do colexio ao que asistía Farrar, para que se unise á banda e tocase no espectáculo. A pesar da súa falta de habilidade para tocar o seu instrumento, Tweedy tivo un importante papel no grupo por programar as súas primeiras actuacións. Aínda que The Plebes tiñan un estilo rockabilly, Tweedy quería tocar punk, a música que escoitou tocar ao grupo orixinalmente. Isto representou unha fonte de tensións entre Tweedy e Dade Farrar, quen deixou o grupo dous meses despois de que ingresase o primeiro.^[2]

Antes de deixar a banda en 1984, Dade Farrar presentou aos seus membros a Mike Heidorn, o irmán máis novo da súa noiva, quen pouco despois ingresou na banda como batería.^[2][3] The Plebes decidiron cambiar o seu nome a The Primitives en referencia a unha canción de 1965 da banda de rock psicodélico The Groupies.^[2][4] Debido á pouca popularidade do punk na área de San Luís, The Primitives comezaron a tocar un garage rock máis rápido con influencias de blues nunha sala de concertos de Millstadt, Illinois, onde a nai de Tweedy, Jo Ann, recollía o pago dos clientes para ver a presentación.^[3][5] Ademais, tocaban regularmente no salón de vodas B St. Bar en Belleville xunto a outras bandas como The Newsboys (máis adiante, Sammy and the Snowmonkeys), Charlie Langrehr e The Syptoms. Wade Farrar era o cantante principal da banda, pero as súas obrigacións na Southern Illinois University e a súa solicitude de ingreso no exército dos Estados Unidos significaban que só podía dedicar un pouco de tempo ao grupo. Ademais, Heidorn rompeu a clavícula durante un concerto en 1986, o que obrigou a banda a facer unha paréntese. Jay Farrar e Tweedy continuaron compondo cancións e comezaron a ensaiar na casa de Heidorn cando este se recuperou. Cara a 1987, o grupo retomou a súa actividade regular.^[6] Tony Mayr uniuse temporalmente a The Primitives como baixista para que Tweedy puidese tocar máis a guitarra, pero un mes máis tarde a banda decidiu expulsalo para seguir sendo un trío.^[3] Para evitar confusión cunha exitosa banda británica tamén chamada The Primitives, decidiron cambiar o seu nome unha vez máis, esta vez a Uncle Tupelo.^[7] Aínda que baixo o nome The Primitives fixeran exclusivamente versións de cancións da década de 1960, o trío decidiu adoptar un novo enfoque e comezou a compor a súa propia música co seu novo nome.^[8]

Carreira inicial

The Primitives cambiaron o seu nome a Uncle Tupelo, combinando dúas palabras sacadas ao azar do dicionario e inspirándose nun personaxe dunha tira cómica creada por Chuck Wagner, un debuxante amigo do grupo; inspirado polo novo nome Wagner creou unha caricatura dun Elvis vello e gordo.^[9] O trío gravou un demo de catro temas, o que lles permitiu abrir concertos de artistas como Johnny Thunders e Warren Zevon.^[3][3] Tweedy coñeceu a Tony Margherita traballando como dependente a tempo parcial nunha tenda de discos en San Luís. Tras asistir a unha serie de presentacións da banda, este ofreceuse a ser o seu representante ^[10] Uncle Tupelo comezou a efectuar concertos regularmente en Cicero's Basement, un bar próximo ao campus da Universidade de Washington. Bandas de estilo similar, como Chicken Truck de Brian Henneman, tamén adoitaban tocar no bar que cara a fins de 1988 se consideraba o lugar onde se orixinou un novo estilo musical.^[11] Temporalmente expandíronse a un cuarteto cando se sumou o guitarrista Alex Mutrux, aínda que despois volveron á súa formación orixinal.^[3]

Uncle Tupelo gravou as súas primeiras cancións no estudio do cantante de pop rock Adam Schmitt en Champaign, Illinois. O demo Not Forever, Just for Now inclúe os temas «I Got Drunk» e «Screen Door», así como versións primarias de cancións que aparecerían no seu álbum debut.^[12] O College Music Journal publicou unha recensión entusiasta do traballo e comentou que Uncle Tupelo era a mellor banda do ano entre as que aínda non asinaran un contrato discográfico. Este recoñecemento chamou a atención de selos independentes e a banda decidiu asinar un contrato con Jay Fialkov e Debbie Southwood-Smith de Giant Records (que lles ofreceu tocar na sala CBGB da cidade de Nova York).^[13] Para explicar esta decisión, a banda comentou que as súas «metas orixinais non se distorsionarían cun selo independente».^[14]

Proxectos con Rockville Records

Jeff Tweedy tocando con Wilco en 2007

Pouco tempo despois de que Uncle Tupelo asinase o contrato, Giant Records cambiou o seu nome a Rockville Records. O primeiro álbum de estudio do grupo con este selo foi Non Depression e gravouse en aproximadamente dez días en xaneiro de 1990, no estudio Fort Apache South de Boston, Massachusetts. A temática do álbum consiste nun relato da vida dos integrantes do grupo en Belleville; exemplos disto inclúen cancións sobre o desexo de evadir o traballo nas fábricas e o medo a cumprir o servizo militar na Guerra do Golfo.^[15] Impresionados polo seu traballo no álbum de Dinosaur Jr. Bug, a banda quixo que Paul Kolderie e Sexan Slade producisen o disco. Slade deixou que Farrar tocase a mesma Gibson Lles Paul SG Junior de 1961 que J. Mascis utilizara nas gravacións de Bug.^[16] O álbum lanzouse o 21 de xuño de 1990 e o grupo celebrouno tocando en Cicero dúas noites.

Entre as xiras, Farrar, Tweedy e Heidorn formaron unha banda dedicada a facer versións chamada Coffee Creek, xunto a Brian Henneman (que logo sería membro de The Bottle Rockets). Henneman impresionou a Uncle Tupelo e foi convidado a ser técnico de guitarra e ocasional multiinstrumentista da banda.^[17] Mentres que Farrar e Heidorn evitaban beber moito tras os espectáculos, Tweedy facíao toda a noite. A pesar de deixalo cando comezou a saír con Sue Miller en 1991, estendeuse unha ampla brecha comunicativa entre Farrar e el.^[18]

Cara a marzo de 1991, Non Depression vendera aproximadamente quince mil copias e figurou nun artigo da revista Rolling Stone sobre novas estrelas.^[3][19] Con todo, Rockville Records negouse a pagar aos integrantes do grupo dereitos de autor polo álbum, unha cuestión que continuaría ao longo de todo o contrato da banda coa discográfica.^[19] A banda gravou un segundo álbum en Long View Farm en North Brookfield, Massachusetts, que lles levou uns dezasete días. Still Feel Gone, cun son máis baseado en capas, tamén foi producido por Kolderie e Slade, con contribucións de Henneman, Rich Gilbert, Chris Bess de Enormous Richard e Gary Louris de The Jayhawks. A banda non quedou satisfeita coa produción e decidiu non traballar máis con Kolderie e Slade.^[20] Pouco tempo despois, Uncle Tupelo gravou «Shaking Hands (Soldier's Joy)» para o álbum de Michelle Shocked Arkansas Traveler e uniuse a ela nunha xira na que ademais participaron Taj Mahal e The Band. Con todo, só puideron facerse unhas poucas presentacións debido a problemas de administración entre Shocked e The Band.^[21][22][23]

O rock alternativo comezou a ser parte do mainstream cara a 1992 e o feito de lanzar un novo álbum dentro do xénero podería facer que o grupo asinase cunha discográfica de maior prestixio. Con todo, Uncle Tupelo non quería seguir os pasos de grupos como Nirvana e decidiron compor cancións folclóricas e de música country para «dicir "vai á merda" á industria do rock».^[24] Peter Buck, guitarrista de R.E.M. viu o trío tocando no 40 Watt Club en Athens, Xeorxia e buscounos tras a presentación.^[25] Buck estaba impresionado pola versión de «Atomic Power» que interpretaran e ofreceulles os seus servizos para o próximo álbum. En cinco días, Buck produciu o seguinte álbum da banda: March 16-20, 1992.^[26] Buck permitiulles estar na súa casa durante as sesións e non cobrou polo seu traballo. A participación de Henneman incrementouse neste proxecto e aprendeu a tocar a mandolina e o buzuki.^[27] A pesar do seu afastamento do rock alternativo, varias discográficas comezaron a mostrar interese en Uncle Tupelo tras o lanzamento do álbum.^[25] O disco tivo maiores vendas que os seus outros dous discos xuntos, aínda que Rockville se mostrou desgustada por non estar dentro da corrente do rock alternativo.^[28]

Contrato con Sire Records

En 1992, Joe McEwen de Sire Records comezou a interesarse pola banda. McEwen, que levara a bandas como Dinosaur Jr. e Shawn Colvin a asinaren con Sire, interesouse neles desde que escoitou o demo Not Forever, Just for Now. Debido á presión de Gary Louris, McEwen ofreceulles un contrato. O representante, Tony Margherita, solicitou a cláusula de salvagarda de cincuenta mil dólares que pedira no contrato con Rockville, liberando así o grupo para poder asinar un contrato de sete anos con Sire. O contrato esixía dous álbums de estudio e especificaba un orzamento de cento cincuenta mil dólares para o primeiro deles.^[29] Na época na que gravaron March 16-20, 1992, Mike Heidorn conseguiu un emprego nunha compañía de diarios en Belleville e saía cunha muller que tiña dous fillos dun matrimonio previo. Uncle Tupelo tiña pensada unha xira por Europa, pero Heidorn preferiu quedar coa súa noiva, coa que casaría en agosto de 1992.^[30] A banda fixo audicións para buscar substituto para Heidorn pouco antes da xira promocional e preseleccionou a Bill Belzer e Ken Coomer.^[23] A pesar de que Jay Farrar e Jeff Tweedy estiveron de acordo en que Coomer era mellor batería, a súa gran estatura e longas rastas intimidáronos. A banda elixiu a Belzer, aínda que só permaneceu seis meses con eles.^[31] Tweedy explicou a partida de Belzer:

«Tivemos a Belzer na banda por seis meses. Quero crer que foi puramente musical e honestamente creo que [as cousas] non estaban funcionando en canto á música. Creo tamén que non estabamos maduros emocionalmente para ser bos amigos dunha persoa gay neste momento das nosas vidas [...] e Bill era e é unha persoa gay orgullosa e honrada, moi aberto en canto á súa homosexualidade».^[32]

Tras realizar unha xira por Europa abrindo os concertos de Sugar, o grupo substituíu a Belzer por Coomer. Tamén probaron novos membros: John Stirratt substituíu a Brian Henneman (quen deixou Uncle Tupelo para integrar The Bottle Rockets) e o irmán de Michelle Shocked, Max Johnston, sumouse como violinista e intérprete de mandolina para os concertos. Stirratt ocupou o lugar de baixista, o que permitiu a Tweedy tocar máis a guitarra.^[33] Como quinteto, Uncle Tupelo gravou o seu álbum debut con Sire no estudio Cedar Creek en Austin, Texas a principios de 1993. Anodyne consistiu en gravacións en directo no estudio e inclúe un dúo entre Farrar e Doug Sahm de Sir Douglas Quintet.^[34] O álbum vendeu cento cincuenta mil copias e foi a única vez que ingresaron na lista Top Heatseekers da revista Billboard.^[35][36] O grupo saíu de xira até o fin daquel ano e terminaron o ciclo cun concerto no que se esgotaron as entradas en Tramps en Nova York. Debido a isto, altos executivos de Sire comezaron a ver o grupo como un éxito potencial.^[35]

Separación

Ao sumarse á formación Stirratt, Coomer e Johnston, pouco antes da gravación de Anodyne, a relación entre Farrar e Tweedy comezou a empeorar e moitas veces acababan discutindo despois dos concertos.

Nesta época, se eu dicía algo ao micro do escenario, despois [Farrar] levábame á parte e dicíame: «non volvas falar a través dese micro xamais». Malinterpretaba o que dicía ao micro evidenciando máis o meu ego rampante e fóra de control, evidenciando máis que eu non tiña que sentir medo nunca máis.

Jeff Tweedy^[37]

Proxectos posteriores

Logo da xira de Uncle Tupelo, Tweedy animou aos integrantes da banda a formaren unha nova agrupación, mentres que Farrar comezou a buscar músicos para o seu propio proxecto. Tweedy conseguiu manter a todos os membros de Uncle Tupelo, xunto aos que formou Wilco. Comezaron a ensaiar uns días despois do último concerto de Uncle Tupelo e para agosto de 1994 entraron no estudio de gravación para gravar o seu álbum debut A.M. Farrar pediu a Jim Boquist unirse á súa nova banda, Son Volt; Boquist é un multiinstrumentista que tocara previamente con Joe Henry, cando este abriu os concertos de Uncle Tupelo na súa última xira. Boquist tamén recrutou ao seu irmán Dave, mentres que Farrar convenceu a Mike Heidorn para abandonar Belleville e unirse tamén. A nova banda de Farrar comezou a gravar o seu álbum debut, Trace, en novembro de 1994.

Wilco asinou un contrato discográfico con Reprise Records, mentres que Son Volt asinou con Warner Bros. Records. Son Volt obtivo certo éxito co sinxelo de college rock «Drown», extraído do disco Trace, pero Wilco mantivo unha carreira máis exitosa nos vindeiros anos.^[38][39] Respecto a unha posible reunión, Mike Heidorn dixo nunha entrevista a PopMatters que «nunca nada é seguro, pero teño que dicir que non vai ocorrer».^[40] Farrar dixo que non quere que a banda se reúna, mentres que Tweedy dixo que cre que unha reunión non sería musicalmente produtiva.^[41]

En 2000 Farrar e Tweedy demandaron a Rockville Records e ao directivo de Dutch East India Trading, Barry Tenenbaum, debido ás regalías que supostamente lles debían, polo que recibiron unha indemnización de Tenenbaum, recibindo dereitos compartidos dos tres primeiros discos de Uncle Tupelo. Logo de asegurarse estes dereitos, lanzaron un disco recompilatorio titulado 89/93: An Anthology. En 2003, Uncle Tupelo reeditou os seus tres primeiros discos, dos que, antes do preito, xa venderan máis de duascentas mil copias.^[42]

Influencias

Baixo o nome de The Primitives, Tweedy e Farrar estaban influenciados por bandas de punk como Ramones e Sex Pistols. Con todo, debido á pouca acollida do punk na escena musical de Belleville e San Luís, comezaron a escoitar música country. Nun principio foron os seus pais os que os introduciron na música country, aínda que non foi ata este momento que comezaron a escoitalo por pracer. Farrar normalmente compoñía cancións sobre a clase media estadounidense, mentres que Tweedy compoñía sobre tópicos como as relacións sentimentais. Farrar estivo influenciado por autores como Kurt Vonnegut e Jack Kerouac, cuxos libros lía cando traballaba na librería propiedade da súa nai.^[43] Como vocalista principal de Uncle Tupelo, as letras de Farrar serían o centro das actuacións da banda, mentres que o estilo musical era liderado, en xeral, por Tweedy e Heidorn.

Tweedy estaba especialmente influído por Minutemen, polo que compuxo unha canción para «D. Boon», logo do seu falecemento debido a un accidente automovilístico.^[44] A banda fixo versións de cancións de Creedence Clearwater Revival, The Carter Family, Leadbelly, Gram Parsons, The Soft Boys, The Louvin Brothers, Texas Tornados e The Stooges.^[45] Lanzaron March 16-20, 1992 xusto no momento en que a música alternativa estaba en auxe, debido en parte á decisión de Neil Young de lanzar os álbums On the Beach e Tonight's the Night pouco logo do seu exitoso Harvest. O crítico musical Michael Corcoran comparou o estilo musical da agrupación con «Bob Mould encabezando Soul Asylum nunha versión acelerada dunha canción de Gram Parsons».

Legado

Uncle Tupelo é recoñecido como un dos grupos precursores do xénero country alternativo, mestura de rock alternativo e música country tradicional.^[46][47] Malia que o xénero habitualmente se asocia con artistas en solitario como Gram Parsons e Lyle Lovett, Uncle Tupelo é considerado como a primeira banda de country alternativo.^[48]Algúns medios de comunicación, como a cadea BBC suxeriron que son os únicos creadores do xénero.^[49][50]Con todo, Tweedy e Heidorn dispútanse o crédito, mentres que Farrar alega que non hai ningunha diferenza entre country alternativo e outros xéneros como o roots rock.

Os tres primeiros álbums da banda están influídos por artistas de roots rock contemporáneos como Richmond Fontaine e Whiskeytown. A utilización de guitarras distorsionadas por parte de Uncle Tupelo para tocar un estilo de música recoñecible pola súa seriedade converteuse nunha moda do rock moderno nos anos 1990.

O seu álbum No Depression de 1990 prestou o seu nome a unha influente publicación sobre country alternativo. Debido á influencia do disco e a publicación, «Non Depression» converteuse nun termo utilizado dentro do estilo do country alternativo, en especial, para denominar bandas con influencias de punk. O movemento do country alternativo xogou un papel importante no éxito de futuros artistas de country tradicional como Robbie Fulks e Shelby Lynne.

Discografía

Álbums de estudio

Álbum	Ano	Selo
No Depression	1990	Rockville Records
Still Feel Gone	1991	Rockville Records
March 16-20, 1992	1992	Rockville Records
Anodyne	1993	Sire Records

Notas

1. Erlewine, Stephen Thomas. "American Alternative Rock/Post-Punk" (en inglés). Allmusic. Arquivado dende o orixinal o 25 de outubro de 2010. Consultado o 8 de abril de 2011. 
2. (Kot 2004, p. 18)
3. Heidorn, Mike (2003).
4. O grupo tamén se coñecía como «The Primatives» debido a un erro de impresión nas súas tarxetas de presentación.
5. (Kot 2004, p. 19)
6. Kot 2004, p. 22.
7. "Uncle Tupelo: Uncle Tupelo 89/93: Anthology". PopMatters. Arquivado dende o orixinal o 13 de novembro de 2012. Consultado o 06 de decembro de 2016. 
8. Pick, Steve (28 de xaneiro de 1988).
9. Kot 2004, p. 23.
10. Kot 2004, pp. 25-26.
11. Kot 2004, pp. 29-30.
12. Kot 2004, p. 38.
13. Pick, Steve (5 de xullo de 1990).
14. "Uncle Tupelo Taking Giant Step". The Sun. 
15. Blackstock, Peter (23 de xaneiro de 1991).
16. Kot 2004, pp. 41-44.
17. Kot 2004, pp. 48-49.
18. Kot 2004, pp. 51-53.
19. (Kot 2004, p. 52)
20. Kot 2004, p. 58.
21. Saah, J; Habibion, S & Attenburg, M. "The Last Uncle Tupelo Interview, Ever!". Uno Más. Archived from the original on 09 de abril de 2001. Consultado o 06 de decembro de 2016. 
22. Morse, Steve (8 de outubro de 1992).
23. Puls, Eric (6 de novembro de 1992).
24. Kot 2004, pp. 59-60.
25. (Kot 2004, p. 66)
26. Kot 2004, p. 61.
27. Kot 2004, p. 63.
28. Eichenberger, Bill (1 de marzo de 1994).
29. Kot 2004, pp. 71-73.
30. Kot 2004, p. 69.
31. Kot 2004, p. 73.
32. Kot 2004, p. 74.
33. Kot 2004, pp. 75.
34. Kot 2004, p. 78.
35. (Kot 2004)
36. «Heatseekers».
37. Kot 2004, p. 77.
38. "Hot Mainstream Rock Tracks" (en inglés). Billboard. 13 de abril de 1996. 
39. Cohen, Jonathan (13 de abril de 2007). "Wilco: In the Comfort Zone" (en inglés). Billboard. Arquivado dende o orixinal o 22 de xuño de 2007. Consultado o 22 de novembro de 2018. 
40. Dechert, S. Renee (22 de abril de 2002). "Uncle Tupelo 89/93: Anthology—PopMatters Music Review" (en inglés). PopMatters. Arquivado dende o orixinal o 21 de outubro de 2010. Consultado o 22 de novembro de 2018. 
41. Kandell, Steve (2 de mayo de 2007). "The Main Attractions: Jeff Tweedy". Spin (en inglés). 
42. Kot 2004, p. 72.
43. "PROFILE: JAY FARRAR / Fans worship Jay Farrar's music. Yet he is unrecognized on the street. Meet the minstrel of alt-country.". SFGate. 2004-02-20. Consultado o 2018-11-22. 
44. Tweedy, Jeff. Letras de «D. Boon.» Still Feel Gone, LP. Rockville Records 1991.
45. "Released covers". www.factorybelt.net. Consultado o 2018-11-22. 
46. "Wayback Machine". web.archive.org (en inglés). Consultado o 2018-11-22. 
47. "RealPlayer and RealTimes Official Homepage – Real.com". uk.real.com (en inglés). Consultado o 2018-11-22. 
48. Gulland, A. (2011-04-27). "Women with symptoms of ovarian cancer should have a CA125 test, says NICE". BMJ 342 (apr27 3): d2695–d2695. ISSN 0959-8138. doi:10.1136/bmj.d2695. 
49. "Uncle Tupelo - New Songs, Playlists & Latest News - BBC Music". BBC (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 01 de novembro de 2018. Consultado o 2018-11-22. 
50. "BBC - Music Profiles - Uncle Tupelo". 2007-06-11. Archived from the original on 11 de xuño de 2007. Consultado o 2018-11-22. 

Véxase tamén

Bibliografía

• Goodman, David (1999). Modern Twang: An Alternative Country Music Guide and Directory (en inglés) (primeira ed.). Nashville, Tennessee: Dowling Press. ISBN 1-8918-4703-1. OCLC 42061207. 
• Kot, Greg (2004). Wilco: Learning How to Die (en inglés) (primeira ed.). Nova York: Broadway Books. ISBN 0-7679-1558-5. OCLC 427369591. DLC 2004040686. 

Ligazóns externas

• Factory Belt: The Unofficial Uncle Tupelo Archives
• Listaxe de correo de Postcard From Hell