Անդրե Ժիլ ֆր.՝ André Gill | |
---|---|
Ի ծնե | ֆր.՝ Louis-Alexandre Gosset de Guines |
Կեղծանուն | André Gill |
Ծնվել է | հոկտեմբերի 17, 1840[1][2][3][…] |
Ծննդավայր | Փարիզ, Ֆրանսիա[4][5] |
Վախճանվել է | մայիսի 1, 1885[1][2][6][…] (44 տարեկան) |
Մահվան վայր | Շարանտոն լը Պոն |
Քաղաքացիություն | Ֆրանսիա |
Մասնագիտություն | Շանսոնիե, ծաղրանկարիչ, նկարիչ, բանաստեղծ, հեղինակ-կատարող, գծանկարիչ և կոմունար |
Ուշագրավ աշխատանքներ | Caricature of Alexandre Dumas fils? |
Աշակերտներ | Achille Lemot? |
Անդամակցություն | Zutiste? |
André Gill Վիքիպահեստում |
Անդրե Ժիլ (ֆր.՝ André Gill), իսկական անունը` Լուի-Ալեքսանդր Գոսսե դե Գին (ֆր.՝ Louis-Alexandre Gosset de Guines, հոկտեմբերի 17, 1840[1][2][3][…], Փարիզ, Ֆրանսիա[4][5] - մայիսի 1, 1885[1][2][6][…], Շարանտոն լը Պոն), ֆրանսիացի նկարիչ, ծաղրանկարիչ, շանսոնյե։
Մոր մահից և հոր անհետանալուց հետո Անդրե Ժիլը մեծանում է իր հորական պապիկի հետ։ Բանակում ծառայելուց հետո Լուի-Ալեքսանդրն ընդունվում է Փարիզի գեղանկարչության և քանդակագործության Թագավորական ակադեմիա։
Նկարչի գործունեությունը սկսվում է որպես ծաղրանկարիչ` Անդրե Ժիլլ կեղծանունով, «Le Journal Amusant» ամսագրում։ Նա դառնում է XIX դարի երկրորդ կեսի Ֆրանսիայի ամենահայտնի ծաղրանկարիչներից մեկը այն բանից հետո, երբ 1865-1867 թվականներին «La Lune» թերթում հրատարակում է իր ժամանակի ականավոր մարդկանց` Սառա Բեռնարին, Էմիլ Զոլային, Ժյուլ Վեռնին, Օտտո ֆոն Բիսմարկին, Ռիխարդ Վագներին պատկերող շարժեր։ Նապոլեոն III-ի ծաղրանկարը հրատարակելուց հետո «La Lune»ը փակվում է։ Դրանից հետո Անդրե Ժիլը 1868-1876 թվականներին աշխատում է «L'Éclipse» ամսագրի համար։ Ծաղրելով երկրի դատական համակարգը` նկարիչը 1868 թվականի օգոստոսի 9-ին սենյակում տեղադրեց պետական դատավորի նկարը` դդմի տեսքով, որի արդյունքում դատապարտվել է մի քանի ամիս ազատագրման։
Փարիզի կոմունայի ժամանակ Անդրե Ժիլը ակտիվորեն մասնակցում է դրան և նշանակվում է Լյուքսեմբուրգի թանգարանի կուրատոր. նա նկարագրում է սոցիալական «La Rue» թերթը, որը հրատարակվել է իր ընկերոջ՝ Ժյուլ Վալեսի կողմից։ Ապստամբության ճնշումից հետո նկարչին ավելի շատ են ենթարկում քննադատության։ Դրա դեմ պայքարելու համար Ժիլը միանում է «Նկարիչների Ֆեդերացիա» (Fédération des artistes) խմբին, որտեղ կային նկարչության այնպիսի վարպետներ, ինչպիսիք են Օնորե Դոմիեն, Ժան Բատիստ Կամիլ Կորոն և Կլոդ Մոնեն։ 1873 թվականին առաջադեմ արվեստագետների դեմ կատարվող քննադատության հետ կապված Անդրե Ժիլը ստեղծում է «Ծաղրանկարի մահը» (L’Enterrement de la caricature) նկարը։
Ընդհանուր առմամբ, նկարիչը քաղաքականապես կողմնորոշված է։ 1870-ական թվականների կեսերին Անդրե Ժիլը ավելի ու ավելի շատ սկսեց գովաբանել Փարիզի բոհեմյան կյանքը։ Այս շրջադարձը հանգեցնում է իր հին ընկերոջ՝ Ժյուլ Վեռնի հետ կապերի խզման։ 1876-1879 թվականներին Ժիլը դառնում է «La Lune rousse» ամսագրի գլխավոր խմբագիր։ Որպես շանսոնիե` նա ելույթ է ունենում Մոնմարտրի Մարդասպանների կաբարեում (Cabaret des Assassins): Այս հաստատության համար 1875 թվականին նկարել է մի նկար` «Խորամանկ նապաստակը», որտեղ պատկերել էր թեթևակի հարբած մի նապաստակ։ Կաբարեն ընդունել է այս անունը բառային խաղի օգնությամբ։ Շուտով նկարիչը հոգեկան խանգարում է ստանում։ Նա մահանում է Փարիզի արվարձան Շարանտոն-լե-Պոնի Շարանտոն հոգեբուժական հիվանդանոցում և թաղվում Պեր Լաշեզ գերեզմանոցում։
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Անդրե Ժիլ» հոդվածին։ |
|