Լև Նիկոլաևիչ Օբորին (սեպտեմբերի 11, 1907(1907-09-11)[1], Մոսկվա, Ռուսական կայսրություն[2] - հունվարի 5, 1974(1974-01-05)[2][1][3], Մոսկվա, ԽՍՀՄ[2]), խորհրդային դաշնակահար։ ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ (1964)։
1926 թվականին ավարտել է Մոսկվայի կոնսերվատորիան Կ. Ն. Իգումնովի դասարանը։ Օբորինը խորհրդային կատարողներից առաջինն է մասնակցել միջազգային մրցույթի (1-ին մրցանակ Շոպենի անվան դաշնակահարների միջազգային 1-ին մրցույթում, Վարշավա, 1927)։ 1928 թվականից դասավանդել է Մոսկվայի կոնսերվատորիայում (1935 թվականից՝ պրոֆեսոր, 1954-1959 թվականներին և 1965 թվականից՝ դաշնամուրի ամբիոնի վարիչ)։ Հանդես է եկել որպես մենակատար և Դ. Ֆ. Օյստրախի և Ս. Ն. Կնուշևիցկու հետ՝ անսամբլներում։ Օբորինի նվագն աչքի է ընկել մտահղացումների հստակությամբ, զգացմունքների անկեղծությամբ և ջերմությամբ։ Օբորինը[4] խորհրդային կոմպոզիտորների մի շարք երկերի, այդ թվում՝ Ա. Խաչատրյանի դաշնամուրի կոնցերտի (իրեն նվիրված), առաջին կատարողն է։ ԽՍՀՄ պետական մրցանակ (1943)։ Պարգևատրվել է Լենինի 2 և 2 այլ շքանշաններով։
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 Оборин Лев Николаевич // Большая советская энциклопедия (ռուս.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Discogs — 2000.
- ↑ Jean-Pierre Thiollet, 88 notes pour piano solo, "Solo nec plus ultra", Neva Editions, 2015, p.51. ISBN 978 2 3505 5192 0.
| |
---|
| Բառարաններ և հանրագիտարաններ | |
---|
| |
|
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 12, էջ 508)։
|