Կլորինդա Մատտո դե Տուրներ | |
---|---|
Ծննդյան անուն | իսպ.՝ Grimanesa Martina Mato Usandivaras |
Ծնվել է | նոյեմբերի 11, 1854[1] |
Ծննդավայր | Coya, Calca Province, Cuzco Department |
Վախճանվել է | հոկտեմբերի 25, 1909[2] (54 տարեկան) |
Վախճանի վայր | Բուենոս Այրես, Արգենտինա[3] |
Գերեզման | Պաստոր Մաթիաս Մաեստրո գերեզմանատուն[4], General Cemetery of La Almudena[4] և Ռեկոլետա գերեզմանատուն |
Գրական անուն | Clorinda Matto de Turner |
Մասնագիտություն | գրող, ակնարկագիր, վիպասան, դրամատուրգ, թարգմանչուհի և լրագրող |
Լեզու | իսպաներեն և կեչուա լեզուներ |
Քաղաքացիություն | Պերու |
Կրթություն | Colegio Educandas? |
Ժանրեր | էսսե |
Աշխատավայր | El Recreo?, La Bolsa?, El Perú Ilustrado?, Búcaro Americano?, La Nación?, El Tiempo? և La Razón? |
Ազգականներ | Samuel Usandivaras? |
Clorinda Matto de Turner Վիքիպահեստում |
Կլորինդա Մատո դե Տուրներ (իսպ.՝ Clorinda Matto de Turner, նոյեմբերի 11, 1854[1], Coya, Calca Province, Cuzco Department - հոկտեմբերի 25, 1909[2], Բուենոս Այրես, Արգենտինա[3]), պերուացի գրող, ով ապրել է Լատինական Ամերիկայի անկախության վաղ շրջանում։ Նրա անկախությունը ոգեշնչեց իր շրջանի կանանց, և նրա գործերը բազմաթիվ վեճերի տեղիք տվեցին պերուական հասարակության մեջ։
Կլորինդա Մատոն ծնվել և մեծացել է Պերուի Կուսկո քաղաքում։ Նրա հորն անվանում էին Ռամոն Տորրես Մատո, իսկ մորը` Գրիմանեսո Կոնսեպսիոն Ուսանդիվարես։ Երբ մայրը մահացավ, Կլորինդան քաղաքում հայտնի դարձավ որպես Լիլիա Անդեր («Azucena de los Andes»)։ Նա մկրտվել էր Գրիմանես Մարտին Մատո անվամբ, բայց ընկերներն ու ընտանիքը նրան կոչում էին Կլորինդա[5]։ Սկզբում նրա «Մատո» ազգանվան մեջ կար մեկ «տ»[6], բայց ինկական մշակույթի հանդեպ ունեցած իր կրքի պատճառով նա ավելացրեց ևս մեկ «տ»՝ անվանը ինկական երանգ տալու համար։
Ինկերի նախկին մայրաքաղաք Կուսկոյում գտնվելու ընթացքում Մատտոն իր ժամանակի մեծ մասն անցկացնում էր Պաուլո Չիկոյում, ընտանիքի կալվածքում, որը գտնվում էր Կոյա գյուղի մոտակայքում։ Կլորինդան սովորում էր միջնակարգ դպրոցում, որն այժմ հայտնի է Escuela Nacional de Educandas (Կանանց ազգային միջնակարգ դպրոց) անվամբ։ Այստեղ նա սովորում էր այն առարկաները, որոնք պերուական հասարակության մեջ համարվում էին ոչ կանացի։ Նա մասնագիտացել է անկախ հետազոտությունների բնագավառում, որն ընդգրկում էր փիլիսոփայությունը, բնագիտությունը և ֆիզիկան։ Մատտոն տասնվեց տարեկան հասակում թողեց դպրոցը, որ ավելի շատ ժամանակ հատկացներ եղբոր և հայրիկի խնամքին։ 1871 թվականին՝ 19 տարեկան հասակում, նա ամուսնացավ անգլիացի դոկտոր Տուրների հետ, որը հարուստ հողատեր էր։ Հարսանիքից կարճ ժամանակ անց նրանք տեղափոխվեցին Տինտա քաղաք, որտեղ ապրեցին 10 տարի։ Տինտայում Մետտո դե Տուրները ուսումնասիրեց Պերուի պատմութան երկու ժամանակաշրջաններ` գաղութատիրական շրջանը և ինկերի շրջանը։ Նա սկսեց ավելի շատ հետաքրքրվել բնիկ ժողովուրդների մշակույթով և նրա ստեղծագործությունների մեծ մասը հագեցած էր հնդկացիների մշակույթի մասին գիտելիքներով։ Այնուհետև նա սկսեց աշխատել որպես լրագրող տեղական և արտասահմանյան թերթերում։ 1878 թվականին Մետտո դե Տուրները հիմնեց «El Recreo de Casco» ամսագիրը, որը նվիրված է գրականությանը, գիտությանը, արվեստին և կրթությանը։ Նա հայտնի դարձավ իր գրական ստեղծագործություններով, որոնք դրական երանգներով էին պատկերում հնդկացիների կյանքը, ինչը հակասում էր այն ժամանակվա պերուական ավանդույթին։ Չնայած իր սպիտակ ծագմանը, նա չհամաձայնվեց Պերուի հնդկական բնակչության կառավարման ճնշող մեթոդների հետ՝ իր ստեղծագործությունները օգտագործելով որպես պատմություններ նրանց անունից։ Աշխատանքներում Մետտոն հանդես էր գալիս հասարակության մեջ կանանց կարգավիճակի բարելավման օգտին։
1881 թվականին Մատտոյի ամուսինը մահացավ` իր կալվածքը թողնելով սնանկ վիճակում։ Նման ֆինանսական պայմաններում Տինտեում մնալու անկարողության պատճառով Մետտո դե Տուրները տեղափոխվեց Արեկիպու, որտեղ նա սկսեց աշխատել որպես La Bolsa Americana թերթի գլխավոր խմբագիր։ Այդ ժամանակ նա հրատարակել է 2 հատոր «tradiciones cuzqueñas»-ի երկհատորյակը, առաջինը 1884 թվականին, երկրորդը՝ 1886 թվականին։ Նա գրել է նաև Himacc-Suacc (1884) դրաման և թարգմանել Ավետարանը բնիկ պերուացիների կեչուա լեզվով։ Գրական գործունեությունից բացի, նա զբաղվում էր նաև հասարակական գործունեությամբ, մասնավորապես հովանավորում էր Almirante Grau գծանավի կառուցումը։
Մատտո դե Տուրները վերջապես թողեց Տինտան` ընդմիշտ տեղափոխվելով Լիմա, բայց նույնիսկ այնտեղ իր քաղաքական և հակասական հրապարակումների համար հաճախ ծագում էր ավելի անվտանգ ապրելու հարցը Պերուի սահմաններից դուրս։ Լիմայում նա մասնակցել է տարբեր գրական կազմակերպությունների և հրատարակչությունների աշխատանքներին։ 1887 թվականին Մետտո դե Տուրները դարձել է El Peru Ilustrado-ի տնօրենը, որտեղ էլ հրատարակել է իր վեպերից շատերը։ 1889-1895 թվականներին նա տպագրել է 3 վեպ` Aves Sin Nido-ն («Թռչուններն առանց բնի»), Indole-ն («Խորհրդանիշ») և Herencia-ն («Ժառանգություն»)։ Նրանք պատմում էին քաղաքացիական հասարակության իրավունքներից զուրկ հնդկացիների մասին, որոնք ճնշվում էին հասարակության կողմից և այդ ամենը դատապարտող քահանաների մասին։ Մատտո դե Տուրների ամենահայտնի ստեղծագործությունը դարձավ «Թռչուններն առանց բնի» (Aves Sin Nido, 1889) վեպը։ Այս վեպը սկանդալային էր, քանի որ այնտեղ պատմվում էր սպիտակ տղամարդու և հնդկացի կնոջ սիրո մասին, ինչն այդ ժամանակ խայտառակություն էր համարվում Լատինական Ամերիկայում։ Գործողության ընթացքում բացահայտվում է, որ հերոսները չեն կարող միասին լինել այն պատճառով, որ նրանք երկուսն էլ նույն քահանայի սերունդ են։ «Թռչուններն առանց բնի» վեպը նրա միակ սկանդալային գործը չէր։ Մատտո դե Տուրները իր El Perú Illustrado թերթում տպագրել է նաև բրազիլացի գրող Էնրիկե Կոելիո Նետոյի շատ հակասական վեպը։ Այս ամենը հանգեցրեց նրան, որ արքեպիսկոպոսը նրան եկեղեցուց արտաքսեց։
1895 թվականին Պերուի նախագահ Նիկոլաս դե Պիերոլան ստիպեց նրան հեռանալ Պերուից։ Նա տեղափոխվեց Արգենտինա` Բուենոս Այրես, որտեղ շարունակեց իր գրական գործունեությունը։ 1900 թվականին նա գրեց Boreales, Miniaturas y Porcelanas («Հյուսիսաբնակների մանրանկարչությունը և ճենապակին») էսսեների ժողովածուն, որտեղ ընդգրկված էր «Narraciones históricas», կարևոր պատմաշխարհագրական աշխատությունը և արտահայտված է Կլորինդայի հայրենիք վերադառնալու ցանկությունը։ Բուենոս Այրեսում նա հիմնադրել է Búcaro Americano-ն, ինչպես նաև կազմակերպել է հանրային դասախոսություններ և գրել բազմաթիվ հոդվածներ տեղական մամուլի համար։ Նա աշխատել է տեղական համալսարանում որպես պրոֆեսոր։ 1908 թվականին Մատտոն առաջին անգամ այցելել է Եվրոպա` այդ տպավորությունների մասին գրելով Viaje de Recreo («Ճամփորդություն հանգստի համար») գիրքը։ Գիրքը հրատարակվել է թերթում 1909 թվականին՝ նրա մահից հետո։
Ավանդույթներն ու լեգենդներ
Գեղարվեստական գրականություն
Կենսագրություն, էպիստոլար արձակ, ճանապարհորդություն և ակնարկներ
Թատրոն
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Կլորինդա Մատտո դե Տուրներ» հոդվածին։ |
|