Ինչպես իր նախորդ՝ Սապիենս։ Մարդկության համառոտ պատմությունը գրքում, այնպես էլ այստեղ Հարիրին շարադրել է պատմության ընթացքը` նկարագրելով իրադարձությունները և անհատական մարդկային փորձը, ինչպես նաև բարոյական խնդիրները, որոնք կապված են եղել իր պատմական ակնարկի հետ։ Այնուամենայնիվ, Հոմո դեուսն ավելի շատ գործ ունի մարդու (Homo sapiens)՝ իր գոյության պահից և էվոլուցիայի ընթացքում որպես երկրագնդի ամենադոմինանտ տեսակ ձեռք բերած ունակությունների հետ։ Գիրքը նկարագրում է մարդկության ներկայիս հնարավարություններն ու ձեռքբերումները և փորձում է ուրվագծել ապագայի կերպարը։ Այստեղ շատ փիլիսոփայական հարցեր են քննարկվում, ինչպիսիք են մարդկային փորձը, անհատականությունը, մարդկային զգացմունքները և գիտակցությունը։ Հարարին նշում է, որ ապագայում մարդը դադարում է մնալ սապիենս՝ դառնալով Աստված (Homo deus)։
Գիրքն իր առջև դնում է ապագա Հոմո սապիենսի (մարդ բանական) հնարավորությունների ուսումնասիրումը։ Հարարին նշում է, որ 21-րդ դարի ընթացքում մարդկությունը հավանաբար զգալի փորձ կկատարի երջանկություն, անմահություն և աստվածային ուժեր ձեռք բերելու համար։ Գրքի ողջ ընթացքում Հարարին բացահայտորեն ներկայացնում է անցյալի և ներկայի վրա հիմնվելով ապագայում դրանք կյանքի կոչելու տարբեր ուղիները[1]։
Գրքի առաջին մասն ուսումնասիրում է մարդկանց և այլ կենդանիների միջև գոյություն ունեցող փոխհարաբերությունները, բացահայտելով, թե ինչն է հանգեցրել մարդկության դոմինանտ (ճնշող) լինելուն։
Մոտավորապես 70,000 տարի առաջվանից, երբ վերբալ/լեզվական հեղափոխություն եղավ, մարդիկ ապրում էին «միջենթակայական իրականության» մեջ, ինչպիսիք են երկրները, սահմանները, կրոնը, գումարը և ընկերությունները։ Սրանք ստեղծվել են, որպեսզի տեղի ունենա լայնամասշտաբ, ճկուն համագործակցություն տարբեր անհատների միջև։ Մարդկությունը առանձնանում է կենդանիներից այն պատճառով, որ մարդիկ հավատում են միջենթակայական կառուցվածքին, որը գոյություն ունի միայն մարդկային մտքի մեջ, և ուժ է ստանում հավաքական հավատքի միջոցով։
Մարդու՝ իր գործողություններին և մտքերին իմաստ տալու կարևորագույն ունակությունով է պայմանավորված իր բազմաթիվ նվաճումները։
Հարարին պնդում է, որ մարդասիրությունը կրոնի տեսակ է, որն աստվածների փոխարեն երկրպագում է մարդկությանը։ Այն մարդուն և իր պահանջները դնում է գլխավոր առաջնահերությունների թվում, որտեղ հենց իրենք՝ մարդիկ, շրջանակվում են որպես դոմինանտ էկաներ։ Հումանիստները հավատում են, որ բարոյականությունն ու արժեքները բխում են յուրաքանչյուր մարդու ներսից, այլ ոչ թե արտաքին աղբյուրից։ Հարարիի կարծիքով, 21-րդ դարի ընթացքում մարդասիրությունը կարող է մարդկանց անմահության, երջանկության և զորության որոնումների տանել։
Տեխնոլոգիական զարգացումները սպառնում են մարդու՝ իր կյանքին իմաստ տալու ընդունակությանը. Հարարին հնարավոր է համարում մարդկության փոխարինման հնարավորությունը սուպեր մարդով կամ «հոմո դեուս» (մարդ աստվածային), որը օժտված է ունակություններով, ինչպիսին է հավիտենական կյանքը[2]
Վերջին գլուխը ենթադրում է, որ մարդիկ ալգորիթմներ են, և այսպիսի Homo sapiens-ը դոմինանտ չէ տիեզերքում, որտեղ մեծ տվյալները դառնում են պարադիգմա։
Գիրքն ավարտվում է ընթերցողին ուղղված հետևյալ հարցով.
«Ի՞նչ է լինելու հասարակության, քաղաքականության և առօրյա կյանքի հետ, երբ ոչ բանական բայց չափազանց խելացի ալգորիթմները մեզ իմանան ավելի լավ, քան մենք ինքներս մեզ»[3]