აჰმედ ალ-სენუსი

აჰმედ ალ-სენუსი

აჰმედ ალ-სენუსი (არაბ. أحمد الزبير الشريف) (დ. 1934, ეგვიპტე) — მუსულმანური რელიგიურ-პოლიტიკური ორდენის სენუსის წევრი, ლიბიის რესპუბლიკის გარდამავალი ეროვნული საბჭოს წევრი. ყოფილი პოლიტიკური პატიმარი[1][2] .

აჰმედ ალ-სენუსი არის ლიბიის ერთადერთი მეფის იდრის I-ის ძმის შვილიშვილი. სახელი დაარქვეს პაპის აჰმედ შარიფ ას-სენუსის პატივისცემის ნიშნად[3][2]. ალ-სენუსიმ 1958 წელს დაამთავრა სამხედრო აკადემია ერაყში. 1961 წელს კი დაქორწინდა ფატილაჰზე, რომელიც მისი მეუღლე იყო გარდაცვალებამდე.

2011 წლის 27 ოქტომბერს ევროპის პარლამენტმა ოთხ სხვა არაბული წარმოშობის ადამიანთან ერთად, რომლებიც იყვნენ არაბული გაზაფხულის აქტივისტები და ადამიანის უფლებების დამცველები, ალ-სენუსის მიანიჭა სახაროვის პრემია[4] .

სქოლიო

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  1. ↑ National Transitional Council. ლიბიის ეროვნული გარდამავალი საბჭო (2011). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 25 აგვისტო 2011. ციტირების თარიღი: 25 August 2011.
  2. ↑ 2.0 2.1 „Arm us to save us: Libyan ex-prisoner appeals“. Univision. Doral, Florida. Univision Communications. 13 March 2011. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 26 აგვისტო 2011. ციტირების თარიღი: 26 August 2011.
  3. ↑ Stock, Johnathan (13 მარტი 2011). „Gaddafi-Opfer Al-Senussi: Gott entscheidet, was mit dir passiert“. Der Spiegel (German). SPIEGEL-Verlag. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 25 აგვისტო 2011. ციტირების თარიღი: 25 August 2011.
  4. ↑ Sakharov Prize for Freedom of Thought 2011. Europarl.europa.eu. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2011-10-23. ციტირების თარიღი: 2012-07-21.
ხ • გ • რ

ნელსონ მანდელა – ანატოლი მარჩენკო (1988) · ალექსანდრე დუბჩეკი (1989) · აუნ სან სუ ჩი (1990) · ადემ დემაჩი (1991) · მაისის მოედნის მშობლები (1992) · Oslobođenje (1993) · ტასლიმა ნასრინი (1994) · ლეილა ზანა (1995) · უეი ჯინშენგი (1996) · სალიმა გეზალი (1997) · იბრაჰიმ რუგოვა (1998) · შანანა გუჟმაუ (1999) · ¡Basta Ya! (2000) · ნურით პელედ-ელჰანანი – ისათ ღაზავი – ზაქარიას კანვენჰო (2001) · ოსვალდო პაია (2002) · კოფი ანანი – გაერო (2003) · ბელარუსის ჟურნალისტთა ასოციაცია (2004) · ქალები თეთრებში – რეპორტიორები საზღვრების გარეშე – ჰაუვა იბრაჰიმი (2005) · ალექსანდრე მილინკევიჩი (2006) · სალიჰ მაჰმუდ ოსმანი (2007) · ჰუ ცზია (2008) · მემორიალი (2009) · გილერმო ფარინიასი (2010) · ასმაა მაჰფუზი – აჰმედ ალ-სენუსი – რაზან ზაიტუნეჰი – ალი ფერზატი – მოჰამედ ბუაზიზი (2011) · ნასრინ სოტუდე – ჯაფარ პანაჰი (2012) · მალალა იუსაფზაი (2013) · დენი მუკვეგე (2014) · რაიფ ბადავი (2015) · ნადია მურადი – ლამია აჯი ბაშარი (2016) · ვენესუელის დემოკრატიული ოპოზიცია (2017) · ოლეგ სენცოვი (2018) · ილჰამ ტოჰტი (2019) · ბელარუსის დემოკრატიული ოპოზიცია (2020) · ალექსეი ნავალნი (2021) · უკრაინა (2022) · მაჰსა ამინი და მოძრაობა ქალი, სიცოცხლე, თავისუფლება (2023) · მარია კორინა მაჩადო და ედმუნდო გონსალესი (2024)