Wilhelm Batz

Wilhelm Batz
Bijnaam	"Willi"
Geboren	21 mei 1916 Bamberg, Beieren, Duitse Keizerrijk
Overleden	11 september 1988 Ebern, Regierungsbezirk Unterfranken
Rustplaats	Leverkusen-Opladen[1]
Land/zijde	nazi-Duitsland
Onderdeel	Luftwaffe Luftwaffe
Dienstjaren	1935 - 1945 1956 - 1972
Rang	Major (Luftwaffe) Oberst (Bundeswehr)
Eenheid	Jagdgeschwader 52
Bevel	. III /Jagdgeschwader 52 19 april 1944 - 31 januari 1945 . II / Jagdgeschwader 52 1 februari 1945 - 8 mei 1945 Flugzeugführerschule "S" januari 1961 - september 1961 Lufttransportgeschwader 63 november 1961 - 31 januari 1964
Slagen/oorlogen	Tweede Wereldoorlog Oostfront Slag om Koersk Verdediging van het Rijk
Onderscheidingen	Zie decoraties
Ander werk	Vlieginstructeur
Portaal    Tweede Wereldoorlog

Wilhelm Batz (Bamberg, 21 mei 1916 – Ebern, 11 september 1988) was een Duits gevechtspiloot uit de Tweede Wereldoorlog.

Hij schoot tussen 1943 en 1945 niet minder dan 237 vijandige vliegtuigen neer en was daarmee nummer 6 in de top 10 van meest succesvolle Duitse piloten. Alle overwinningen behaalde Batz op Russische vliegtuigen boven het oostfront. Batz zelf werd hierbij zestien keer neergeschoten en raakte acht keer zwaargewond.

Batz werd in april 1945 met het Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof en Zwaarden onderscheiden.

Naast een succesvol jachtpiloot was Batz ook een befaamd vlieginstructeur.

Militaire loopbaan

• Fahnenjunker: 1935^[2]
• Leutnant: 1 november 1940^[2]
• Oberleutnant: 1942^[2]
• Hauptmann: 1944^[2]
• Major: 1944^[2]

Bundeswehr

• Oberstleutnant:
• Oberst:

Decoraties

• Ridderkruis van het IJzeren Kruis op 26 maart 1944 als Oberleutnant en Staffelkapitän van de 5./JG 52^[3][2][4]
• Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof (nr.526) op 20 juli 1944 als Hauptmann en leider van de III./JG 52^[3][2][4]
• Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof en Zwaarden (nr.145) op 21 april 1945 als Major en Gruppenkommandeur van de II./JG 52^{[3][5][6][2][4]}
• IJzeren Kruis 1939, 1e Klasse (3 juli 1943) en 2e Klasse (24 april 1943)^[7][2][4]
• Gewondeninsigne 1939 in zilver^[2][4]en zwart
• Ehrenpokal der Luftwaffe op 14 november 1943^[8][9]- 13 december 1943^[2][4]
• Gesp voor Gevechtsvluchten aan het Front voor jachtvliegers in goud met getal "400"^[2][4]
• Duitse Kruis in goud op 28 januari 1944 als Oberleutnant in de II./JG 52^[10][2][4]
• Gezamenlijke Piloot-Observatiebadge^[2][4]
• Dienstonderscheiding van de Luchtmacht voor (vier dienstjaren)^[2]

Externe link

(en) Biografie van Wilhelm Batz en lijst van de 237 luchtoverwinningen.

Bronnen, noten en/of referenties

• (de) Berger, Florian. Mit Eichenlaub und Schwertern. Die höchstdekorierten Soldaten des Zweiten Weltkrieges. Wenen, Oostenrijk: Selbstverlag Florian Berger. 1999, ISBN 978-3-9501307-0-6.
• (de) Fellgiebel, Walther-Peer. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 – Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtsteile. Friedberg, Duitsland: Podzun-Pallas. 2000, ISBN 978-3-7909-0284-6.
• (de) Obermaier, Ernst. Die Ritterkreuzträger der Luftwaffe Jagdflieger 1939 – 1945. Mainz, Duitsland: Verlag Dieter Hoffmann. 1989, ISBN 978-3-87341-065-7.
• (de) Patzwall, Klaus D.; Scherzer, Veit. Das Deutsche Kreuz 1941 – 1945 Geschichte und Inhaber Band II. Norderstedt, Duitsland: Verlag Klaus D. Patzwall. 2001, ISBN 978-3-931533-45-8.
• (de) Scherzer, Veit. Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives. Jena, Duitsland: Scherzers Miltaer-Verlag. 2007, ISBN 978-3-938845-17-2.

---

1. http://ww2gravestone.com/general/batz-wilhelm-willi
2. http://www.ritterkreuztraeger.info/rksc/b/SC145Batz.pdf
3. Scherzer 2007, p. 204.
4. https://www.tracesofwar.nl/persons/28243
5. De Zwaarden werden uitgereikt zonder enig officieel sequentieel nummer. Het sequentieel nummer "145" werd toegewezen door de Ordensgemeinschaft der Ritterkreuzträger des Eisernen Kreuzes e.V.
6. Fellgiebel 2000, p.48, 49
7. Thomas 1997, p. 23.
8. Volgens Obermaier op 14 november 1943.
9. Obermaier 1989, p.41
10. Patzwall and Scherzer 2001, p.26