Alfred Zachariewicz
.jpg) Alfred Zachariewicz (przed 1908) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Ważne dzieła | |
|
Dworzec Lwów Główny | |
Alfred Zachariewicz (ur. 26 sierpnia 1871 we Lwowie, zm. 11 lipca 1937 w Warszawie)[1] – polski inżynier architekt, przedstawiciel historyzmu i modernizmu.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem prof. Juliana Zachariewicza. Uczęszczał do różnych szkół średnich we Lwowie. Maturę zdał w 1890, po czym podjął studia na Wydziale Budownictwa Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Pod kierunkiem ojca zdobył gruntowne wyszkolenie zawodowe w dziedzinie architektury, budownictwa i inżynierii lądowej. Następnie studiował w Wyższej Szkole Technicznej w Wiedniu. Po powrocie do Lwowa pracował przez krótki czas na Politechnice. W 1903, jako "bardzo uzdolniony", zdał tzw. drugi egzamin państwowy. Już pod koniec XIX w. wygrywał konkursy architektoniczne, został też wspólnikiem firmy architektoniczno-budowlanej prof. Jana Lewińskiego. Aktywnie uczestniczył w ówczesnych wielkich przedsięwzięciach architektoniczno-budowlanych we Lwowie (m.in. nieistniejący dziś słynny pasaż Mikolascha i główny dworzec kolejowy), zbudowanych w stylu secesyjnym. Był także cenionym konstruktorem budowlanym.
Wraz z Józefem Sosnkowskim założył firmę: Pierwsze Krajowe Przedsiębiorstwo Robót Żelazobetonowych. W swoim biurze projektował dużo żelbetowych mostów i konstrukcji różnych zakładów przemysłowych (jego dziełem są między innymi kesony żelbetowe na Wiśle pod Krakowem i na Sole pod Oświęcimiem, most na Sanie w Zarzeczu koło Niska[2], szereg monumentalnych obiektów, banków: Towarzystwo Kredytowe Ziemskie we Lwowie, Izba Przemysłowo-Handlowa we Lwowie, Dworzec Główny we Lwowie, kilkanaście fabryk, rzeźni, chłodni, bekoniarni, szkół, gmachów publicznych i domów czynszowych, gmach PKO we Lwowie, gmach główny BGK w Warszawie, Drugi Dom Techników we Lwowie). O jego osiągnięciach pisano z uznaniem w wielu fachowych pismach krajowych i zagranicznych. Został jednym ze wspólników fabryki cukierniczej „Dr. Jan Rucker i Sp.” we Lwowie[3].
Otrzymał tytuł c. k. radcy budownictwa, a w 1908 został konsulem Danii we Lwowie[4].
W 1915, po prawie rocznej okupacji Lwowa przez wojska rosyjskie, podobnie jak wielu innych Polaków, został wywieziony do Rosji. Wrócił z niej wyczerpany fizycznie i psychicznie dopiero w 1918.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Piotr Czartoryski-Sziler, Julian i Alfred Zachariewiczowie – sławni architekci Lwowa, "Nasz Dziennik" (pol.) [dostęp 2012-04-12]
- ↑ J.A. Borzęcki, J. Myjak, Historia pewnego dworu (życiorysy rzek – San cz. VIII), "Tygodnik Nadwiślański", 5, 1985, nr 39 (230), s. 7.
- ↑ Dział ekonomiczny. Lwów fabryczny (Fabryka czekolady i cukrów dr. Ruckera i Sp.). „Słowo Polskie”, s. 9, Nr 561 z 10 grudnia 1906.
- ↑ Konsulat duński we Lwowie. „Nowości Illustrowane”. Nr 5, s. 4, 1 lutego 1908.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Piotr Czartoryski-Sziler, Julian i Alfred Zachariewiczowie – sławni architekci Lwowa, "Nasz Dziennik" (pol.) [dostęp 2012-04-12]
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Publikacje Alfreda Zachariewicza w serwisie Polona.pl