Był synem malarza Heinricha Stecha z Lubeki. W 1636 wraz z rodziną przybył do Gdańska. Prawdopodobnie uczył się u swego ojca, od 1653 zapewne u swego teścia Adolfa Boya (1612–1683/3). W 1658 poślubił córkę mistrza, wdowę po malarzu Auguście Ranischu. Po śmierci pierwszej żony wziął ślub z Adelgundą, córką Nikiasza Wulfa. Z pierwszego małżeństwa miał pięcioro, z drugiego czworo dzieci. W 1662 został mistrzem cechowym na podstawie prac: Powołanie św. Andrzeja i Krezus rzucający się w płomienie. W 1667 otrzymał gdańskie obywatelstwo. W 1673 został ławnikiem. Od 1677 pracował dla króla Jana III Sobieskiego. Jego brat również był malarzem.
Malował obrazy religijne, portrety, martwe natury, sceny alegoryczne i historyczne.
Na zamówienie władz Gdańska wykonywał liczne portrety oraz projekty gobelinów do Dworu Artusa. Malował obrazy religijne dla miejskich świątyń protestanckich oraz kościołów katolickich w Gdańsku, Oliwie i Pelplinie. Wiele prac wykonał dla króla Jana III Sobieskiego, m.in. niezachowane malowidła sufitowe w Pałacu w Wilanowie. Jako portrecista łączył wzorce malarzy niderlandzkich z tradycją portretową stworzoną przez Daniela Schultza.
W sztuce religijnej pozostawał pod wpływem malarstwa flamandzkiego, głównie Petera Paula Rubensa. W latach 1689–96, przy udziale uczniów, wykonał zespół 15 obrazów do klasztoru cystersów w Pelplinie. Do jego najlepszych obrazów należy Fundacja klasztoru w Pogódkach (1675). Ta duża wielkoformatowa kompozycja ukazuje wydarzenie historyczne, które miało miejsce w 1258. Artysta zaktualizował stroje i architekturę, która przypomina współczesne mu wnętrze kościoła w Pelplinie.
Europejski sukces odniósł jako ilustrator dzieł naukowych Jana Heweliusza (30 rysunków do Machineae coelestis) i przyrodnika Jakuba Breyna (37 rysunków kwiatów do Icones exoticarum plantarum).