Boeing XP-4 | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
Boeing |
Typ |
samolot myśliwski |
Konstrukcja |
jednosilnikowy dwupłat o konstrukcji mieszanej |
Załoga |
1 |
Historia | |
Data oblotu |
1927 |
Lata produkcji |
1926 |
Wycofanie ze służby |
1928 |
Liczba egz. |
1 |
Dane techniczne | |
Napęd |
silnik rzędowy Packard 1A-1500 |
Moc |
510 KM |
Wymiary | |
Rozpiętość |
9,75 m |
Długość |
7,92 m |
Wysokość |
2,69 m |
Powierzchnia nośna |
28,78 m² |
Profil skrzydła |
Boeing 103A |
Masa | |
Własna |
1230 kg |
Użyteczna |
1634 kg |
Startowa |
1656 kg |
Zapas paliwa |
379 l |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
259 km/h |
Prędkość przelotowa |
220 km/h |
Prędkość minimalna |
100 km/h (lądowania) |
Prędkość wznoszenia |
626 m/min |
Pułap |
6965 m |
Pułap praktyczny |
6706 m |
Zasięg |
604 km |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
3 km 7,62 mm, 1km 12,7 mm | |
Użytkownicy | |
United States Army Air Corps |
Boeing XP-4 (Boeing Model 58) – amerykański doświadczalny samolot myśliwski z lat 20., zbudowany w zakładach Boeinga na zamówienie United States Army Air Corps (USAAC). Samolot powstał w wyniku modyfikacji myśliwca Boeing PW-9 poprzez zainstalowanie nowego silnika. Osiągi nowego samolotu okazały się niezadowalające i nie wszedł on do produkcji seryjnej.
W czerwcu 1925 postanowiono, zanim jeszcze dostarczono pierwsze z zamówionych w 1924 PW-9, że ostatni samolot z tej serii posłuży jako doświadczalna maszyna do testowania silnika z turbosprężarką[1]. W 1926[2], ostatni z zamówionych przez USAAC PW-9 (numer fabryczny 737, numer seryjny Armii 25-324[3]) został zmodyfikowany na życzenie Armii poprzez wymianę standardowego silnika na silnik rzędowy typu Packard 1A-1500 (510 KM) z turbosprężarką[1][4] napędzający czteropłatowe śmigło[2].
Z powodu zwiększonej masy własnej samolotu, zwiększono także powierzchnię nośną skrzydeł nowego samolotu, zamieniając mniejsze, dolne skrzydło PW-9, skrzydłem o tej samej rozpiętości i powierzchni co górne[4], zmieniono także profil skrzydeł z Göttingen 436 na Boeing 103A[3]. Skrzydła były wyposażone w podwójne lotki[5]. Ogólna konstrukcja samolotu bardzo silnie bazowała na niemieckim Fokkerze D.VII[5], układ rozpórek pomiędzy płatami był dokładnie zapożyczony z niemieckiej maszyny[2]. Wewnętrzna konstrukcja stalowego, kratownicowego kadłuba pozostała niezmieniona, cały samolot był kryty płótnem[5].
PW-9 | XP-4 | |
---|---|---|
Masa własna (kg) | 878 | 1230 |
Moc silnika (KM) | 435 | 510 |
Prędkość maks. (km/h) | 266 | 259 |
Pułap maks. (m) | 6888 | 6965 |
Według większości źródeł nowy samolot został wyposażony w dwa dodatkowe karabiny maszynowy 7,62 mm (oprócz standardowych karabinów 12,7 i 7,62 mm w przedniej części kadłuba i strzelających przez śmigło), po jednym w każdym skrzydle, strzelające poza tarczą śmigła[1][2][4][5], według jednego źródła dwa karabiny w masce silnika zostały zamienione na karabiny w skrzydłach[3].
Nowy samolot był o 815 funtów (370 kg) cięższy od jego poprzednika, a jego powierzchnia skrzydeł wzrosła o jedynie 46 stóp kwadratowych (4,2 m²) przy wzroście mocy silnika o niecałe 20% (z 435 na 510 KM)[1][3].
XP-4 został dostarczony do bazy Wright Field 27 lipca 1926[3]. Osiągi nowego samolotu zostały oceniony bardzo krytycznie[4], pomimo zwiększonej mocy silnika ustępowały osiągom PW-9[1][5], a silnik z turbosprężarką dodały tylko około 100- stóp (300 m) do jego pułapu operacyjnego[2]. Samolot został permanentnie uziemiony po wylataniu zaledwie 4,5 godziny[1][2][5].
Samolot został złomowany 1 maja 1928[3].