Carlo Luigi Morichini

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	25 maja 1845
Konsekrator	Luigi Lambruschini
Współkonsekratorzy	Gaetano Baluffi; Francesco Brigante Colonna
Konsekrowani biskupi
Giovanni Battista Maneschi	10 stycznia 1869
Michele Seri-Molini	17 grudnia 1871
Domenico Cavallini Spadoni	17 grudnia 1871
Współkonsekrowani biskupi
Carlo Giacinto Luigi Maria Fantini	21 października 1849
Paul Kullen	24 lutego 1850
Antonio Ligi-Bussi	23 lutego 1851
Salvatore Valentini	24 lutego 1851

Carlo Luigi Morichini
	Kardynał biskup
	Pax; Pokój
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	21 listopada 1805 ; Rzym
Data i miejsce śmierci	26 kwietnia 1879 ; Rzym
Miejsce pochówku	Campo Verano
	Prefekt Trybunału Sygnatury Sprawiedliwości
Okres sprawowania	1878–1879
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	20 grudnia 1828
Nominacja biskupia	21 kwietnia 1845
Sakra biskupia	25 maja 1845
Kreacja kardynalska	15 marca 1852; Pius IX
Kościół tytularny	S. Onofrio
	Multimedia w Wikimedia Commons

Carlo Luigi Morichini (ur. 21 listopada 1805 w Rzymie, zm. 26 kwietnia 1879 tamże) – włoski duchowny rzymskokatolicki, kardynał.

Życiorys

Kształcił się w Rzymie. Tam uzyskał doktoraty utroque iure i z teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 grudnia 1828. Był sekretarzem abp Pietro Marini, przyszłego kardynała, ówcześnie audytora Roty Rzymskiej. W latach 1833–1837 pracował w Świętej Kongregacji Dobrego Rządu. Później związany był również z Sygnaturą Apostolską, Świętą Kongregacją Soboru i Kamerą Apostolską.

21 kwietnia 1845 otrzymał nominację na tytularnego arcybiskupa Nisibi i nuncjusza w Bawarii. Konsekrowany przez kardynała Luigi Lambruschini. W roku 1847 powrócił do Kurii i został skarbnikiem Kamery Apostolskiej. W roku kolejnym zrezygnował z tej funkcji i został prefektem Pałacu Apostolskiego.

Na konsystorzu z marca 1852 kreowany kardynałem prezbiterem S. Onofrio. Trzy dni później mianowany biskupem diecezji Jesi. Dwukrotnie aresztowany przez Piemontczyków, raz po bitwie pod Castelfidardo w 1860, drugi raz w 1864, gdy przetransportowano go do Ankony i uwolniono po dwóch tygodniach. 24 listopada 1871 przeniesiony na stolicę metropolitalną Bolonia. W roku 1876 ponownie powrócił do Rzymu. 12 marca 1877 awansowany do grona kardynałów biskupów. Brał udział w konklawe 1878. Był następnie przez krótki czas prefektem Kongregacji Soboru, a od 15 lipca 1878 do swej śmierci przewodniczył Trybunałowi Sygnatury Sprawiedliwości. Pochowany został na Campo Verano.

Prefekci Trybunału Sygnatury Sprawiedliwości	Giovanni Arcimboldi (1484–1488) Antoniotto Pallavicini (1491?–1493) Giovanni Antonio Sangiorgio (1493–1509) Leonardo Grosso della Rovere (1509–1520) Lorenzo Campeggio (1520–1539) Giacomo Simoneta (1539–1539) Bartolomeo Guidiccioni (1540–1549) Girolamo Verallo (1550–1555) Fabio Mignanelli (1555–1557) Antonio Trivulzio (1557–1559) Giacomo Puteo (1559–1563) Ludovico Simonetta (1563–1568) Gianpaolo Della Chiesa (1568–1575) Alessandro Sforza (1575–1581) Alessandro Riario (1581–1585) Giovanni Battista Castrucci (1585–1595) Bartolomeo Ferratini, proprefekt (1595–1599) Cinzio Passeri Aldobrandini (1599–1610) Maffeo Barberini (1610–1623) Berlinghiero Gessi, proprefekt (1623–1623) Francesco Barberini (1623–1628) Antonio Barberini (1628–1633) Berlinghiero Gessi (1633–1639) Francesco Barberini (1639–1640) Giulio Cesare Sacchetti (1640–1661) Flavio Chigi (1661–1693) Fulvio Astalli, proprefekt (1693–1696) Giovanni Giacomo Cavallerini (1696–1699) Fabrizio Spada, proprefekt (1699–1700), prefekt (1700–1717) Bernardino Scotti, proprefekt (1717–1718), prefekt (1718–1726) Lorenzo Corsini (1726–1730) Alamanno Salviati (1730–1733) Neri Maria Corsini (1733–1769) Andrea Corsini (1769–1795) Leonardo Antonelli (1795–1801) Ercole Consalvi (1801–1817) Antonio Dugnani (1817–1818) Diego Innico Caracciolo (1818–1820) Giovanni Battista Quarantotti (1820–1820) Wakat (1820–1825) Giuseppe Spina (1825–1828) Giovanni Francesco Falzacappa (1828–1840) Antonio Domenico Gamberini (1840–1841) Vincenzo Macchi (1841–1854) Mario Mattei (1854–1858) Pietro Marini (1858–1863) Camillo di Pietro (1863–1867) Carlo Sacconi (1867–1877) Teodolfo Mertel (1877–1878) Carlo Luigi Morichini (1878–1879) Wakat (1879–1884) Luigi Serafini (1884–1885) Isidoro Verga (1885–1888) Luigi Pallotti (1889–1890)
Prefekci Sygnatury Łaski	Antoniotto Pallavicini (1491–1503) Giovanni Antonio Sangiorgio (1503–1504) Clemente Grosso della Rovere (1504–1504) Galeotto Franciotti della Rovere (1504–1508) Pietro Accolti, główny referendarz (1508–1511), prefekt (1511–1532) Paolo Emilio Cesi (1532?–1537) Giacomo Simoneta (1537–1539) Pierpaolo Parisio (1539–1545) Niccolò Ardinghelli (1545–1547) Bartolomeo Guidiccioni (1547–1549) Francesco Sfondrati (1550–1550) Giovanni Angelo Medici (1550–1559) Vitellozzo Vitelli (1560–1568) Gianantonio Capizucchi (1568–1569) Antonio Carafa (1569–1591) Paolo Emilio Sfondrati (1591–1618) Scipione Caffarelli-Borghese (1618–1633) Antonio Barberini (1633–1667) Camillo Francesco Maria Pamphili, proprefekt (1645–1647) Giacomo Rospigliosi (1667–1684) Benedetto Pamphili (1685–1730) Antonio Felice Zondadari (1730–1737) Giuseppe Firrao (1737–1744) Prospero Colonna di Sciarra (1744–1765) Giovanni Costanzio Caracciolo (1765–1780) Gregorio Antonio Maria Salviati (1780–1794) Wakat (1794–1826) Giovanni Caccia-Piatti (1826–1833) Luigi Bottiglia Savoulx (1834–1836) Francesco Tiberi Contigliano (1837–1839)
Prefekci Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 1908)	Vincenzo Vannutelli (1908–1914) Michele Lega (1914–1920) Augusto Silj (1920–1926) Francesco Ragonesi (1926–1931) Bonaventura Cerretti (1931–1933) Enrico Gasparri (1933–1946) Massimo Massimi (1946–1954) Giuseppe Bruno (1954–1954) Gaetano Cicognani proprefekt (1954–1959) Francesco Roberti (1959–1969) Dino Staffa (1969–1977) Pericle Felici (1977–1982) Aurelio Sabattani, proprefekt (1982–1983) prefekt (1983–1988) Achille Silvestrini (1988–1991) Gilberto Agustoni, proprefekt (1992–1994), prefekt (1994–1998) Zenon Grocholewski (1998–1999) Mario Francesco Pompedda (1999–2004) Agostino Vallini (2004–2008) Raymond Leo Burke (2008–2014) Dominique Mamberti (od 2014)

Carlo Luigi Morichini

Życiorys

Bibliografia