Data i miejsce urodzenia |
24 grudnia 1899 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
22 stycznia 1974 |
Dziedzina sztuki | |
Odznaczenia | |
Eugeniusz Arct (ur. 24 grudnia 1899 w Odessie[1], zm. 22 stycznia 1974 w Warszawie) – polski malarz, pedagog.
Był synem Władysława i Heleny z Drudy'ch (1870–1954)[2].
Od 1918 przez dwa lata studiował malarstwo w Kunstgewerbeschule w Lucernie u J. van Moosa[1], naukę kontynuował od 1923 do 1930 roku[1] w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Tadeusza Pruszkowskiego[1]. Uzyskał dyplom w 1936 roku[1]. Po ukończeniu studiów w 1930 pozostał na uczelni, pracując jako asystent. Równocześnie tworzył, swoje dzieła wystawiał z tzw. szkołą warszawską, której był współinicjatorem. Grupa ta skupiała malarzy, których prace swoim stylem nawiązywały do późnego impresjonizmu francuskiego (jasne, prześwietlone barwy, tematyka współczesna, ale ujmowana z humorem). Wystawiał swoje prace również w Instytucie Polityki Społecznej Uniwersytetu Warszawskiego i na wystawach organizowanych przez Blok Zawodowych Artystów Plastyków. Wiele wystaw jego prac miało miejsce poza granicami kraju, gdzie obrazy były kupowane do kolekcji muzealnych.
W 1946 został wykładowcą na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w 1950 otrzymał tam tytuł profesora.
Malował najczęściej martwe natury i pejzaże z okolic Kazimierza Dolnego, Szczawnicy, a po 1945 głównym tematem stała się Warszawa i jej miejski krajobraz. Przedstawione miejsca ukazywane są barwnie, o rozedrganych konturach, które można śmiało określić jako bardzo bliskie impresjonizmowi.
Mieszkał w Warszawie przy al. Armii Ludowej 13/43[3].
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 133-2-9)[4].
Był mężem malarki Gizeli Hufnagel (1903–1997)[5][4].