Schaus – The Monticola (1955) | ||||||||||||
#8, 17 | ||||||||||||
niski skrzydłowy | ||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
30 czerwca 1925 | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
10 lutego 2010 | |||||||||||
Wzrost |
196 cm | |||||||||||
Masa ciała |
93 kg | |||||||||||
Kariera | ||||||||||||
Aktywność |
1949–1954 | |||||||||||
Szkoła średnia |
Newark (Newark, Ohio) | |||||||||||
College |
West Virginia (1946–1949) | |||||||||||
Draft |
1949, numer: 23 | |||||||||||
| ||||||||||||
|
Frederick Appleton "Fred" Schaus (ur. 30 czerwca 1925 w Newark, zm. 10 lutego 2010 w Morgantown) – amerykański koszykarz, oraz trener, uczestnik meczu gwiazd NBA.
Podczas występów w szkole średniej zaliczano go do składów All-State[1]. Po ukończeniu liceum, w 1943 roku, został powołany do odbycia obowiązkowej służby wojskowej, w ramach działań wojennych[1]. W marynarce wojennej poznał Scotty'ego Hamiltona, zawodnika All-American z uczelni Wirginii Zachodniej. W wyniku tej znajomości zainteresował się studiowaniem na tej uczelni. Po powrocie z wojny w 1946 roku zdecydował się podjąć tam studia[1].
Do draftu NBA przystąpił bezpośrednio po ukończeniu uczelni w 1954 roku. Został w nim wybrany z numerem 23, ogólnej listy, przez klub Fort Wayne Pistons[2]. Jako debiutant notował średnio 14,3 punktu oraz 2,7 asysty[3], co zapewniło mu miejsce w drugim składzie najlepszych zawodników ligi[4]. Pistons dotarli wtedy do finałów dywizji centralnej, ulegając Lakers 0–2[5].
Najbardziej udanym pod względem statystycznym sezonem w jego karierze, okazały się rozgrywki 1950/51, podczas których uzyskiwał średnio 15,1 punktu, 7,3 zbiorki i 2,7 asysty[3]. Został wtedy powołany do udziału w meczu gwiazd NBA, po raz pierwszy i zarazem jedyny w trakcie całej kariery zawodniczej[6].
20 grudnia 1953 roku został sprzedany do New York Knicks, gdzie w rezultacie zakończył karierę rok później[3].
W 1954 roku objął stanowisko trenera swojej byłej uczelni, West Virginia[7]. Funkcję tę piastował do 1960 roku. Poprowadził drużynę Mountaineers do finałów NCAA w 1959 roku[7]. W trakcie sześciu lat spędzonych z drużyną zanotował bilans 127-26 (83,1%)[7]. Pod jego wodzą zespół sięgał co roku po mistrzostwo konferencji południowej NCAA (sześciokrotnie)[8]. Uznano go również czterokrotnie Trenerem Roku Southern Conference (1955, 1958–1960)[9].
W latach 1960–1967 był głównym trenerem Los Angeles Lakers[10]. W tym czasie poprowadził zespół czterokrotnie do finałów NBA, uzyskując bilans 315-245[10]. W 1967 roku opuścił stanowisko selekcjonera, obejmując funkcję głównego menedżera zespołu. Jego decyzje miały znaczący wpływ na zdobycie przez zespół mistrzostwa NBA w 1972 roku oraz udział w trzech finałach ligi (1968–1970)[11].
Po opuszczeniu Lakers objął stanowisko głównego trenera Purdue University. Przez sześć lat (1972–1978) spędzonych z zespołem uzyskał bilans 104-60 (63,4%), prowadząc Boilermakers do mistrzostwa turnieju NIT (1974) oraz udziału w turnieju NCAA (1977)[7].
Od 1981 do 1989 roku pełnił funkcję dyrektora sportowego na Uniwersytecie Wirginii Zachodniej[12]. Tuż po jego odejściu ustanowiono nagrodę jego imienia – Fred Schaus Captain's Award, przyznawaną najbardziej wyróżniającemu się kapitanowi zespołu[12].
Jest jedynym trenerem w historii, którego drużyny występowały w finałach NBA, NCAA oraz turnieju NIT NCAA[13].