| Data i miejsce urodzenia |
1 listopada 1901 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
15 sierpnia 1988 |
| Gatunki | |
| Zawód |
Hans Heinz Stuckenschmidt (ur. 1 listopada 1901 w Strasburgu, zm. 15 sierpnia 1988 w Berlinie[1][2][3]) – niemiecki pisarz, krytyk muzyczny i pedagog.
Uczył się prywatnie gry na fortepianie i skrzypcach oraz kompozycji[1][2], był autodydaktą w zakresie teorii i historii muzyki[1]. W latach 1931–1933 był uczestnikiem kursów analizy muzycznej, prowadzonych przez Arnolda Schönberga[1]. Działał jako krytyk muzyczny i organizator życia muzycznego w Bremie, Hamburgu, Wiedniu, Paryżu i Berlinie, propagując awangardę muzyczną[1]. W latach 1923–1924 wspólnie z Josefem Ruferem organizował cykl koncertów nowej muzyki w Hamburgu, w latach 1927–1928 kierował organizacją koncertów w ramach działalności lewicowej Novembergruppe[1]. Pisywał krytyki muzyczne m.in. do periodyków Melos, Die Musik i Modern Musik[1]. W latach 1928–1929 był kierownikiem działu krytyki muzycznej w czasopiśmie Bohemia w Pradze, następnie w latach 1929–1934 pisywał na łamach Berliner Zeitung am Mittag[1][2]. W 1934 roku objęty zakazem działalności publicystycznej w III Rzeszy, wyjechał do Pragi[1][2]. Pisał na łamach Prager Tageblatt i Neuer Tag[1]. W 1942 roku wcielony do Wehrmachtu, dostał się do niewoli amerykańskiej[1].
Od 1946 roku ponownie przebywał w Berlinie, gdzie objął kierownictwo nowo utworzonego studia muzyki współczesnej zachodnioberlińskiej rozgłośni RIAS[1][2][3]. Pisał krytyki muzyczne do Neue Zeitung (1947)[1] i wspólnie z Josefem Ruferem redagował czasopismo Stimmen (1947–1949)[1][2]. Od 1948 do 1967 roku wykładał historię muzyki na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie, od 1953 roku na stanowisku profesora[1][2][3]. Pisał jako krytyk muzyczny do Neue Zürcher Zeitung (1946–1956) i Frankfurter Allgemeine Zeitung (1956–1988)[1]. Był członkiem berlińskiej Akademie für Künste (1974) i Deutsche Akademie für Sprache und Dichtung w Darmstadcie (1977)[1].
(na podstawie materiałów źródłowych[2][3])