Henry Kimball Hadley

Henry Kimball Hadley
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 grudnia 1871
Somerville

Pochodzenie

amerykańskie

Data i miejsce śmierci

6 września 1937
Nowy Jork

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Henry Kimball Hadley (ur. 20 grudnia 1871 w Somerville w stanie Massachusetts, zm. 6 września 1937 w Nowym Jorku[1][2][3]) – amerykański kompozytor i dyrygent.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Naukę gry na skrzypcach i fortepianie oraz dyrygentury pobierał początkowo od ojca[1][2][3]. Następnie studiował w New England Conservatory of Music w Bostonie u Stephena Emery’ego (harmonia) oraz George’a Whitefielda Chadwicka (kontrapunkt i kompozycja)[1][2][3]. W latach 1894–1895 przebywał w Wiedniu, gdzie był uczniem Eusebiusa Mandyczewskiego[1][2][3]. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych uczył muzyki w St. Paul’s Episcopal School w Nowym Jorku[1][2][3]. Za swoją II Symfonię otrzymał w 1901 roku Paderewski Prize[1][2]. Od 1904 do 1909 roku ponownie przebywał w Europie, gdzie działał jako dyrygent[1], a także pobierał lekcje kompozycji u Ludwiga Thuillego w Monachium[2]. W 1907 roku zaprezentował w Berlinie swoją III Symfonię oraz poemat symfoniczny Salomé, którego wykonaniem dyrygował także w 1908 roku w Warszawie[1]. Od 1907 do 1909 roku był dyrygentem Stadttheater w Moguncji[2][3]. Od 1924 roku był członkiem American Academy of Arts and Letters[2].

Dyrygował Seattle Symphony Orchestra (1909–1911) i San Francisco Symphony Orchestra (1911–1915)[1][2][3]. Od 1920 do 1927 roku był asystentem dyrygenta New York Philharmonic[1][2][3]. Gościnnie dyrygował w Buenos Aires (1927) i Tokio (1930)[1]. Od 1929 do 1932 roku kierował własną orkiestrą symfoniczną na Manhattanie[1][3]. W 1933 roku założył National Association for American Composers and Conductors[1][2]. Po śmierci Hadleya stowarzyszenie to ufundowało bibliotekę jego imienia[1][2].

Był propagatorem muzyki amerykańskiej[1][2]. W 1934 roku z jego inicjatywy zorganizowano Berkshire Music Festival w Stockbridge, którym dyrygował przez dwa pierwsze sezony[2][3]. Jego twórczość stylistycznie reprezentuje schyłkowy romantyzm[1][2].

Wybrane kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • 5 symfonii (I d-moll „Youth and Life” 1896–1897, II f-moll „The Four Seasons” 1901, III b-moll 1906, IV d-moll „North, East, South, West” 1911, V „Connecticut Tercentenary” 1935)
  • Hector and Andromache (1894)
  • Ballet Suite (1897)
  • Festival March (1897)
  • Bohemia (1902)
  • Oriental Suite (1903)
  • Symphonic Fantasia (1904)
  • Salomé (1906)
  • Konzertstück na wiolonczelę i orkiestrę (1907)
  • The Culprit Fay (1909)
  • Lucifer (1913)
  • suita z The Atonement of Pan (1916)
  • Silhouttes (1919)
  • Othello (1919)
  • The Ocean (1920)
  • Herod (1920)
  • Prophecy and Fulfilment (1922)
  • Semper Virens (1923)
  • Suite Ancienne (1926)
  • Streets of Pekin (1930)
  • San Francisco Suite (1931)
  • Youth Triumphant (1931)
  • Aurora Borealis (1931)
  • Alma Mater (1932)
  • Scherzo diabolique (1934)
  • Concertino na fortepian i orkiestrę (1937)

Utwory kameralne

  • Sonata skrzypcowa (1895)
  • Kwintet fortepianowy (1919)
  • 2 kwartety smyczkowe (I ok. 1896, II 1934)
  • 2 tria fortepianowe (I ok. 1896, II 1933)

Utwory chóralne

  • In Music’s Praise (1899)
  • The Princess of Ys (1903)
  • A Legend of Granada (1904)
  • The Fate of Princess Kiyo (1907)
  • The Nightingale and the Rose (1911)
  • The Golden Prince (1914)
  • The Fairy Thorn (1917)
  • The Admiral of the Seas (1928)
  • Mirtil in Arcadia (1928)
  • Belshazzar (1932)

Opery

  • Safie (wyst. Monachium 1909)
  • Azora, the Daughter of Montezuma (1914, wyst. Chicago 1917)
  • Bianca (1917, wyst. Nowy Jork 1918)
  • The Garden of Allah (1918, wyst. Nowy Jork 1918)
  • Cleopatra’s Night (wyst. Nowy Jork 1920)
  • A Night in Old Paris (1924)

Operetki

  • Happy Jack (1897)
  • Nancy Brown (1903)
  • The Fire Prince (1917)

Muzyka do sztuk teatralnych

  • The Atonement of Pan (1912)
  • The Legend of Hani (1924)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 7. ISBN 83-224-0453-0.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1409–1410. ISBN 978-0-02-865528-4.
  3. ↑ a b c d e f g h i j The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 344. ISBN 0-674-37299-9.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]