Iwan Gałanin

Iwan Gałanin
Иван Васильевич Галанин
Ilustracja
generał porucznik gwardii generał porucznik gwardii
Data i miejsce urodzenia

25 lipca 1899
Pokrowka

Data i miejsce śmierci

12 listopada 1958
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1919–1946

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Jednostki

17 Korpus Strzelecki

Stanowiska

dowódca: 17 KS, 12, 59, 24, 70, 4 Gwardyjskiej i 53 Armii

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji, II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Bohdana Chmielnickiego I klasy Order Wojskowy Czerwonego Sztandaru (Mongolia) Medal „Za obronę Leningradu” Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za obronę Stalingradu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”

Iwan Wasiljewicz Gałanin, ros. Иван Васильевич Галанин (ur. 13 lipca?/25 lipca 1899 w Pokrowce, zm. 12 listopada 1958 w Moskwie) – radziecki wojskowy, gwardii generał porucznik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Pokrowka (obwód niżnonowogrodzki).

W 1919 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Walczył w wojnie domowej jako szeregowy na Froncie Wschodnim. Następnie został skierowany do 1 Wojskowej Szkoły im. WCIK w Moskwie. W 1921 roku jako dowódca oddziału kursantów szkoły wziął udział w tłumieniu powstania w Kronsztadzie.

Po ukończeniu szkoły w 1923 roku, był tam dowódcą plutonu i kompanii kursantów, a następnie został dowódcą kompanii w dowództwie ochrony Moskiewskiego Kremla. W 1931 roku ukończył kurs doskonalący dowódców Armii Czerwonej „Wystriał”, a następnie studiował na Akademii Wojskowej im. Frunzego, którą ukończył w 1936 roku. Po jej ukończeniu był kolejno: pomocnikiem szefa wydziału, naczelnikiem oddziału i zastępcą szefa sztabu Zabajkalskiego Okręgu Wojskowego. W sierpniu 1938 roku został dowódcą 57 Dywizji Strzeleckiej, jako jej dowódca latem 1939 roku wziął udział w bitwie nad Chałchin-Goł. W czerwcu 1939 roku został dowódcą 17 Korpusu Strzeleckiego w Kijowskim Specjalnym Okręgu Wojskowym. Na czele tego korpusu wziął udział w agresji ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 roku, uczestnicząc w zajęciu zachodniej Ukrainy.

W chwili ataku Niemiec na ZSRR pozostawał na stanowisku dowódcy 17 Korpusu Strzeleckiego, który wszedł w skład 18 Armii, wziął udział w walkach na prawobrzeżnej Ukrainie. W czasie tych walk korpus znalazł się w okrążeniu, lecz przebił się przez linię frontu i dalej uczestniczył w walkach obronnych na lewobrzeżnej Ukrainie. W sierpniu 1941 roku został dowódcą 12 Armii, której dowództwo odtworzono z dowództwa 17 Korpusu Strzeleckiego. Na czele tej armii uczestniczył w donbasko-rostowskiej operacji obronnej Frontu Południowego.

W listopadzie 1941 roku został dowódcą 59 Armii, która weszła w skład Frontu Wołchowskiego. W składzie tego frontu uczestniczyła w końcowej fazie operacji tichwińskiej mającej na celu przełamanie blokady Leningradu.

W kwietniu 1942 roku został dowódcą grupy armijnej 16 Armii Frontu Zachodniego, a w czerwcu został zastępcą dowódcy 33 Armii, potem od sierpnia 1942 roku zastępcą dowódcy Frontu Woroneskiego.

W październiku 1942 roku został dowódcą 24 Armii Frontu Dońskiego, na czele której wziął udział w bitwie stalingradzkiej, za co został odznaczony orderem Kutuzowa. W końcu stycznia 1943 roku armia została wycofana do rezerwy w celu uzupełnienia i przemianowana w 4 Gwardyjską Armię.

W kwietniu 1943 roku został mianowany dowódcą 70 Armii, która w składzie Frontu Centralnego wzięła udział w operacji obronnej w czasie bitwy na łuku kurskim, a następnie uczestniczyła w ofensywnej operacji orłowskiej. Po zakończeniu tej operacji armia została przeniesiona do rezerwy Sztabu Generalnego.

We wrześniu 1943 roku został ponownie dowódcą 4 Gwardyjskiej Armii, wchodzącej kolejno w skład Frontu Woroneskiego, następnie Stepowego i 2 Ukraińskiego. W tym czasie armia uczestniczyła operacji biełgorodzko-charkowskiej i bitwie o Dniepr. W styczniu 1944 roku uczestniczyła w operacji dnieprowsko-karpackiej.

Na przełomie stycznia i lutego 1944 roku został dowódcą 53 Armii i na jej czele wziął udział w operacji korsuńsko-szewczenkowskiej 2 Frontu Ukraińskiego. W lutym 1944 roku został ponownie dowódcą 4 Gwardyjskiej Armii, którą dowodził w czasie operacji umańsko-botoszańskiej, jasko-kiszyniowskiej i budapeszteńskiej. Armią tą dowodził do listopada 1944 rok. Następnie był w dyspozycji Naczelnego Dowództwa.

Po zakończeniu wojny w listopadzie 1945 roku został zastępcą dowódcy 7 Korpusu Strzeleckiego, wchodzącego w skład Grupy Okupacyjnej Wojsk Radzieckich w Niemczech. We wrześniu 1946 roku został przeniesiony do rezerwy. Po przeniesieniu do rezerwy zamieszkał w Moskwie, gdzie zmarł. Pochowany został na Cmentarzu Wwiedieńskim.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • kombrig (Комбриг) (4.11.1939) (rozkaz nr 04585)
  • generał major (генерал-майор) (4.06.1940) (rozkaz nr 945)
  • generał porucznik (генерал-лейтенант) (27.01.1943) (rozkaz nr 107)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 13.09.1944
  2. ↑ Указ Президиума Верховного Совета nr 220/270 z 21.02.1945
  3. ↑ Указ Президиума Верховного Совета nr 219/139 z 03.11.1944
  4. ↑ Указ Президиума Верховного Совета nr 605/28 z 28.01.1943
  5. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 27.08.1943
  6. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 19.01.1944
  7. ↑ Rozkaz dowódcy 4 Gwardyjskiej Armii na podstawie Ukazu Prezydium Rady Najwyższej z 1.05.1944
  8. ↑ a b c Lista nagród

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Praca zbiorowa: Великая Отечественная Командармы Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково Поле, 2005, s. 39-40. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).