Pełne imię i nazwisko |
Jack T. Lam | ||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
188 cm | ||||||||||||||||||||||||||
Masa ciała |
106 kg | ||||||||||||||||||||||||||
Rugby union | |||||||||||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||
Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
Reprezentacja narodowa[b] | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
|
Jack Lam (ur. 18 listopada 1987 w Hamilton) – rugbysta grający na pozycji rwacza, mistrz świata z 2006 roku z australijską kadrą U-19, seniorski reprezentant Samoa.
Jack Lam urodził się w Hamilton, lecz wkrótce cała rodzina przeprowadziła się do dzielnicy Miramar w Wellington, a gdy miał jedenaście lat, po kolejnej przeprowadzce znaleźli się w Canberze[1]. Z braku lokalnego klubu rugby union grał w rugby league[2]. Powrócił do rugby union w St Edmund's College, którego absolwentami byli m.in. George Gregan i Matt Giteau[3]. Szkołę ukończył w 2005 roku, a przez ostatnie dwa lata nauki występował w jej pierwszej drużynie – w pierwszym jako środkowy ataku, w kolejnym już jako rwacz[2]. Związał się następnie z klubem Queanbeyan Whites[4][5]. Był również członkiem Akademii Brumbies wraz z Christianem Lealiʻifano[6][7].
Po zdobyciu mistrzostwa świata porzucił sport na półtora roku podejmując pracę zarobkową jako kurier dla Qantas. Szybkie pieniądze spowodowały, że wpadł w złe towarzystwo, postanowił zatem powrócić do Nowej Zelandii[1][2]. Trenował w lokalnych klubach w Nelson i w 2008 roku otrzymał szansę gry w National Provincial Championship w zespole Tasman[8][9][10] zaliczając siedem występów[11]. W 2009 roku przeszedł do regionalnego zespołu Waikato[12], debiutując w lipcu w przedsezonowym meczu z Taranaki[13], będąc nominowany do składu również w kolejnych sezonach[14][15][16][17], gdzie był wyróżniającym się graczem, w szczególności w obronie[9][18][19]. W 2010 roku dotarł z zespołem do finału NPC[6], rok później przez kontuzję zagrał jedynie w czterech meczach ponownie zakończonej na finale kampanii, opuścił natomiast cały sezon 2012 z powodu zerwania więzadła krzyżowego przedniego w lewym kolanie – nie uczestniczył zatem ani zdobyciu przez Waikato Ranfurly Shield, w roku 2013 brał jednak udział w obronach tego trofeum[20]. Łącznie wystąpił w trzydziestu sześciu spotkaniach Mooloos zdobywając dwa przyłożenia[21]. Na poziomie klubowym w tym czasie przez rok reprezentował Hamilton Marists RFC[22], po czym powrócił do Oriental Rongotai[23][24], w którym trenował w dzieciństwie[25][26].
Zainteresowały się nim również zespoły Super 14 – w 2009 roku znalazł się w szerokim składzie Crusaders[27], rok później zaś w analogicznym składzie Chiefs[28][29]. Pełny kontrakt na sezon 2011 zaproponowała mu drużyna Hurricanes[30], w której składzie ogłoszony został także w kolejnych latach[31][32][33][34][35].
Dobra postawa wykazana we wszystkich trzech przedsezonowych meczach[6] spowodowała, że zadebiutował w pierwszej kolejce sezonu 2011 przeciw Highlanders[36]. W całym sezonie opuścił jedynie czterdzieści minut gry[37], a solidna, stała forma dała mu nagrodę dla klubowego nowicjusza roku[38]. Również w 2012 był wyróżniającym się zawodnikiem[39], sezon ten jednak przerwało mu wstrząśnienie mózgu[40], a zakończyła poważna kontuzja kolana[41]. Powrócił po niej w marcu 2013 roku meczami zespołu rezerw Hurricanes[42][43][44], w pierwszej drużynie pojawił się w połowie kwietnia[45], zaś w wyjściowym składzie dwa tygodnie później[46]. W maju 2014 roku zaliczył pięćdziesiąty występ dla Hurricanes[47], jednak po czterech latach gry w Wellington postanowił wyjechać do Europy, gdzie podpisał dwuletni kontrakt z Bristol Rugby[48][49].
Inauguracyjny sezon w nowym zespole miał przerywany kontuzjami[50] – w listopadzie ramienia[51] i oczodołu w marcu[52][53], a jego drużyna w finałowym dwumeczu o awans do English Premiership uległa jednym punktem Worcester Warriors[54].
Reprezentował stanowe barwy w mistrzostwach Australii U-16 zajmując w 2003 roku czwartą lokatę i otrzymując wyróżnienie dla najlepszego zawodnika drużyny[55]. Przez kolejne dwa lata startował zaś w mistrzostwach kraju U-18[56][57][58].
Był stypendystą ogólnokrajowego programu National Talent Squad[59][60], a w latach 2004–2005 występował w kadrze Australian Schoolboys[61]. Zagrał w niej w pięciu testmeczach[62] przeciw drużynom Irlandii[56], Nowej Zelandii[63], Anglii[64], Walii[65] i Irlandii[66]. Zaliczał także występy w reprezentacji A[67][68], zaś z części spotkań wyeliminowała go kontuzja[69][70]. W 2006 roku znalazł się natomiast w reprezentacji U-19[71], która zwyciężyła w rozegranych w Dubaju mistrzostwach świata w tej kategorii wiekowej[72]. Na tym turnieju zagrał w trzech z pięciu spotkań nie zdobywając punktów[73][74][75][76][77].
Mogąc wybierać pomiędzy Nową Zelandią, Samoa i Australią zdecydował się na kraj pochodzenia rodziców[78] i w czerwcu 2013 roku z samoańską reprezentacją udał się na trzymeczowe tournée do RPA[79]. Zagrał we wszystkich trzech spotkaniach pomimo obaw związanych z kontuzją[80], debiut zaliczając przeciwko Szkotom[81]. Pod koniec roku udał się następnie na serię spotkań w Europie[82], prócz meczów międzypaństwowych obejmującą też potyczkę z Barbarians Français[83]. Znalazł się w składzie na spotkania w czerwcu 2014 roku[84][85], a na listopadowe testmecze wraz z Davidem Lemim został mianowany współkapitanem kadry[86]. Sezon 2015 rozpoczął występem w historycznym pojedynku w Apii z All Blacks[87] oraz w Pucharze Narodów Pacyfiku 2015[88], następnie został wyznaczony w składzie na Puchar Świata w Rugby 2015[89].