Jan Kułakowski

Jan Kułakowski
Ilustracja
Jan Kułakowski (2004)
Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1930
Myszków

Data i miejsce śmierci

25 czerwca 2011
Warszawa

Poseł do PE VI kadencji
Okres

od 20 lipca 2004
do 13 lipca 2009

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Ambasador RP przy WE
Okres

od 1990
do 1996

Następca

Jan Truszczyński

Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Wielki Oficer Orderu Leopolda II (Belgia)
Multimedia w Wikimedia Commons
Nagrobek Jana Kułakowskiego na Starych Powązkach w Warszawie

Jan Jerzy Kułakowski (ur. 25 sierpnia 1930 w Myszkowie, zm. 25 czerwca 2011 w Warszawie) – polski polityk, prawnik, dyplomata i związkowiec. Pełnomocnik rządu do spraw negocjacji Polski z Unią Europejską, w latach 2004–2009 poseł do Parlamentu Europejskiego VI kadencji. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Konrada[1]. Brał udział w powstaniu warszawskim, był łącznikiem i sanitariuszem w pułku AK Baszta[2]. W 1946 wyemigrował do Belgii. W latach 1948–1953 studiował prawo na Katolickim Uniwersytecie w Lowanium, gdzie doktoryzował się w zakresie prawa.

Od 1954 jako członek sekretariatu generalnego Międzynarodowej Konfederacji Chrześcijańskich Związków Zawodowych prowadził negocjacje z autorytarnymi rządami w celu uwolnienia z więzień osób represjonowanych za działalność związkową. Od 1958 był sekretarzem, a od 1962 sekretarzem generalnym europejskiej organizacji Międzynarodowej Konfederacji Chrześcijańskich Związków Zawodowych, a następnie europejskiej organizacji Światowej Konfederacji Pracy. Pełnił funkcję sekretarza generalnego Światowej Konfederacji Pracy w latach 1974–1988.

W latach 1990–1996 zajmował stanowisko ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego oraz szefa Misji Rzeczypospolitej Polskiej przy Wspólnotach Europejskich w Brukseli. W rządzie Jerzego Buzka w 1998 objął nowo powstałe stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnika ds. negocjacji Polski z Unią Europejską, zasiadał w Komitecie Integracji Europejskiej i Narodowej Radzie Integracji Europejskiej. Był członkiem Królewskiego Instytutu Stosunków Międzynarodowych w Belgii.

13 czerwca 2004 został wybrany do Parlamentu Europejskiego jako bezpartyjny kandydat z listy Unii Wolności w okręgu wyborczym obejmującym województwo wielkopolskie. W Europarlamencie VI kadencji zasiadał w grupie Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, pracował w Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych[3]. W 2005 przystąpił do powstałej z przekształcenia UW Partii Demokratycznej[4], zasiadał przez pewien okres w radzie politycznej tego ugrupowania. W 2009 nie ubiegał się o reelekcję w kolejnych wyborach europejskich.

Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia Francja-Polska dla Europy, należał do Rady Fundatorów Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana. Był autorem i współautorem licznych raportów, dokumentów, artykułów i opracowań poświęconych problematyce międzynarodowego ruchu związkowego oraz zagadnieniom wynikającym ze stosunków Unia Europejska – Polska. Jest bohaterem wywiadu-rzeki Spotkania na Bagateli.

Był żonaty z neuropediatrą Zofią Kułakowską, która w 2013 przekazała do zasobu Archiwum Akt Nowych część dokumentów dotyczących około 60 lat działalności męża[5]. Miał trzy córki: Krystynę, Barbarę i Elżbietę.

Zmarł w warszawskim Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA[2]. Pogrzeb Jana Kułakowskiego odbył się 1 lipca 2011 w sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[6] (kwatera 2–5–9/10)[7].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ M.P. z 1998 r. nr 13, poz. 206
  2. ↑ a b Jan Kułakowski nie żyje. gazeta.pl, 2011-06-25. [dostęp 2011-06-26].
  3. ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2011-06-26].
  4. ↑ Jan Kułakowski demokratą.pl. wp.pl, 2005-06-21. [dostęp 2011-06-26].
  5. ↑ Przekazanie Archiwum Jana Kułakowskiego do Archiwum Akt Nowych. aan.gov.pl, 2013. [dostęp 2013-11-06].
  6. ↑ Symboliczna data pogrzebu Jana Kułakowskiego. onet.pl, 2011-07-01. [dostęp 2011-07-01].
  7. ↑ Cmentarz Stare Powązki: DĄBROWSCY I KUŁAKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-10].
  8. ↑ M.P. z 2002 r. nr 33, poz. 517
  9. ↑ M.P. z 1996 r. nr 13, poz. 172
  10. ↑ DECORATION – Jan Kulakowski doublement distingué par la France. lepetitjournal.com, 2017-01-22. [dostęp 2016-11-01]. (fr.).
  11. ↑ Polska pięć lat w Unii Europejskiej. Stanisław Konopacki (red.). Łódź: Ibidem, 2009, s. 311. [dostęp 2016-11-01].
  12. ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 139.
  13. ↑ Nagrody Kisiela 2001. wprost.pl. [dostęp 2011-06-25].