Jean-Charles Marchiani

Jean-Charles Marchiani
	; Jacques Chirac i Jean-Charles Marchiani
Data i miejsce urodzenia	6 sierpnia 1943 ; Bastia
	Poseł do PE V kadencji
Okres	od 20 lipca 1999; do 19 lipca 2004
Przynależność polityczna	Zgromadzenie na rzecz Francji
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jean-Charles Marchiani (ur. 6 sierpnia 1943 w Bastii) – francuski polityk, prawnik, funkcjonariusz wywiadu, poseł do Parlamentu Europejskiego w latach 1999–2004. Negocjował skutecznie uwolnienie francuskich zakładników w Libanie i w Bośni. Kawaler Legii Honorowej.

Życiorys

Kształcił się w Instytucie Studiów Politycznych w Aix-en-Provence, a także na Uniwersytecie Paryż I.

Od końca lat 60. związany z instytucjami wywiadu francuskiego: Służbą Dokumentacji Zagranicznej i Kontrwywiadu (SDECE) i jej następczynią Dyrekcją Generalną Bezpieczeństwa Zewnętrznego (DGSE).

Pracował w koncernie samochodowym Peugeot, później na kierowniczych stanowiskach w spółkach prawa handlowego. Był w międzyczasie (1986–1988) członkiem gabinetu politycznego ministra spraw wewnętrznych, Charles’a Pasqua. Współpracował z nim także w okresie ponownego pełnienia tej funkcji w latach 1993–1995.

Jean-Charles Marchiani stał się publicznie znany w 1988. Negocjował wówczas zwolnienie dwóch dyplomatów i dziennikarza przetrzymywanych od trzech lat przez bojówki Hezbollahu. Prowadził osobiście rozmowy z wysłannikami terrorystów, a także w przedstawicielami władz Syrii i Iranu. Ostatecznie trójka zakładników została zwolniona w 1998^[1]. W 1995 prezydent Jacques Chirac polecił mu przeprowadzić nieoficjalne negocjacje z bośniackimi nacjonalistami, przetrzymującymi dwóch zestrzelonych francuskich pilotów. Akcja ta zakończyła się uwolnienie obu lotników^[2].

W latach 1995–1997 sprawował urząd prefekta departamentu Var. W wyborach w 1999 z ramienia Zgromadzenia na rzecz Francji uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego V kadencji. Był członkiem grupy Unii na rzecz Europy Narodów oraz Komisji Spraw Zagranicznych, Praw Człowieka, Wspólnego Bezpieczeństwa i Polityki Obronnej. W PE zasiadał do 2004^[3].

W późniejszych latach był sądzony w sprawach korupcyjnych. W 2007 skazano go na karę trzech lat pozbawienia wolności, którą częściowo odbył. Został ułaskawiony przez prezydenta Nicolasa Sarkozy’ego^[4].

Przypisy

↑ Tony Barber: Chirac 'spook' was key to release of pilots. independent.co.uk, 14 grudnia 1995. [dostęp 2011-03-16]. (ang.).
↑ Henry Samuel: How Chirac 'ordered' his own secret, secret service. telegraph.co.uk, 6 października 1995. [dostęp 2011-03-16]. (ang.).
↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2011-03-16].
↑ Verena von Derschau: Sarkozy pardons ex-official convicted of bribery. nytimes.com, 28 listopada 2008. [dostęp 2011-03-16]. (ang.).

Bibliografia

Jean-Charles Marchiani. lexpress.fr, 3 października 2005. [dostęp 2011-03-16]. (fr.).

[1] Tony Barber: Chirac 'spook' was key to release of pilots. independent.co.uk, 14 grudnia 1995. [dostęp 2011-03-16]. (ang.).

[2] Henry Samuel: How Chirac 'ordered' his own secret, secret service. telegraph.co.uk, 6 października 1995. [dostęp 2011-03-16]. (ang.).

[3] Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2011-03-16].

[4] Verena von Derschau: Sarkozy pardons ex-official convicted of bribery. nytimes.com, 28 listopada 2008. [dostęp 2011-03-16]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]