Joseph Müller-Blattau

Joseph Müller-Blattau
Ilustracja
Imię i nazwisko

Joseph Maria Müller-Blattau

Data i miejsce urodzenia

21 maja 1895
Colmar

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

21 października 1976
Saarbrücken

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

muzykolog

Multimedia w Wikimedia Commons

Joseph Maria Müller-Blattau[1][2] (ur. 21 maja 1895 w Colmar, zm. 21 października 1976 w Saarbrücken[1][2]) – niemiecki muzykolog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował u Friedricha Ludwiga na Uniwersytecie Strasburskim[1][2], uczył się też kompozycji i dyrygentury u Hansa Pfitznera oraz gry organowej u Ernsta Müncha w strasburskim konserwatorium[2]. W czasie I wojny światowej został powołany do wojska[2]. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował studia muzykologiczne pod kierunkiem Wilibalda Gurlitta na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim, gdzie w 1920 roku uzyskał tytuł doktora na podstawie pracy Grundzüge einer Geschichte der Fuge (wyd. Królewiec 1923, 3. wyd. zrewid. 1963)[1][2]. Następnie podjął pracę na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu, gdzie w 1922 roku habilitował się na podstawie pracy Die Kompositionslehre Heinrich Schützens in die Fassung seines Schulers Christoph Bernhard (wyd. Lipsk 1926, 2. wyd. 1963)[1][2]. Od 1922 roku prowadził na Uniwersytecie Królewieckim seminarium muzykologiczne, od 1924 roku kierował także instytutem muzyki kościelnej i szkolnej[1], w 1928 roku uzyskał stopień profesora[1][2]. W kolejnych latach był wykładowcą uniwersytetu we Frankfurcie nad Menem (1935–1937) i uniwersytetu we Fryburgu Bryzgowijskim (1937–1939)[1][2]. Od 1952 do 1964 roku wykładał na Uniwersytecie Kraju Saary[1], w latach 1952–1958 pełnił ponadto funkcję dyrektora Staatliche Hochschule für Musik w Saarbrücken[1][2]. Po 1945 roku uczył także w szkołach w Kusel i Kirchheimbolanden[1].

W swojej pracy naukowej zajmował się historią muzyki niemieckiej oraz niemiecką pieśnią ludową, szczególne znaczenie w jego dorobku zajmują badania nad pieśnią niemiecką okresu średniowiecza[1]. W okresie pracy na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu pisał również prace poświęcone kulturze muzycznej Prus Wschodnich[1]. Był redaktorem 12. wydania Musiklexicon Hugo Riemanna (1937–1939), jednak pracę nad nim przerwał wybuch II wojny światowej[2].

Wybrane prace

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

  • Das Elsass, ein Grenzland deutscher Musik (Fryburg Brygowijski 1922)
  • Geschichte der Musik in Ost- und Westpreussen von der Ordenszeit bis zur Gegenwart (Królewiec 1931, 2. wyd. poszerz. 1968)
  • Hamann und Herder in ihren Beziehungen zur Musik (Królewiec 1931)
  • Das deutsche Volkslied (Berlin 1932, 2. wyd. 1958)
  • Einführung in die Musikgeschichte (Berlin 1932, 2. wyd. 1941)
  • Johannes Brahms (Poczdam 1933)
  • Georg Friedrich Händel (Poczdam 1933, 2. wyd. 1959)
  • Zur Erforschung der ostpreussischen Volksliedes (Halle 1934)
  • Johann Sebastian Bach (Lipsk 1935, 2. wyd. Stuttgart 1950)
  • Geschichte der deutschen Musik (Berlin 1938, 3. wyd. 1942)
  • Hans Pfitzner (Poczdam 1940, 2. wyd. zrewid. 1969)
  • Gestaltung–Umgestaltung: Studien zur Geschichte der musikalischen Variation (Stuttgart 1950)
  • Das Verhältnis von Wort und Ton in der Geschichte der Musik: Grundzüge und Probleme (Stuttgart 1952)
  • Die Volksliedsammlung der jungen Goethe (Kassel 1955)
  • Von der Vielfalt der Musik: Musikgeschichte–Musikerziehung–Musikpflege (Fryburg Bryzgowijski 1966)
  • Goethe und die Meister der Musik (Stuttgart 1969)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 439–440. ISBN 83-224-0656-8.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2544. ISBN 0-02-865529-X.