Latarniowiec (film)
| Gatunek | |
|---|---|
| Data premiery | |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
89 minut |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | |
| Główne role | |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Kostiumy | |
| Montaż | |
| Produkcja |
Latarniowiec (ang. The Lightship) – dramat filmowy w reżyserii Jerzego Skolimowskiego z 1985 na podstawie powieści Siegfrieda Lenza[2].
Realizacja
[edytuj | edytuj kod]Jerzy Skolimowski stwierdził, że zwrócił uwagę na książkę Lenza z uwagi na jej podobieństwo do "Zwycięstwa" autorstwa Josepha Conrada, a conradowska filozofia życiowa była mu wówczas bliska i możliwa do zawarcia w dziele Lenza. Reżyser odrzucił pierwszą wersję scenariusza autorstwa Williama Mai, jako zbyt prostą, niemal wulgarną. W 1984 powrócił do pomysłu realizacji filmu, tym razem według scenariusza Davida Taylora, do którego wnosił liczne poprawki, nawet w trakcie trwania zdjęć i montażu. Scenariuszowi temu brakowało tekstu narracyjnego, który współtworzył amerykański pisarz, Rob Dunn (nie wymieniono go w czołówce). Reżyser trzymał się wiernie oryginału literackiego, eksponując przede wszystkim problemy natury moralnej[2].
Zdjęcia kręcono na niemieckiej wyspie Sylt (Szlezwik-Holsztyn).
Obsada
[edytuj | edytuj kod]- Robert Duvall jako Caspary
- Arliss Howard jako Eddie
- Klaus Maria Brandauer jako kapitan Miller
- Badja Djola jako Nate
- William Forsythe jako Gene
- Tim Phillips jako Thorne
- Tom Bower jako Coop
- Michał Skolimowski jako Alex
- Robert Costanzo jako Stump
Fabuła i recenzje
[edytuj | edytuj kod]Emmanuel Carrère stwierdził, że fabuła filmu sprowadza się do pytania "Czy należy podnieść kotwicę?", ponieważ jedyną racją bytu latarniowca jest nieruchomość i pozostawanie w miejscu, oświetlanie drogi innym marynarzom. Konsekwencją tego, głównym zadaniem kapitana Millera (głównego bohatera) jest nigdy nie podnieść kotwicy, niezależnie od biegu zdarzeń. Dysponuje on traumatycznymi wspomnieniami z okresu wojennego, kiedy to porzucił ocalałych rozbitków, by udać się w pościg za niemieckim u-botem. Od tego czasu jest wyznawcą kultu nieruszania się z miejsca i trwania w jednym punkcie. Akcja ulega zwrotowi, gdy latarniowiec przejmują gangsterzy pod wodzą doktora Caspary'ego, żądający odpłynięcia. Załoga Millera jest gotowa do walki, podczas, gdy on sam woli trwać w paraliżu i kunktatorstwie. Ostatecznie rozwiązuje paradoks – ginie śmiercią samobójczą, odzyskując duchowy spokój, miłość syna i miano bohatera[3].
Klaus Maria Brandauer bardzo dobrze odgrywa rolę Millera, tworząc idealną postać kabotyna.
Dorównuje mu Robert Duvall w roli Caspary'ego. Jego gra przywodzi na myśl kreacje Iwana Mozżuchina. Dyskusyjne natomiast pozostaje obsadzenie młodego Michała Skolimowskiego w roli Alexa[3].
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]Film otrzymał Nagrodę Specjalną Jury (Jerzy Skolimowski) oraz Nagrodę im. Francesco Pasinettiego dla najlepszego aktora (Robert Duvall) na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji w 1985[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ The Lightship - Release dates. [dostęp 2011-04-18]. (ang.).
- ↑ a b Richard Combs, W oczach Zachodu. Jerzego Skolimowskiego dochodzenie do Conrada, w: Film na Świecie, nr 347-348/1987, s. 31-35, przedruk z: Monthly Film Bulletin, maj 1986
- ↑ a b Emmanuel Carrère, Rzucić kotwicę?, w: Film na Świecie, nr 347-348/1987, s. 36-40, przedruk z: Positif, nr 300/1986
- ↑ Latarniowiec - Nagrody - Filmweb. [dostęp 2011-04-18].
| 1960−69 | |
|---|---|
| 1970−79 | |
| 1980−89 | |
| 1990−2009 | |
| 2010−29 | |
| Krótkometrażowe |
