Lew Rywin

Lew Rywin
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1945
Niżnieje Alkiejewo, ZSRR

Zawód

producent filmowy, aktor

Lata aktywności

1990–2003

Lew Rywin (ur. 10 listopada 1945 w Niżniem Alkiejewie) – polski producent filmowy, okazjonalnie aktor. Główny bohater afery Rywina.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Niżniem Alkiejewie na terenie Tatarstanu w Związku Radzieckim[1] w rodzinie żydowskiej, jako syn Welwela (1922–1989)[2] i Anastazji (1923–1991)[3] Rywinów. Do Polski wraz z rodziną został przesiedlony w 1959 roku. Pierwszym miejscem pobytu była Legnica, gdzie zdał maturę[1]. W międzyczasie ojciec Lwa przez Czerwony Krzyż odnalazł w Stanach Zjednoczonych swoją siostrę (ciotkę Lwa) i w 1962 roku całą rodziną wyjechali do Stanów Zjednoczonych[1]. W latach 1962–1965 uczył się w Tiden High School w Nowym Jorku[4]. Wrócił do Polski latem 1979 roku i został zatrudniony przez agencję Interpress[5] jako tłumacz amerykańskich ekip relacjonujących wizytę Jana Pawła II w Polsce. Po powrocie z USA studiował lingwistykę na Uniwersytecie Warszawskim[4].

W 1983 roku Lew Rywin został wiceszefem Radiokomitetu. W latach 1984–1991 pracował w TVP, od 1984 roku jako dyrektor agencji Centralnej Wytwórni Programów i Filmów Telewizyjnych Poltel należącej do Radiokomitetu, do 1989 roku jako szef biura handlu zagranicznego, a potem jako zastępca prezesa ds. finansowych i administracyjnych. W roku 1991 założył Heritage Films, jedną z największych polskich firm zajmujących się produkcją filmów. Później został na kilka lat prezesem Canal+ Polska, a do 2003 roku szefem rady nadzorczej tego przedsiębiorstwa. W latach 2001–2003 był prezesem Polskiego Związku Tenisowego[6].

Afera Rywina

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: afera Rywina.

W lipcu 2002 roku, powołując się najpierw na premiera Leszka Millera, potem na grupę trzymającą władzę, zaproponował prezesce spółki Agora Wandzie Rapaczyńskiej, a także redaktorowi naczelnemu Gazety Wyborczej Adamowi Michnikowi umieszczenie w ustawie o radiofonii i telewizji zapisu umożliwiającego Agorze kupno kanału telewizyjnego Polsat w zamian za 17,5 mln dolarów dla Sojuszu Lewicy Demokratycznej i prezesurę kanału dla siebie. Adam Michnik potajemnie nagrał Lwa Rywina i z półrocznym opóźnieniem ujawnił publicznie nagranie, co spowodowało wszczęcie śledztwa oraz powołanie sejmowej komisji śledczej.

Wyroki

[edytuj | edytuj kod]

W aferze Rywina został skazany prawomocnym wyrokiem sądu na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 tys. zł za pomoc w płatnej protekcji ze strony nieustalonej grupy osób. 18 kwietnia 2005 roku Lew Rywin rozpoczął odbywanie kary w Areszcie Śledczym przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. Zwolniony 1 czerwca 2005 roku po 43 dniach. Od listopada 2005 roku do listopada 2006 roku ponownie przebywał w zakładzie karnym. 14 listopada 2006 roku, decyzją sądu, wyszedł warunkowo na wolność. Do 14 listopada 2008 roku podlegał okresowi warunkowemu.

W procesie dotyczącym fałszowania dokumentacji medycznej[7] w 2017 został skazany na osiem miesięcy za posłużenie się sfałszowaną dokumentacją medyczną. Sześć miesięcy odsiedział w zakładzie karnym, zaś pozostałe dwa w domu, w ramach dozoru elektronicznego. Wykonywanie wyroku zakończył 30 listopada 2018[4].

Współpraca z SB

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2007 gazeta „Rzeczpospolita” ujawniła, że Rywin od 1977 roku współpracował z SB, a w 1982 roku został zarejestrowany jako tajny współpracownik o pseudonimie „Eden”[8].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Jako producent

[edytuj | edytuj kod]

Jako aktor

[edytuj | edytuj kod]

Rywin grał również epizodyczne role w kilku wyprodukowanych przez siebie filmach.

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • „Gentleman Roku” magazynu „Gentleman” (2001)[4]
  • Złote Berło Fundacji Kultury Polskiej[4]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Anita Czupryn, Lew Rywin odzyskał wolność. Jak będzie teraz wyglądać życie bohatera jednej z największych afer III RP? [online], 7 grudnia 2018.
  2. Grób Welwela Rywina w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.
  3. Grób Anastazji Rywin w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie.
  4. a b c d e Anita Czupryn, Lew Rywin odzyskał wolność. Jak będzie teraz wyglądać życie bohatera jednej z największych afer III RP? [online], Polskatimes.pl, 7 grudnia 2018 [dostęp 2021-01-17] [zarchiwizowane z adresu 2018-12-07].
  5. Magdalena Lemańska: Kariera aferą złamana. Rp.pl, 22 lipca 2012. [dostęp 2015-07-01].
  6. Prezesi. Polski Związek Tenisowy. [dostęp 2018-08-04]. (pol.).
  7. tbe: Lew R. już na wolności. „Ten areszt był zbyt długi”. [w:] PAP [on-line]. Wirtualna Polska, 20 listopada 2009. [dostęp 2009-11-21].
  8. Lew Rywin współpracował z SB.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]