Ludwig Finscher

Ludwig Finscher
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1930
Kassel

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

30 czerwca 2020
Wolfenbüttel

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

muzykolog

Odznaczenia
Krzyż Wielkiego Oficera Orderu Zasługi RFN Order „Pour le Mérite” za Naukę i Sztukę

Ludwig Finscher (ur. 14 marca 1930 w Kassel[1][2][3], zm. 30 czerwca 2020 w Wolfenbüttel[3][4]) – niemiecki muzykolog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1949–1954 studiował u Rudolfa Gerbera na uniwersytecie w Getyndze, gdzie w 1954 roku obronił pracę doktorską pt. Die Messen und Motetten Loyset Compères[1][2]. W roku akademickim 1955/1956 był współpracownikiem Waltera Wiory w Deutsches Volksliedarchiv we Fryburgu Bryzgowijskim, od 1956 roku natomiast pracował jako asystent na uniwersytecie w Getyndze[1]. Pracował też jako asystent w instytutach muzykologii na uniwersytetach w Kilonii (1960–1965) i Saarbrücken (1965–1968)[1]. W 1967 roku uzyskał habilitację na podstawie pracy Das klassische Streichquartett und seine Grundlegung durch Joseph Haydn[1][2]. Od 1968 do 1981 roku był profesorem i dyrektorem instytutu muzykologii na uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem[1][2].

W latach 1961–1974 był redaktorem naczelnym kwartalnika „Die Musikforschung”[1][2]. Był przewodniczącym Gesellschaft für Musikforschung (1974–1977) oraz wiceprzewodniczącym (1972–1977) i przewodniczącym (1977–1982) Międzynarodowego Towarzystwa Muzykologicznego[2]. W 1994 roku został redaktorem naczelnym 2. wydania encyklopedii muzycznej Die Musik in Geschichte und Gegenwart[2]. Został odznaczony orderem Pour le Mérite (1994) oraz Wielkim Krzyżem Zasługi z Gwiazdą Republiki Federalnej Niemiec (1997)[2][3]. W 2006 roku otrzymał nagrodę Balzana[3][5]. Od 2008 roku był członkiem Bayerische Akademie der Schönen Künste[3].

Jako muzykolog prowadził aktywną działalność w zakresie wydawnictw źródłowych[1]. W ramach serii „Corpus Mensurabilis Musicae” opublikował dwa tomy dzieł zebranych Franchinusa Gaffuriusa (1955, 1967) oraz 15 tomów dzieł wszystkich Loyseta Compère’a (1958–1972)[2]. W 1976 roku wspólnie z Kurtem von Fischerem zainicjował wydanie dzieł wszystkich Paula Hindemitha[2]. Opublikował m.in. prace Geschichte der Evangelischen Kirchenmusik (Kassel 1965, wyd. ang. pt. Protestant Church Music: A History 1974), Quellenstudien zu Musik der Renaissance (2 tomy, Monachium 1981 i Wiesbaden 1983), Ludwig van Beethoven (Darmstadt 1983), Die Musik des 15. und 16. Jahrhunderts (Laaber 1989) oraz Die Mannheimer Hofkapelle im Zeitalter Carl Theodors (Mannheim 1992)[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 107. ISBN 83-224-0344-5.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1114. ISBN 0-02-865527-3.
  3. ↑ a b c d e Ludwig Finscher. badsk.de. [dostęp 2023-12-25]. (niem.).
  4. ↑ Laurenz Lütteken: Voreilige Thesen und Verengungen blieben ihm fremd – zum Tod von Ludwig Finscher. nzz.ch, 2020-07-01. [dostęp 2023-12-25]. (niem.).
  5. ↑ Ludwig Finscher. balzan.org. [dostęp 2023-12-25]. (niem.).