Maurice Campbell Cornforth (ur. 28 października 1909, zm. 31 grudnia 1980) – brytyjski filozof marksistowski.
Karierę filozoficzną rozpoczął we wczesnych latach 30. XX wieku, pisząc w stylu charakterystycznym dla ówczesnej filozofii analitycznej jako uczeń Ludwiga Wittgensteina. W latach późniejszych stał się oficjalnym ideologiem Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii, choć wciąż pozostawał pod głębokim wpływem filozofii Wittgensteina (zwłaszcza tzw. „późnego Wittgensteina”) i jego poglądów na temat języka.
Cornforth wierzył, że normalna filozofia lingwistyczna zerwała z subiektywizmem właściwym filozofii analitycznej i jako taka może być przydatna marksizmowi.
Cornforth jest najbardziej znany ze swego ataku na teorie estetyczne Christophera Caudwella, i swe częściowe zaangażowanie w nurt filozofii lingwistycznej rozwijanej w Oksfordzie w latach 40. i 60. XX wieku. Jest także autorem obrony teorii marksistowskiej przed „racjonalnym krytycyzmem” Sir Karla R. Poppera (w książce The Open Philosophy and the Open Society).
Cornforth, podobnie jak wielu innych filozofów marksistowskich z różnych krajów, uległ procesom stalinizacji i dogmatyzacji marksizmu, z czasem jednak procesy te we własnej twórczości przezwyciężył. I tak, o ile książka In Defence of Philosophy z 1950 r. charakteryzuje się stylem zaciekle polemicznym, charakterystycznym dla prac Andrieja A. Żdanowa i jego wytycznych dla prac innych marksistów wchodzących w szranki z przeciwnikami ideologicznymi, o tyle książka Marxism and the Linguistic Philosophy z 1965 roku była już napisana nie tyle (lub: „nie tylko”), by skrytykować filozofię analityczną, ile by zademonstrować odrzucenie przez Cornfortha własnego dogmatyzmu, przejawiającego się w jego wcześniejszych pracach.