Nicola Acocella (ur. 3 lipca 1939) – włoski ekonomista, emerytowany w 2014 roku profesor polityki gospodarczej[1][2]
W 1963 ukończył ekonomię na Uniwersytecie „Sapienza” w Rzymie[3]. Po uzyskaniu tytułu profesora zwyczajnego (1980) zyskał reputację holistycznego wkładu w systematyzację i rozwój polityki gospodarczej. Wprowadził także niezwykłe innowacje w teorii polityki gospodarczej, a także w polityce monetarnej i fiskalnej oraz w teorii paktów społecznych.
Prof. Acocella pracował najpierw nad organizacją przemysłową i globalizacją[4][5].
Przyczynił się również do teorii paktów społecznych, ich substytucyjności z innymi instytucjami w celu zapewnienia stabilności monetarnej, ich wdrożenia, ze szczególnym odniesieniem do długoterminowej kwestii włoskiej o niskiej dynamice wydajności[6].
Badał także politykę monetarną i fiskalną, zarówno w kategoriach abstrakcyjnych (w szczególności dotyczących: warunków ich skuteczności, istnienia niepionowej krzywej Phillipsa o długim okresie, optymalnej stopy inflacji), jak i w odniesieniu do europejskiej architektury instytucjonalnej (optymalność skoordynowana akcja fiskalna i orientacja polityki pieniężnej)[7].
Końcowa ścieżka analizy doprowadziła go do ustanowienia systematycznego podejścia do polityki gospodarczej jako dyscypliny do pewnego stopnia autonomicznej w stosunku do reszty nauk ekonomicznych, poprzez badanie różnych potrzeb uzdrowienia niedoskonałości rynku, jak również kierunków i projektu polityka publiczna[8].
Odwiedził m.in. Uniwersytet w Cambridge, Oxford, Toronto, Harvard, Reading, Stanford, a także Unię Europejską i ONZ[9].
Był[10]: