PWS-24 w barwach LOT | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja |
górnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne – stałe |
Załoga |
2 |
Historia | |
Data oblotu | |
Lata produkcji | |
Wycofanie ze służby | |
Dane techniczne | |
Napęd |
1 silnik gwiazdowy, 9-cylindrowy Škoda Wright Whirlwind J5 (PWS-24) |
Moc |
220 KM (162 kW) (PWS-24) |
Wymiary | |
Rozpiętość |
15,00 m |
Długość |
9,65 m |
Wysokość |
2,95 m |
Powierzchnia nośna |
31,75 m² |
Masa | |
Własna |
1 245 kg (PWS-24) |
Startowa |
1 867 kg (PWS-24) |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
185 km/h (PWS-24) |
Prędkość minimalna |
85 km/h (PWS-24) |
Prędkość wznoszenia |
2,1 m/s (PWS-24) |
Pułap |
3 330 m (PWS-24) |
Zasięg |
750 km (PWS-24) |
Dane operacyjne | |
Liczba miejsc | |
4 | |
Użytkownicy | |
Polska | |
Rzuty | |
PWS-24 – pierwszy seryjnie produkowany samolot pasażerski polskiej konstrukcji wprowadzony do eksploatacji przez PLL LOT, skonstruowany w latach 1930-1931 przez inż. S. Cywińskiego z wytwórni PWS na bazie PWS-21bis. Był to sześciomiejscowy samolot pocztowo-komunikacyjny (4 pasażerów, 2 członków załogi) do obsługi linii krajowych, z czasem przystosowany także do zastosowań aerofotogrametrycznych. Pozostał jedynym seryjnie produkowanym polskim samolotem pasażerskim.
Prototyp o nr rej. SP-AGR oblatany został w sierpniu 1931 roku i po próbach został zmodyfikowany. W kwietniu 1932 roku przeszedł próby w PLL LOT i wygrał konkurs na następcę Junkersa F 13, wygrywając z Lublinem R.XVI. Koszt budowy samolotu seryjnego wynosił ok. 90 tys. zł[a]. Zamówienie złożone zostało w 1933 roku na 5 egzemplarzy SP-AJF, SP-AJG, SP-AJH, SP-AJJ, SP-AJK („Filip”, „Gienek”, „Hipek”, „Jacek” i „Kazik”). Samoloty SP-AGR, SP-AJF i SP-AJJ w połowie 1933 roku przerobione zostały na aerofotogrametryczne.
W samolotach aerofotogrametrycznych przebudowano kadłub, który uległ wydłużeniu. W miejscu kabiny pasażerskiej zamontowano aparaturę fotograficzną i podręczne laboratorium. W podłodze zamontowano przeszklone wzierniki do wykonywania zdjęć. Podwozie uległo zmianie, amortyzator został przesunięty ku dołowi. Samoloty otrzymały krajowe silniki Škoda-Wright o mocy startowej 235 KM i metalowe śmigło (nastawne na ziemi) typu Gnome-Rhone seria 350 nr 49[1].
Samoloty pierwszej serii wycofane zostały z użycia w 1936 roku, z wyjątkiem SP-AJJ wycofanego w 1938 roku.
W 1932 roku prototyp został wyposażony w silnik Lorraine Algol, o mocy 220 kW (300 KM), a w 1934 roku Pratt & Whitney Wasp Junior, o mocy 294 kW (400 KM), co dało początek wersji PWS-24 bis. Wersja ta zamówiona została przez PLL LOT w kolejnych 5 egzemplarzach i w 1935 roku odebrano samoloty oznaczone SP-AMN, SP-AMO, SP-AMP, SP- AMR i SP-AMS. Jeden z samolotów z poprzedniej serii SP-AJH został też przerobiony do wersji PWS-24 bis z nowym oznaczeniem SP-ASY.
Samolot PWS-24 bis nr SP-AMR w 1935 roku odstąpiono wojsku, SP-AMO w 1936 roku zakupiła Liga Morska i Kolonialna, SP-AMN wycofano z użycia w 1937 roku, a SP-AMP i SP-AMS przerobiono na aerofotogrametryczne w 1936 roku. SP-AMR rozbił się we wrześniu 1939 roku niedaleko Brześcia nad Bugiem. SP-AMS został ewakuowany do Rumunii i internowany, a w lutym 1940 przejęty przez rząd Rumunii i używany zgodnie z przeznaczeniem jako fotogrametryczny przez linie LARES, do czasu skasowania po wypadku z datą 8 września 1940[2].