Pierre-Laurent Aimard

Pierre-Laurent Aimard
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 września 1957
Lyon

Pochodzenie

francuskie

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

pianista, pedagog

Wydawnictwo

Deutsche Grammophon, Sony Classical

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Pierre-Laurent Aimard (ur. 9 września 1957 w Lyonie)[1] – francuski pianista i pedagog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Konserwatorium Paryskim pod kierunkiem Yvonne Loriod i Marii Curcio. W 1973 roku zdobył pierwszą nagrodę na międzynarodowym konkursie Oliviera Messiaena[1].

W roku 1977 na zaproszenie Pierre’a Bouleza został solistą Ensemble InterContemporain[1], wykonując jego Sonaty oraz Klavierstücke Karlheinza Stockhausena. W Stanach Zjednoczonych zadebiutował w wieku 20 lat, razem z Chicagowską Orkiestrą Symfoniczną wykonując partię fortepianową Turangalîla-Symphonie Oliviera Messiaena.

Jest związany głównie z muzyką współczesną. Był solistą premierowych wykonań takich dzieł, jak Répons Pierre’a Bouleza, Klavierstück XIV Karlheinza Stockhausena czy XI i XIII Etiudy fortepianowej Györgya Ligetiego. Do jego najwybitniejszych nagrań należy zapis pierwszych dwóch tomów etiud fortepianowych Ligetiego[1]. Wykonywał także dzieła takich kompozytorów współczesnych, jak George Benjamin i Marco Stroppa. W maju 2012 był solistą premierowego wykonania koncertu fortepianowego Le Désenchanement du Monde Tristana Murail’a.

Występował jako solista i kameralista na festiwalach w Salzburgu, Berlinie, Kolonii (Triennale), Lucernie, Tanglewood i Paryżu (Festival d'Automne). W roku 2007 był dyrektorem muzycznym Ojai Music Festival. Od roku 2009 jest dyrektorem artystycznym the Aldeburgh Festival w Anglii, założonego w roku 1948 przez Benjamina Brittena.

Dokonał licznych nagrań muzyki klasycznej i współczesnej – na zaproszenie Nikolausa Harnoncourta, kompletu pięciu koncertów fortepianowych Beethovena z Chamber Orchestra of Europe, Turangalîla-Symphonie Oliviera Messiaena z Berliner Philharmoniker, koncertów fortepianowych Maurice’a Ravela z Cleveland Orchestra czy Die Kunst der Fuge Bacha. Nagrywał dla wydawnictw fonograficznych Sony Classical oraz Teldec, w sierpniu 2007 podpisał kontrakt z Deutsche Grammophon.

Profesor fortepianu i kameralistyki Konserwatorium Paryskiego oraz Hochschule für Musik w Kolonii[1]. Jest profesorem wizytującym i honorowym członkiem Królewskiej Akademii Muzycznej.

Pojawił się w filmach dokumentalnych poświęconych pianistyce – Note by Note: The Making of Steinway L1037 (2007) oraz Pianomania (2009).

W roku 2017 uhonorowany nagrodą Ernst von Siemens Musikpreis, zwaną „nieoficjalną Nagrodą Nobla” w świecie muzyki klasycznej. W 2022 roku został laureatem Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning[2].

Jest zięciem rosyjskiego dyrygenta Witalija Katajewa i mężem francuskiej pianistki pochodzenia rosyjskiego Iriny Katajewej-Aimard.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Richard Wigmore, Aimard, Pierre-Laurent, Oxford Music Online. Grove Music Online, 28 lutego 2002, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.53976, via Oxford University Press [dostęp 2021-02-07] (ang.).
  2. ↑ Pierre-Laurent Aimard receives the Léonie Sonning Music Prize 2022 [online], pizzicato.lu, 26 stycznia 2022 [dostęp 2022-04-23] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Laureaci Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning
1950.
1960.
1970.
1980.
1990.
2000.
2010.
2020.