Na przełomie lat 70. i 80. był organizatorem Tygodni Kultury Chrześcijańskiej we Wrocławiu i przewodniczącym Towarzystwa Stypendialnego im. Adama Mickiewicza. W tym czasie działał w harcerstwie, w latach 80. był członkiem Rady Naczelnej ZHP[1].
Był pracownikiem naukowym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1982–1992) i Uniwersytetu Wrocławskiego (1989–1994)[4]. Stypendysta Katholischer Akademischer Ausländer-Dienst[5] we Fryburgu Bryzgowijskim (od lipca 1990 do lipca 1991).
W latach 90. założył polski oddział Signium International, międzynarodowej firmy zajmującej się wyszukiwaniem kadr kierowniczych. W wyborach w 1991 bez powodzenia startował z listy Unii Demokratycznej do Sejmu, a w 1993 również bez powodzenia z ramienia KLD do Senatu[6]. Współtworzył również Radio Eska we Wrocławiu[4].
Od 2002 kontynuował starania miasta o przyznanie mu przez Międzynarodowe Biuro Wystaw Światowych (BIE) praw do organizacji wystawy Expo 2010, czego pomysłodawcą był jego poprzednik[10]. W głosowaniu odbywającym się w grudniu 2002 Wrocław odpadł w pierwszej turze[11]. Rafał Dutkiewicz rozpoczął starania o organizację mniejszej, tematycznej wystawy EXPO w 2012. W listopadzie 2007 kandydatura tego miasta przepadła ponownie w pierwszej turze głosowania[12].
Jako prezydent miasta był też pomysłodawcą i inicjatorem powołania Wrocławskiego Centrum Badań EIT+, platformy współpracy szkół wyższych z biznesem. Program ten miał za zadanie zwiększyć szanse Wrocławia na umiejscowienie w tym mieście siedziby rady zarządzającej Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii. Stolica Dolnego Śląska przegrała jednak w czerwcu 2008 rywalizację z Budapesztem[13]. We Wrocławiu zlokalizowane zostało również centrum wiedzy Academia Europaea[14].
W kwietniu 2014 Rafał Dutkiewicz wjechał na teren zamknięty dla ruchu samochodowego, nie ustępując pierwszeństwa przejazdu tramwajowi, za popełnione wykroczenie został ukarany mandatem. Jednocześnie doszło do zderzenia pojazdów, w wyniku czego prezydent Wrocławia odniósł poważne obrażenia (złamanie miednicy), zaś motorniczy doznał urazu kręgosłupa, wymagającego według doniesień medialnych ponad miesięcznego zwolnienia lekarskiego i rehabilitacji. W sprawie tej prokurator wszczął postępowanie przygotowawcze w sprawie o spowodowanie wypadku drogowego[20][21], które wobec braku znamion przestępstwa ostatecznie umorzono[22].
W listopadzie 2014 wystartował ponownie w wyborach samorządowych. Uzyskał z ramienia Platformy Obywatelskiej mandat radnego sejmiku dolnośląskiego V kadencji. Kandydował także ponownie na prezydenta Wrocławia z ramienia KWW Rafał Dutkiewicz z Platformą (współtworzonego przez jego współpracowników i PO). Wygrał w drugiej turze głosowania z wynikiem 54,72% głosów (89,5 tys. głosów przy frekwencji 33,94%), pokonując Mirosławę Stachowiak-Różecką z Prawa i Sprawiedliwości[23]. W 2015 był jednym z założycieli komitetu wyborczego Bronisława Komorowskiego w wyborach prezydenckich[24]. W listopadzie 2016 ogłosił, że nie będzie ubiegał się o prezydenturę Wrocławia w kolejnych wyborach[25]. Zakończył urzędowanie 19 listopada 2018. W tym samym roku ukazał się wydany przez Wydawnictwo Nieoczywiste wywiad rzeka z Rafałem Dutkiewiczem autorstwa Jacka Antczaka, zatytułowany Prezydent. Rafał Dutkiewicz (nie tylko) o Wrocławiu i dokumentujący 16 lat prezydentury[26].
Nagroda tygodnika „Newsweek” za pierwsze miejsce w rankingu prezydentów miast (trzykrotnie: 2010[46], 2011[47], 2012[48]) oraz tytuł „Superprezydenta” w 2013[49]
Erich Kästner-Preis, nagroda przyznawana przez „Presseclub Dresden” osobom zaangażowanym w kwestie humanitarne oraz związane z kształtowaniem tolerancji (2015)[52]
Jest synem lekarza i nauczycielki. Żonaty z Anną (architekt). Mają dwoje dzieci[6]. Jest autorem publikacji Nowe horyzonty (Wyd. Rosner & Wspólnicy, Warszawa 2006, ISBN 83-60336-12-1).
↑RafałR.DutkiewiczRafałR., Z badań nad metodą tablic semantycznych: rozprawa doktorska, Lublin: Redakcja Wydawnictw KUL, 1988, ISBN 83-228-0111-4. Brak numerów stron w książce
↑SzymonS.PołećSzymonS., PiotrP.TomaszewskiPiotrP., Relacja z II kongresu Nowej Nadziei [online], gazetakongresy.pl, 2 października 2021 [dostęp 2021-11-07].