Père et fils (Ojciec i syn , 1925)
Les lutteurs (Zapaśnicy , 1942)
René Iché (ur. 21 stycznia 1897 w Sallèles-d’Aude , zm. 23 grudnia 1954 w Paryżu )[1] – francuski rzeźbiarz.
W bardzo młodym wieku zaciągnął się do wojska i brał udział w bitwie pod Verdun . Po I wojnie światowej wznowił studia, uzyskując w 1921 roku dyplom prawniczy. Następnie studiował rzeźbę u Antoine'a Bourdelle i architekturę u Auguste’a Perret oraz estetykę pod kierunkiem Henriego Focillona . W 1949 roku założył związek rzeźbiarzy, którego został prezesem[1] .
Twórczość Ichégo mieści się w kategorii sztuki przedstawiającej, figuratywnej , choć nie stosował się on do ścisłych reguł i ograniczeń akademizmu . Autor pomników w kamieniu oraz rzeźb figuralnych i popiersi portretowych w drewnie, terakocie , brązie , a także medali [1] [2] . W wielu pracach inspirację czerpał z wydarzeń II wojny światowej , podczas której był aktywnym bojownikiem ruchu oporu [1] . Jego ciężki, choć dynamiczny styl jest charakterystyczny zwłaszcza dla rzeźb grupowych, w tym potężnych męskich aktów i różnych wersji Zapaśników . Iché znany jest również z posągu Joanny d’Arc w kościele w Boulogne-Billancourt i zewnętrznych fresków zdobiących Palais du Travail, des Sports et des Arts w Narbonie [1] .
Regularnie wystawiał swoje prace w Paryżu – w Salonie Jesiennym , Salonie Niezależnych i Salon des Tuileries . W 1931 roku miał indywidualne wystawy w paryskiej galerii Leopolda Zborowskiego . Na wystawie światowej w Paryżu wykonał fasadę pawilonu marynarki handlowej i foyer pałacu rzemiosła. W 1947 został zaproszony na Biennale w Wenecji . W 1953 otrzymał Grand Prix de Sculpture miasta Paryża[1] .
Rzeźby Ichégo były prezentowane w najważniejszych galeriach i muzeach sztuki, w tym w Luwrze i Musée national Eugène Delacroix . Jego prace były wielokrotnie wystawiane w domach aukcyjnych, a uzyskane ceny wahały się od kilku do kilkudziesięciu tysięcy dolarów , w zależności od rozmiaru i rodzaju dzieła. W 2014 roku na aukcji w Artcurial uzyskano rekordową jak dotąd cenę za pracę Ichégo – 35 428 USD za rzeźbę Les Lutteurs aux Jambes Coupees (1942)[3] .
Odznaczony Krzyżem Wojennym i Medalem Ruchu Oporu ; Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) [1] .
Opracowano na podstawie materiału źródłowego: [4] [5] [6] [7] [8] .
1924: Étude de lutteurs , granit, Musée des beaux-arts, Narbona
1925: Père et fils , marmur, Art Institute of Chicago
1925: Père et fils , gips, Musée d’art moderne , Saint-Étienne
1926: Portrait de Mme I. , drewno polichromowane, Museum Boijmans Van Beuningen , Rotterdam
1928: Nu , brąz, Musée National d’art moderne, Centre Georges Pompidou , Paryż
1928: Nu, étude n°2 , glina szamotowa, Musée des beaux-arts , Rennes
1930: Masque de Paul Éluard , gips, Musée des beaux-arts, Saint-Denis
1930: Masque d’André Breton , gips, Menil Collection , Houston
1933: La Contrefleur , brąz, Musée Fabre, Montpellier
1934: La Contrefleur , gips, Musée d’art moderne, Saint-Étienne
1934: La Contrefleur , drewno dębowe, Musée des beaux-arts, Villeneuve-sur-Lot
1934: La Jeune Tarentine , Musée du Château de Saint-Ouen
1934: Portrait de Laurence Iché , kamień, Centre Georges Pompidou, Paryż
1935: Max Jacob gips, Musée des beaux-arts d’Orléans, Orlean
1935: Max Jacob , brąz, Musée des beaux-arts de Quimper, Quimper
1936: Masque de Louise Hervieu , wosk, Centre Georges Pompidou, Paryż
1936: Mère et enfant , kamień, Musée du Château de Saint-Ouen
1936: Hélène 6 ans , marmur, Museum of Modern Art , Nowy Jork
1936: Hommage à Federico García Lorca , glina szamotowa, Maison des Mémoire-Maison Joë Bousquet, Carcassonne
1937: Guernica , gips, Musée Fabre, Montpellier
1938: Maquette de Joë Bousquet , gips, Musée des beaux-arts, Carcassonne
1939: Melpomène 36 , gips, Musée d’art moderne, Paryż
1939: Melpomène 36 , kamień, Musée Denys Puech, Rodez
1940: La Déchirée , brąz, Musée Charles de Gaulle , La Boisserie, Colombey-les-Deux-Églises
1942: Etude de lutteurs à terre (Jacob et l’ange) , brąz, Centre Georges Pompidou, Paryż
1942: Etude de lutteurs à terre (Jacob et l’ange) , brąz, Musée Fabre, Montpellier
1945: Les lutteurs , brąz, Journal L’Équipe , Issy-les-Moulineaux
1948: Le couple , brąz, Musée d’art moderne, Palais de Tokyo, Paryż
1954: La petite danseuse , brąz, Musée des beaux-arts, Narbona
Prace dostępne w przestrzeni publicznej [ edytuj | edytuj kod ]
Opracowano na podstawie materiału źródłowego: [9] .
1927: Monument aux morts pacifiste , pomnik 1914–1918 w Ouveillan
1932–1934: Tombe de Charloun Rieu , Paradou
1937: Exposition universelle de 1937 – Pavillons de la marine marchande, du languedoc, de l’artisanat; exposition d’art moderne, Paryż
1942: posąg Jeanne d’arc , kościół św. Teresy w Boulogne-Billancourt
1942–1946: Lutteurs à terre , marmur, Vanves
1942–1950: Orphée , Nogent-le-Rotrou
1947: Plaque à Germaine Tillion et Émilie Tillion , Saint-Maur-des-Fossés
1948: Monument à la Résistance , Carcassonne
1948: Monument aux Otages , Puiseaux
1949: Tombe de Max Jacob , Saint-Benoît-sur-Loire
1951–1953: Palais des Arts , Narbona
pomniki w Narbonie
↑ a b c d e f g Iché, René [online], Oxford Art Online. Benezit Dictionary of Artists, 31 października 2011 [dostęp 2021-06-01] (ang. ) .
↑ Hilary H. McGlynn Hilary H. (red.), Wielka Encyklopedia Oxford , t. 8, Oxford Educational, 2008, s. 17, ISBN 978-83-252-0187-6 (pol. ) .
↑ René Iché [online], Mutual Art [dostęp 2021-06-01] (ang. ) .
↑ René Iché – Works [online], René Iché Estate [dostęp 2021-06-06] (fr. • ang. ) .
↑ René Iché.Œuvres [online], Le Centre Pompidou [dostęp 2021-06-06] (fr. • ang. • hiszp. ) .
↑ René Iché [online], Wiki-Narbonne [dostęp 2021-06-06] (fr. ) .
↑ René Iché – in the collections [online], Musée d’Art moderne et contemporain de Saint-Étienne Métropole [dostęp 2021-06-06] (ang. • fr. ) .
↑ Sculpture. René Iché [online], Museum Boijmans Van Beuningen [dostęp 2021-06-06] (ang. • niderl. ) .
↑ Iché René- Sculpteur [online], Les monuments aux morts [dostęp 2021-06-06] (fr. ) .
Identyfikatory zewnętrzne: