Data i miejsce urodzenia |
30 kwietnia 1934 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
26 sierpnia 2006 |
Klub |
Sokół Zakopane (1946–1947) |
Wzrost |
170 cm |
Roman Gąsienica-Sieczka (ur. 30 kwietnia 1934 w Zakopanem, zm. 26 sierpnia 2006 tamże) – polski skoczek narciarski, olimpijczyk, wicemistrz Polski, były rekordzista Wielkiej Krokwi, skrzypek.
Jako dziecko wraz z rówieśnikami oddawał skoki na niewielkiej, wybudowanej ze śniegu skoczni.
Po II wojnie światowej rozpoczął karierę, wstępując do klubu Sokół Zakopane[1], wkrótce jednak przeszedł do Harcerskiego Klubu Narciarskiego Zakopane[2]. W 1948 młodzież zakopiańska zorganizowała turniej narciarski. W pierwszym dniu rozegrano slalom gigant, w którym zwyciężył właśnie Gąsienica-Sieczka. Następnie odbył się konkurs skoków narciarskich na amatorskiej skoczni „Trupiarze”, której zeskok przebiegał nad drogą. W treningu Gąsienica-Sieczka był drugi, w konkursie również zajął drugie miejsce (na czterech zawodników). W 1949 przeszedł do klubu AZS Zakopane, zajął pierwsze miejsce w otwartym konkursie skoków na Małej Krokwi, gdzie skoczył 45 m i 44 m[1]. Następnie czterokrotnie zdobywał tytuł mistrza polski juniorów w skokach narciarskich.
W 1952 doznał upadku na skoczni, a następnie doznał kontuzji łąkotki, co wykluczyło go z uprawiania skoków na dwa lata[1].
W sezonie 1956/1957 reprezentował WKS Zakopane. W 1956 roku został wicemistrzem Polski w skokach narciarskich, a rok później zdobył brązowy medal. W tym samym roku zwyciężył w zawodach we włoskim Gallio oraz zajął 9. miejsce w próbie przedolimpijskiej[2]. 2 kwietnia 1956 zwyciężył w wielkanocnym konkursie skoków na Wielkiej Krokwi, skacząc na 78 i 84,5 m. Następnie ustanowił nowy nieoficjalny rekord tej skoczni - pokonał odległość 93,5 metra[2].
Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1956 w Cortina d’Ampezzo zajął 25. miejsce na 51 startujących zawodników, po skokach na 101,5 m i 88 m[3].
W następnym roku wystąpił w zawodach rangi FIS m.in. w St. Moritz, Lahti, Arosa i Winterthur. Zajął trzecie miejsce w Pucharze Marszałka Montgomerego i 6. pozycję w Turnieju Szwajcarskim[2].
24 października 1957 na skoczni w Harrachovie doznał wypadku na rozbiegu, upadając i zawisając na drucie, który rozerwał jego nogę. Był hospitalizowany w tamtejszym szpitalu, gdzie pojawiły się komplikacje w postaci krwotoków. Został następnie przetransportowany do kraju, gdzie doszło do martwicy i stopa została amputowana. Po półtora roku wyszedł z kliniki i zajął się stolarką[1].
Został pochowany na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej w Zakopanem (kw. K2-16-9)[4].
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
25. | 5 lutego | 1956 | Cortina d’Ampezzo | Italia K90 | Skocznia normalna indywidualnie | 101,5 m | 88,0 m | 189,5 pkt | 37,5 pkt | Antti Hyvärinen |
4. Turniej Czterech Skoczni | ||||
klas. | ||||
---|---|---|---|---|
- | - | 23[5] | - | ? |
Był synem Stanisława Gąsienicy-Sieczki, mężem Heleny i ojcem Bartłomieja, również skoczka. Ukończył Technikum Mechaniczne w Zakopanem, jako konserwator maszyn. Był też skrzypkiem, pracował jako instruktor w zespole przy Szkole Podstawowej w Kościelisku. Założył własną grupę muzyczną Polaniorze. Był członkiem Związku Podhalan, uczestniczył w zebraniach Domu Ludowego w Kościelisku[2]. Szkolił w grze na skrzypcach wokalistę Zakopower, Sebastiana Karpiela-Bułeckę[7].