Shonie Carter

Shonie Carter
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Mearion Shonie Bickhem III

Pseudonim

Mr. International

Data i miejsce urodzenia

3 maja 1972
Chicago

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

185 cm

Masa ciała

ok. 77 kg

Styl walki

zapasy, judo, shidōkan karate

Kategoria wagowa

półśrednia, średnia

Klub

Iron Academy

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

91

Zwycięstwa

51

Przez nokauty

12

Przez poddania

15

Przez decyzje

24

Porażki

32

Remisy

7

Nieodbyte

1

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 09.09.2015.
Multimedia w Wikimedia Commons

Shonie Carter, właśc. Mearion Shonie Bickhem III (ur. 3 maja 1972 w Chicago) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), grappler oraz kick-boxer. Były zawodnik m.in. Ultimate Fighting Championship, World Extreme Cagefighting, King of the Cage, Pancrase czy Shooto. Mistrz World Extreme Cagefighting w wadze półśredniej w latach 2003-2004. Posiadacz czarnych pasów w judo, shidōkan karate oraz jujutsu.

Podczas swojej kariery miał okazję walczyć w wielu krajach m.in. w Japonii, Niemczech, Irlandii Północnej, Rosji, Polsce, Kanadzie, Izraelu czy Bułgarii stąd jego przydomek Mr International.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Chicago, w jednym z tamtejszych afroamerykańskich gett. Uczęszczał do Proviso East High School. W czasie college'u trenował zapasy w stylu klasycznym. Studiując na Carson–Newman University, bezskutecznie startował w kwalifikacjach olimpijskich[1]. Tam też, zainteresował się judo, w którym wygrywał dwukrotnie mistrzostwo stanu Tennessee oraz jujutsu. Po niedługim czasie zaczął praktykować również karate shidokan. Przez sześć lat służył w Piechocie Morskiej[2][3].

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

W MMA zadebiutował 15 lutego 1997, przegrywając przez nokaut z Laverne Clarkiem. Do 1999, walczył na lokalnych galach i turniejach, wygrywając m.in. z Dave'em Menne'em oraz z pochodzącym z Polski Keithem Wiśniewskim. W latach 1999–2003, walczył na prestiżowych galach w Japonii (Pancrase, Shooto), notując tamże zwycięstwo nad Chrisem Lytle'em i remis z Kiumą Kunioku. W tym czasie toczył również pojedynki dla Ultimate Fighting Championship uzyskując bilans w organizacji trzech zwycięstw (m.in. nad Mattem Serrą przez KO) i jednej porażki w starciu z Patem Miletichem.

W 2003, stoczył aż dziewięć pojedynków, walcząc głównie na galach King of the Cage, Shooto i World Extreme Cagefighting, gdzie w tym ostatnim został mistrzem w wadze półśredniej, wygrywając 17 października 2003 z J.T. Taylorem[4]. Tytuł stracił 21 maja 2004, na rzecz Ormianina Karo Parizjana, z którym przegrał na punkty. Między walkami dla WEC, uległ Jonowi Fitchowi 14 listopada 2003.

Przez następne lata, toczył pojedynki dla WEC, M-1 Global, TKO Major League MMA czy Konfrontacja Sztuk Walki[5], wygrywając m.in. z Marcinem Zontkiem oraz Jasonem MacDonaldem. 13 stycznia 2006, ponownie zmierzył się o mistrzostwo WEC lecz ostatecznie przegrał z Mikiem Pyle'em przez poddanie. W sierpniu 2006, wziął udział w 4 edycji The Ultimate Fighter, dochodząc do półfinału programu, w którym przegrał z byłym rywalem Mattem Serrą. Mimo to, otrzymał szansę walk dla UFC, tocząc jednak przegrany pojedynek 13 grudnia 2006, z Marcusem Davisem. Po przegranej został zwolniony z kontraktu.

Przez kolejne lata, walczył na mniejszych galach rozsianych po całej Ameryce Północnej i Europie, zdobywając kilka pasów mistrzowskim. W 2009, przegrał z byłym mistrzem UFC Carlosem Newtonem, w 2010 z Torrance'em Taylorem na gali Bellator FC natomiast w 2012 uległ Brandonowi Halseyowi.

Carter jest również utytułowanym grapplerem. Wielokrotnie zostawał mistrzem North American Grappling Association (NAGA), największej organizacji submission fightingu w Ameryce Północnej. Poza tym zawodowo walczył w formule kickbokserskiej, notując bilans 57 zwycięstw i 5 porażek, zostając mistrzem stanów Illinois i Karoliny Północnej w tejże formule. W 2001, mierzył się z Cungiem Le na zasadach kickboxingu, przegrywając z nim na punkty.

Osiągnięcia[6]

[edytuj | edytuj kod]

Mieszane sztuki walki:

  • 1997: Extreme Challenge 5 – 1. miejsce
  • 1998: IMAC 1 – 1. miejsce w turnieju wagi półśredniej
  • 2000: King of Pancrase Middleweight Tournament – finalista turnieju wagi średniej
  • 2002: Mistrz Iron Heart Crown w wadze półśredniej
  • 2003: Mistrz Shido – Fists of Fury w wadze półśredniej
  • 2003-2004: Mistrz World Extreme Cagefighting w wadze półśredniej
  • 2005: Mistrz IFC w wadze półśredniej
  • 2008: Mistrz WFC Armageddon w wadze średniej
  • 2009: Mistrz Throwdown w wadze średniej
  • 2015: Mistrz Super Brawl Showdown w wadze półśredniej

Kick-boxing:

  • Mistrz stanu Illinois w wadze półciężkiej
  • Mistrz stanu Północna Karolina w wadze średniej

Karate:

  • Mistrz USSC shidokan karate w wadze lekkiej
  • Mistrz USSC shidokan karate w wadze średniej
  • Mistrz USSC shidokan karate w wadze półśredniej
  • Mistrz Shidōkan Mixed Fighting w wadze półśredniej
  • Mistrz Shidōkan Superfight w wadze średniej
  • Zwycięzca Super Pucharu Irlandii w wadze półśredniej
  • Zwycięzca Pucharu Niemiec

Judo:

  • Mistrzostwa stanu Tennessee w judo – dwukrotnie 1. miejsce w wadze średniej

Submission fighting:

  • North American Grappling Association (NAGA) – wielokrotny zwycięzca mistrzostw

Pankration:

  • Trzykrotny Mistrz USA w pankrationie

Zapasy:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ An Interview with Mr. International. sherdog.com, 25.06.2008. (ang.).
  2. ↑ Jarvis Cherron Kolen: Shonie Carter Interview — Judoka at Heart. judoinfo.com. (ang.).
  3. ↑ Shonie Carter: Almost Famou. chicagoboxing.com. (ang.).
  4. ↑ Keith Mills: World Extreme Cagefighting 8: "Halloween Fury 2". fcfighter.com, 2003. (ang.).
  5. ↑ Konfrontacja Sztuk Walki IV Gwiazdy na trybunach. kswmma.com, 10.09.2005. (pol.).
  6. ↑ Fighting Career. shoniecarterofficial.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-25)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]