Stanisław Oślizło

Stanisław Oślizło

Stanislaw Oślizło (2011)
Data i miejsce urodzenia	13 listopada 1937 Jedłownik
Obywatelstwo	niemieckie, polskie
Wzrost	178 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1953–1954 Kolejarz Wodzisław Śląski 1954–1955 Kolejarz Katowice 1956–1959 Górnik Radlin 1960–1972 Górnik Zabrze 296 (3)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1961–1971  Polska 57 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 197?-197? Górnik Zabrze (młodzież) 197?-197? Sparta Zabrze 197?-197? Zjednoczeni Zabrze 1977 Górnik 09 Mysłowice 1977 Piast Gliwice 1979 GKS Katowice 1979–1980 Zagłębie Sosnowiec (asystent) 1983–1985 Carbo Gliwice 1985–1986 Odra Wodzisław Śląski 1986 Pogoń Zabrze 1987–1988 AKS Chorzów 1990–1992 Górnik Zabrze (asystent) 1995 Górnik Zabrze
Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Oślizło (ur. 13 listopada 1937 w Jedłowniku^[a]) – polski piłkarz, występujący na pozycji obrońcy. Wychowanek Kolejarza Wodzisław, kapitan reprezentacji Polski i Górnika Zabrze, strzelec jedynej bramki w historii polskiej piłki w finale Pucharu Zdobywców Pucharów w meczu z Manchesterem City.

Życiorys

Pochodzi z dzielnicy Wodzisławia Śląskiego Jedłownika, jest absolwentem Liceum Ogólnokształcącego w Wodzisławiu Śląskim, wychowankiem, i byłym zawodnikiem Odry Wodzisław Śląski (ówcześnie Kolejarza Wodzisław Śl.). Następnie grał dla Kolejarza Katowice (1954-1955), i Górnika Radlin (1956-1959) z którym dwukrotnie awansował i spadał z Ekstraklasy. Następnie został zawodnikiem Górnika Zabrze (1960-1972). Oślizło to 57-krotny reprezentant Polski (1961-1971) – zdobywca 1 bramki, kapitan reprezentacji, 8-krotny mistrz Polski (1961-1972), 6-krotny zdobywca Pucharu Polski (1965, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972), finalista Pucharu Zdobywców Pucharów (1970).

Zasłużony Mistrz Sportu. Czterokrotny laureat Złotych Butów w plebiscycie Sportu (1961, 1962/63, 1966/67 i 1967/68).

Jako trener prowadził m.in. GKS Katowice (runda wiosenna sezonu 1978/1979 i jesienna sezonu 1979/1980 – został zwolniony przed końcem rundy), Odrę Wodzisław Śląski, Piasta Gliwice, Carbo Gliwice i Górnika Zabrze. Sześciokrotnie podnosił Puchar (krajowy) Polski jako jedyny zawodnik w Europie i zdobył go z Górnikiem Zabrze na własność (jedyna drużyna w Polsce, która tego dokonała). Był twarzą jubileuszu 60-lecia Górnika Zabrze. Pełnił funkcję rzecznika zabrzańskiego klubu.

Postanowieniem prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego z 7 listopada 2001 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla rozwoju sportu piłkarskiego, za działalność społeczną^[1].

Od 2014 członek Klubu Wybitnego Reprezentanta^[2].

Przypisy

1. M.P. z 2002 r. nr 3, poz. 53.
2. Nowi członkowie Klubu Wybitnego Reprezentanta [dostęp 2014-10-16].

1. Obecnie dzielnica Wodzisławia Śląskiego.

Linki zewnętrzne

• Artykuł w austriackiej gazecie „ballesterer”

Encyklopedie internetowe (osoba):

• PWN: 3952625