USS Nashville (CL-43)

USS Nashville (CL-43)
	; USS „Nashville” sfotografowany w Mare Island Naval Shipyard 4 sierpnia 1943 roku
	Historia
Stocznia	New York Shipbuilding Corporation
Położenie stępki	24 stycznia 1935
Wodowanie	2 października 1937
	US Navy
Nazwa	„Nashville”
Wejście do służby	6 czerwca 1938
Wycofanie ze służby	24 czerwca 1946
	Armada de Chile
Nazwa	„Prat”
Wejście do służby	9 stycznia 1951
Wycofanie ze służby	1984
Los okrętu	złomowany w 1985 roku
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	9475 t
Długość	185,42 m
Szerokość	18,80 m
Zanurzenie	5,84 m
	Napęd
	turbiny parowe napędzające 4 śruby o mocy łącznej 100 000 KM (75 000 kW)
Prędkość	32,5 węzła (60,2 km/h)
	Uzbrojenie
	15 x 152 mm (5xIII); 8 x 127 mm (8xI); 8 x 12,7 mm (8xI)
	Opancerzenie
	pas pancerny: 130 mm; wieże artyleryjskie: 170 mm; pokład: 51 mm; nadbudówka: 130 mm
	Wyposażenie lotnicze
	4 wodnosamoloty; 2 katapulty
Załoga	868 oficerów i marynarzy
	Multimedia w Wikimedia Commons

USS Nashville (CL-43), później Prat – amerykański krążownik lekki typu Brooklyn z okresu II wojny światowej. Wodowany w 1937 roku, wszedł do służby w United States Navy w 1938 roku. Podczas wojny służył aktywnie na Pacyfiku. W 1951 roku został sprzedany Chile, po czym służył w Marynarce Chile w 1984 roku pod nazwą „Prat”.

Budowa

Stępkę pod budowę okrętu położono 24 stycznia 1935 roku w New York Shipbuilding Corporation w Camden, New Jersey, zwodowany 2 października 1937 roku. Jego matkami chrzestnymi były panny Ann i Mildred Stahlman, wcielenie do służby krążownika odbyło się 6 czerwca 1938 roku, z komandorem Williamem W. Wilsonem jako dowódcą.

Wczesna służba

USS „Nashville” opuścił Filadelfię 19 lipca 1938 roku, kierując się w stronę Karaibów. Na początku sierpnia okręt popłynął do Europy Północnej docierając do Cherbourga 24 sierpnia. 21 września wypłynął z Portland w Wielkiej Brytanii ze złotem wartości 25 000 000 $, docierając do Brooklyn Navy Yard 30 września i po wyładowaniu tam złota skierował się do z powrotem do Filadelfii 5 października.

Wiosną 1939 roku „Nashville” miał na swoim pokładzie amerykańskich przedstawicieli na Panamerykańską Konferencję Obronną w Rio de Janeiro, przywożąc ich z powrotem do Annapolis w Maryland 20 czerwca 1939 roku. 23 czerwca krążownik popłynął na zachód z Norfolk w Wirginii na Pacyfik przez Kanał Panamski, docierając do San Pedro w Kalifornii 16 lipca, gdzie miał pełnić służbę przez dwa lata. W lutym 1941 roku „Nashville” i trzy inne krążowniki przewiozły marines na wyspę Wake. 20 maja okręt opuścił Pearl Harbor w kierunku wschodniego wybrzeża, dopływając do Bostonu 19 czerwca w celu eskortowania konwoju z marines na Islandię.

II wojna światowa

Pomiędzy sierpniem a grudniem 1941 roku „Nashville” stacjonował na Bermudach, by przeprowadzać neutralne patrole na środkowym Atlantyku. W momencie ataku na Pearl Harbor „Nashville” popłynął do zatoki Casco w Maine, gdzie dołączył do eskorty konwoju płynącego na Islandię. Krążownik kontynuował służbę eskortowca na Bermudy i Islandię do lutego 1942 roku.

Rajd Doolittle’a

4 marca 1942 roku „Nashville” dołączył do USS „Hornet” u wybrzeży Wirginii, a następnie eskortował lotniskowiec do zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych przez Kanał Panamski, docierając 20 marca do San Diego. „Nashville” i „Hornet” wypłynęły z San Francisco 2 kwietnia. USS „Hornet” miał na swoim pokładzie startowym 16 średnich bombowców B-25 Mitchell pod dowództwem podpułkownika Jimmy’ego Doolittle’a z USAAF. Bombowce miały przeprowadzić tzw. rajd Doolittle’a. 13 kwietnia oba okręty spotkały się z innymi okrętami amerykańskimi pod dowództwem wiceadm. Williama F. Halseya Jr. na północ od atolu Midway, a następnie wzięły kurs w kierunku Japonii. Kiedy grupa uderzeniowa znajdowała się 1600 km od wybrzeży Japonii niszczyciele eskorty oderwały się od niej z powodu braku paliwa i z tego powodu „Nashville” i inne krążowniki oraz lotniskowce „Enterprise” i „Hornet” zwiększyły prędkość, by szybciej dotrzeć do punktu startu samolotów, oddalonego 800 km od Japonii. Następnego dnia zespół amerykański został wykryty przez japoński patrolowiec, który zameldował o obecności amerykańskiego Task Force, zanim został zatopiony przez samoloty patrolowe z USS „Enterprise”. Następnie zatopiono drugi patrolowiec ostrzałem artyleryjskim z „Nashville”, jednak atut zaskoczenia został utracony. Bombowce B-25 wystartowały 240 km przed wyznaczonym punktem startu, przy niespokojnym morzu. Natychmiast po starcie grupa uderzeniowa zawróciła i skierowała się na wschód do Honolulu. „Shangri-La” Task Force powrócił do Pearl Harbor 25 kwietnia.

Okręt flagowy

„Nashville” opuścił Hawaje 14 maja 1942 roku i stał się okrętem flagowym Task Force 8, broniącego Alaski i Aleutów, dopływając do Dutch Harbor 26 maja. Okręt popłynął dwa dni później do miasta Kodiak, by dołączyć do innych okrętów należących do Task Force. W dniach 3–4 czerwca japońskie samoloty pokładowe zbombardowały Dutch Harbor. „Nashville” razem z okrętami towarzyszącemu mu, nie mogły nawiązać kontaktu bojowego z okrętami japońskimi z powodu gęstej mgły. Adm. Isoroku Yamamoto wycofał swoje siły dywersyjne z rejonu Wysp Aleuckich po klęsce w bitwie pod Midway. Pomimo opuszczenia przez Japończyków Aleutów zostawili oni wojska okupacyjne na wyspach Attu i Kiska. Między czerwcem a listopadem „Nashville” patrolował północny Pacyfik i brał udział w ataku na Kiska 7 sierpnia, w którym Amerykanie zadali ciężkie straty japońskim instalacjom nadbrzeżnym.

„Nashville” dotarł do Pearl Harbor 22 listopada i skierował się na południe do Fidżi 24 grudnia. W Espiritu Santo na Nowych Hebrydach krążownik stał się okrętem flagowym Task Force 67. Po eskorcie transportowców na Guadalcanal „Nashville”, "Helena" i "St. Louis" spowodowały ciężkie straty na japońskim lotnisku w Munda w nocy 4 stycznia 1943 roku. Kolejne ataki były przeprowadzane na Kolombangarze i Nowej Georgii na przestrzeni następnych miesięcy. Po ostrzelaniu lotniska w Vila na Kolombangarze w nocy 12 maja na okręcie doszło do eksplozji amunicji w jednym z dziobowych dział artyleryjskich. W wyniku eksplozji zginęło 18 ludzi, a 17 zostało rannych.

Opuszczając Espiritu Santo 22 maja „Nashville” przypłynął do Mare Island Naval Shipyard w celu dokonania napraw i modernizacji. Wypływając z San Francisco 6 sierpnia „Nashville” dotarł do Pearl Harbor 12 sierpnia, by dołączyć do grup uderzeniowych lotniskowców, które miały uderzyć na wyspy Marcus i Wake.

„Nashville” powrócił do Espiritu Santo 25 października i przez kolejne siedem miesięcy krążownik ostrzeliwał cele na Nowej Gwinei i Wyspach Admiralicji. „Nashville” prowadził także ostrzał artyleryjski w celu wsparcia desantów na wyspie Bougainville i przylądku Gloucester na Nowej Brytanii. Po bombardowaniu artyleryjskim wyspy Wake w dniach 21–22 kwietnia 1944 roku „Nashville” wspierał ogniem artyleryjskim i miał na swoim pokładzie gen. armii Douglasa MacArthura podczas operacji desantowych w Hollandii (ob. Jayapura), zatoce Tanahmerah i Aitape w dniach 22–23 kwietnia. 27 maja krążownik znajdował się w składzie grupy uderzeniowej ostrzeliwującej wyspę Biak w archipelagu Wysp Schoutena, gdzie 4 czerwca okręt odniósł minimalne uszkodzenia od bliskiego trafienia podczas odpierania japońskiego ataku powietrznego.

Po naprawach w Espiritu Santo „Nashville” jeszcze dwa razy miał na swoim pokładzie gen. MacArthura i jego sztab podczas inwazji na Morotai w Holenderskich Indiach Wschodnich w połowie września. Okręt miał na swoim pokładzie gen. MacArthura w czasie jego powrotu na Filipiny, wypływając w ich kierunku z wyspy Manus 16 października. Krążownik prowadził ostrzał artyleryjski, by wesprzeć desanty na wyspie Leyte 20 października i pozostawał przy wejściu do zatoki Leyte do 25 października, pilnując wojsk, które wylądowały na przyczółkach i pobliskich transportowców. Po powrocie na wyspę Manus w celu dokonania krótkich napraw „Nashville” opuścił Wyspy Admiralicji 28 listopada jako okręt flagowy dowódcy Visayan Attack Force, grupy uderzeniowej, która miała zdobyć wyspę Mindoro.

Atak kamikaze

13 grudnia „Nashville” został trafiony przez samolot kamikaze nieopodal wyspy Negros. Samolot uderzył w jedno ze 127 mm dział artyleryjskich, a obydwie bomby eksplodowały 3 m od pokładu. Eksplozja paliwa i amunicji całkowicie zniszczyła śródokręcie krążownika. Pomimo że w wyniku eksplozji zginęło 133 marynarzy, a 190 zostało rannych, to pozostałe 127 mm działa kontynuowały ostrzał przeciwlotniczy.

Dowódca grupy uderzeniowej przeniósł się na inny okręt wojenny, a „Nashville” popłynął przez zatokę San Pedro na Filipinach i Pearl Harbor do Puget Sound Naval Shipyard, docierając tam 12 stycznia 1945 roku w celu przeprowadzenia generalnego remontu. W drodze 12 marca „Nashville” wypłynął w kierunku zachodnim z San Diego 15 kwietnia po przeprowadzeniu ćwiczeń.

Po dotarciu do bazy US Navy w zatoce Subic na Filipinach 16 maja „Nashville” stał się okrętem flagowym Task Force 74. W czasie ostatnich miesięcy wojny krążownik wspierał ogniem artyleryjskim desanty w zatoce Brunei na Borneo i ochraniał lotniskowce w Cieśninie Makasarskiej w Holenderskich Indiach Wschodnich. 29 lipca „Nashville” wypłynął z zatoki Subic w celu przechwycenia japońskiego konwoju zauważonego w pobliżu Indochin, jednak akcja została wkrótce anulowana, tym samym kończąc ostatnią operację USS „Nashville” podczas wojny.

Służba powojenna

„Nashville” wpłynął do portu w Szanghaju z dowódcą Task Force 73 na pokładzie 19 września 1945 roku. Task Force 73 ściągnął swoją flagę 17 listopada i „Nashville” popłynął w kierunku zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych z 450 powracającymi żołnierzami w ramach operacji "Magic Carpet". Biorąc ze sobą kolejnych 90 żołnierzy na Hawajach okręt dotarł do San Pedro 3 grudnia i następnie po tym natychmiast popłynął na zachód do Eniwetok i Kwajalein w celu wzięcia na pokład większej liczby żołnierzy i marines. Zbliżając się do zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych „Nashville” przyszedł z pomocą USS „St. Mary’s”, płynąc we wzburzonym morzu z awariami silnika i 1800 ludźmi na pokładzie. Krążownik wziął „St. Mary’s” na hol, holując go w bezpieczne miejsce do holowników w San Francisco 6 stycznia 1946 roku.

Chilijska Marynarka Wojenna

„Nashville” wypłynął z San Francisco na wschód 21 stycznia 1946 roku, docierając do Philadelphia Naval Shipyard, by przeprowadzić remont przed wycofaniem go ze służby. Wycofany ze służby 24 czerwca pozostawał w rezerwie do 1950 roku. Po remoncie w Philadelphia Naval Shipyard okręt został sprzedany Chile 9 stycznia 1951 roku i służył w Armada de Chile pod nazwą „Prat”, na cześć kapitana Arturo Prata, do 1984 roku.

Przypisy

↑ Fahey (1941), s. 9.

Bibliografia

James C. Fahey: The Ships and Aircraft of the U.S. Fleet, Two-Ocean Fleet Edition. Ships and Aircraft, 1941.
Steven Bustin: Humble Heroes: How the USS Nashville CL43 Fought WWII. BookSurge Publishing, 2007. ISBN 1-4196-5884-0.
Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships. Treści te są umieszczone tutaj.

Linki zewnętrzne

navsource.org: USS "Nashville" (CL-43) (ang.). [dostęp 20 kwietnia 2012].
USS Nashville.org (ang.). [dostęp 20 kwietnia 2012].
Humble Heroes: How the USS Nashville CL43 Fought WWII – książka na temat USS "Nashville". wgordon.web.wesleyan.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-16)]. (ang.).. [dostęp 20 kwietnia 2012].

[1] Fahey (1941), s. 9.

[1]

krążowniki pancernopokładowe	Esmeralda Prezidente Errazuriz Prezidente Pinto Blanco Encalada Ministro Zenteno Chacabuco
krążowniki pancerne	Esmeralda O’Higgins
krążowniki lekkie	O’Higgins Prat Latorre