| Producent | |
|---|---|
| Wydawca | |
| Seria gier | |
| Reżyser |
Kotaro Uchikoshi |
| Artysta |
Kinu Nishimura |
| Scenarzysta |
Kotaro Uchikoshi |
| Kompozytor |
Shinji Hosoe |
| Data wydania |
3DS, PS Vita: |
| Gatunek | |
| Tryby gry | |
| Kategorie wiekowe | |
| Wymagania sprzętowe | |
| Platforma |
Nintendo 3DS, Microsoft Windows, PlayStation 4, PlayStation Vita |
| Strona internetowa | |
Virtue’s Last Reward (jap. 極限脱出ADV 善人シボウデス Kyokugen Dasshutsu ADV: Zennin Shibō Desu; w Ameryce Północnej Zero Escape: Virtue’s Last Reward) – komputerowa gra przygodowa z elementami powieści wizualnej wydana w 2012 roku na Nintendo 3DS i PlayStation Vita. Jest to druga część serii Zero Escape, sequel gry Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors. Fabuła przedstawia losy Sigmy, mężczyzny, który został porwany i zmuszony do udziału wraz z ośmioma innymi porwanymi w grze o życie zwanej Nonary Game. Wraz z postępem fabuły, postacie odkrywają prawdziwą przyczynę, dla której gra została przeprowadzona.
Podobnie jak w poprzedniej części serii, rozgrywka podzielona jest na dwa rodzaje sekcji – powieściowe i ucieczki. Sekcje powieściowe prowadzone są w sposób typowy dla powieści wizualnych i nie wymagają interakcji poza przechodzeniem do kolejnych akapitów tekstu i wybieraniem opcji dialogowych, które wpływają na przebieg rozgrywki[2]. Jednymi z najważniejszych, powtarzających się wyborów sterujących przebiegiem fabuły są wybory strategii w dylemacie więźnia – wybór pomiędzy zdradą a współpracą. W zależności od wyboru swojego i postaci, przeciwko której się gra, otrzymuje się różne rezultaty[3].
Pomiędzy sekcjami powieściowymi gracz rozwiązuje zagadki przedstawione mu w sekcji ucieczki[4]. Gracz, z perspektywy pierwszej osoby, może oglądać pokój i wchodzić w interakcje z przedmiotami w nim[5]. Rozwiązując zagadki, ma na celu otworzyć drzwi wyjściowe z pokoju[6][7]. Czasem konieczne jest połączenie różnych przedmiotów w jeden, aby utworzyć narzędzie konieczne, by uciec[6]. Wśród zagadek są różne łamigłówki logiczne, a także na przykład ślizgające się puzzle czy gra Lights Out. W każdym poziomie ucieczki znajduje się sejf, który można otworzyć za pomocą dwóch różnych haseł[8]. Jedno z haseł daje graczowi dostęp do klucza do drzwi wyjściowych, a drugie daje dostęp do dodatkowych dokumentów wyjaśniających fabułę[3]. Gracz otrzymuje różne wskazówki od pozostałych postaci, przy czym są one dużo bardziej bezpośrednie po przełączeniu poziomu trudności z „trudnego” na „łatwy”[9].
Gracz ma w każdym momencie dostęp do schematu przedstawiającego wszystkie wybory wpływające na wynik gry. Może za jego pomocą przeskoczyć do dowolnego wcześniej ukończonego rozdziału gry[10]. Dzięki schematowi może na przykład zdecydować się wrócić do poprzedniego wyboru fabularnego i zdecydować się zdradzić zamiast współpracować lub odwrotnie[6][11]. Dostępne są 24 zakończenia[12], ale większość z nich jest zablokowanych do chwili, aż nie odkryje się informacji dostępnych w innych ścieżkach fabularnych. Przykładowo, w niektórych ścieżkach jest wymagane hasło, które można zdobyć jedynie na innej ścieżce[13].
W Virtue’s Last Reward występuje dziewięcioro bohaterów, którzy zostali porwani przez postać o nieznanej tożsamości przedstawiającą się imieniem Zero[14]. Poza postacią sterowaną przez gracza, Sigmą, porwani zostali: Phi, dziewczyna o bardzo poważnym nastawieniu do rzeczywistości; Dio, wulgarny i nietaktowny mężczyzna; Tenmyouji, staruszek; Quark, energiczny młody chłopak; Luna, miła i spokojna kobieta; Clover, nieprzewidywalna dziewczyna, która pojawiła się także w Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors; Alice, władcza i zawsze skoncentrowana kobieta; K, mężczyzna ubrany w zbroję zakrywającą całe jego ciało, której nie może zdjąć[15]. Zero III, sztuczna inteligencja sterująca przebiegiem Nonary Game, pojawia się jako generowany komputerowo królik[4]. Uczestnicy gry przezywają królika „Zero Junior”, dla odróżnienia od człowieka-organizatora gry, którego nazywają „Zero Senior”[16]. Wszystkie postacie, wyłączając Sigmę, mają podłożony głos w językach japońskim i angielskim[17].
Akcja gry ma miejsce w opuszczonym magazynie zawierającym pokoje wypełnione łamigłówkami, w którym Zero zmusza porwanych do uczestnictwa w grze na śmierć i życie nazwanej Nonary Game[9]. Postacie mają założone bransoletki przedstawiające liczbę zgromadzonych punktów, która na początku rozgrywki wynosi trzy dla każdej z nich. Podczas gry biorą udział w tak zwanej Ambidex Game, odmianie dylematu więźnia. W każdej rundzie tej gry muszą dokonać wyboru między zdradzeniem a sprzymierzeniem się ze swoim przeciwnikiem[4]. Wybór wpływa na liczbę punktów: gdy obydwaj gracze wybiorą współpracę, otrzymują po dwa punkty; gdy obydwaj zdradzą, nie otrzymują żadnych punktów; gdy jeden z nich zdradzi, to otrzymuje trzy punkty, a drugi z nich traci dwa punkty[11]. Ci z graczy, którzy mają łącznie przynajmniej 9 punktów, wygrywają grę i mogą uciec z magazynu, podczas gdy ci, których liczba punktów spadnie do zera lub niżej, są zabijani[13].
Gra Virtue’s Last Reward została wydana w Japonii 16 lutego 2012 roku[18]. W pierwszym tygodniu od wydania, wersja na Nintendo 3DS sprzedała się w 9307 kopiach, a wersja na PlayStation Vita w 6583[19]. Gra została wydana w Ameryce Północnej 23 października, a w Europie miesiąc później[20][21]. Jest to pierwsza gra z serii Zero Escape wydana w Europie[22]. Osoby, które złożyły pre-order na amerykańską wersję gry przez Amazon.com otrzymywali jako bonus replikę bransolety noszonej przez graczy; podobny dodatek dodawano do pre-orderów Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors[17]. Bransolety można było później zakupić przez sklep dystrybutora, a zyski przekazano na Amerykański Czerwony Krzyż w celu pomocy ofiarom huraganu Sandy[23].
Krótko po wydaniu gry w Ameryce, odnaleziono w wydanej tam wersji na Nintendo 3DS bug powodujący, że zapisanie stanu gry w niektórych sekcjach ucieczki niszczy zapisane dane, przez co gracz musi rozpocząć rozgrywkę od początku[24] W odpowiedzi Aksys Games wydało oświadczenie, w którym odradza graczom zapisywanie w trakcje sekcji ucieczki[25]. W 2013 roku dystrybutor ogłosił, że wersja opublikowana w Nintendo eShop została poprawiona, ale niektórzy gracze wciąż zgłaszali problemy wywoływane przez ten błąd[26].
Zero Escape: The Nonary Games, zestaw zawierający remake Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors i Virtue’s Last Reward, został wydany na Microsoft Windows i konsolę PlayStation 4 24 marca 2017 roku w Europie i Ameryce Północnej. W Japonii wersja na Windows została wydana 25 marca, a wersje na konsole PS4 i PS Vita 13 kwietnia[27][28] Wersja na PS Vita została wydana w Ameryce Północnej równocześnie z wersją na PS4, podczas gdy wersja europejska ma zostać wydana później w tym samym roku[29].
| Odbiór gry | ||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||
Virtue’s Last Reward, według agregatora Metacritic, otrzymało w większości pozytywne oceny[33][34]. Kilku recenzentów nazwało fabułę złożoną i zajmującą[4][9][12][30] Heidi Kemps z portalu GameSpot chwalił połączenie elementów horroru, fantastyki naukowej i dramatu psychologicznego[9], a magazyn Edge stwierdził, że gra pochłania uwagę czytelnika przebłyskami inteligencji scenarzystów; magazyn stwierdził także, że gra nie szokuje już tak bardzo jak Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors[30]. Kimberly Wallace z Game Informer i Tony Ponce z Destructoida chwalili wykorzystanie zwrotów akcji, ale Ponce stwierdził, że w zakończeniu było ich za dużo, co czyniło je bardziej dezorientującymi gracza niż zaskakującymi go[4][12]. Johnowi McCarrollowi z magazynu RPGFan podobał się fakt, że dialogi w różnych rozdziałach były humorystyczne albo zasmucające i przerażające[13]. Jedynie Austin Boosinger z portalu Adventure Gamers krytykował dialogi, nazywając Virtue’s Last Reward „jedną z najwolniejszych i najpełniejszych niepotrzebnych dialogów grą przygodową[3].
Postacie także zostały dobrze odebrane[2][7][8][31]. Bob Mackey z portalu 1UP.com i Martin Robinson z portalu Eurogamer uznali je za wiarygodne i łatwo wywołujące symaptię u gracza[8][31]. Lucas M. Thomas z IGN był usatysfakcjonowany rozwojem postaci[7], a Mike Manson z Nintendo Life uznał, że motywy działania każdego z bohaterów były unikalne i interesujące[22]. Z drugiej strony, Boosinger stwierdził, że bohaterowie są nieprzekonujący i uznał, że nie jest możliwym sympatyzować z nimi dopóki, dopóty gra nie wyjawi ich motywów[3].
Recenzenci byli podzieleni w swojej opinii jeśli chodzi o sekcje ucieczki. W recenzji magazynu Edge i portalu GameInformer napisano, że te sekcje są satysfakcjonujące dla gracza[12][30], ale według EuroGamera nie są zbyt ciekawe[31]. Boosinger nazwał je nudnymi i nieprzemyślanymi, ale pochwalił występowanie w nich motywów matematycznych i naukowych[3]. Kilku recenzentów zauważyło, że sterowanie w obu wersjach gry jest zbyt czułe i niewygodne[2][13][22][30], a Molie L. Patterson z Electronic Gaming Monthly zawiódł się na ograniczonym polu widzenia kamery[2]. Kemps stwierdził, że interfejs użytkownika został ulepszony względem Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors[9]. Wielu recenzentów chwaliło obecność schematu decyzji, przez który gra nie zmusza do ponownego czytania poprzednio ukończonych rozdziałów i rozpoczynania gry od nowa[4][7][9][13], ale Boosinger i magazyn Edge krytykowali schemat przez to, że gracz nie musi się obawiać, że podejmie niewłaściwą decyzję[3][30].
Grafika gry została odebrana pozytywnie[2][7][22]. Na łamach portalu IGN napisano, że grafika trójwymiarowa jest „pięknie” renderowana[7]. Recenzentka magazynu Electronic Gaming Monthly podzieliła tę opinię, mówiąc, że zobaczywszy zrzuty ekranu była sceptycznie nastawiona co do wykorzystania grafiki 3D, ale jej opinia zmieniła się po zagraniu[2]. McCarroll z portalu RPGFan napisał, że wiele poziomów jest podobne do siebie nawzajem i często brakowało im kolorów[13]. Manson z Nintendo Life stwierdził, że modele postaci dobrze wpisywały się w realistycznie zaprojektowane poziomy, ale zastrzegł, że zawarto za mało animacji postaci[22]. Recenzenci jednogłośnie chwalili dubbing, a portal IGN nazwał go jednym z najlepszych w historii gier komputerowych[9][7][22].
Virtue’s Last Reward otrzymało nagrody od pism branżowych, w tym tytuły: gry roku na konsole przenośne od portalu GameSpot[35], od IGN najlepszej fabuły spośród gier na 3DS i DS[36], najlepszej gry dostępnej tylko na konsole przenośne od Game Informer[37] i najlepszej fabuły oraz najlepszej gry przygodowej od portalu RPGFan[38][39]. Gra otrzymała także nominację do nagrody za najlepszą narrację podczas trzynastej edycji Game Developers Choice Awards[40], a także nominacje do gry roku według portali Kotaku[41], Pocket Gamer[42] i GameSpot[43]. Gamasutra, magazyn Game Developer, 1UP.com i Amazon.com umieściły Virtue’s Last Reward na swoich listach najlepszych gier roku 2012[44][45][46], a RPGFan umieścił tytuł na liście trzydziestu gier fabularnych wydanych w latach 2010-15, w które powinno się zagrać[47].