Charakteryzował się silną budową ciała, wielką sprawnością fizyczną, przebojowością i ofensywnym stylem gry. Perfekcyjnie opanował sztukę zdobywania bramek. Dzięki tym cechom był przez długie lata "królem strzelców" w klubie i czołowym snajperem tak w lidze, jak i w reprezentacji. Był napastnikiem, który potrafił zagrać na pozycji kierownika ataku, tak na łączniku, jak i na pozycji skrzydłowego. To w dużej mierze jego widowiskowa gra, ściągała tłumy kibiców na stadiony całej Polski.
Był krótko zawodnikiem Sparty Poznań, następnie Posnanii Poznań. W 1919 roku zasilił szeregi Warty Poznań, pozostając temu klubowi wierny do końca kariery. Rozegrał najwięcej meczów i strzelił najwięcej goli spośród piłkarzy Warty biorących udział w rozgrywkach mistrzostw Polski w latach 1921–1926. Walnie przyczynił się do zdobycia przez Wartę tytułu wicemistrza Polski w latach 1922 i 1925 oraz trzecich lokat w dwóch innych edycjach mistrzostw Polski. W rozgrywkach ligowych, w których brał udział w latach 1927–1930, nadal pozostawał filarem drużyny „zielonych”. Zdobył pierwszego ligowego gola dla Warty 10 kwietnia 1927, podczas spotkania z ŁKS w Łodzi. Był współautorem wywalczenia trzeciej lokaty w roku 1927, tytułu wicemistrza Polski w 1928 r. oraz pierwszego w dziejach klubu tytułu mistrza Polski w 1929 r. Należał do najlepszych piłkarzy w całej historii klubu. 19 sierpnia 1928 roku w meczu przeciwko TKS Toruń (2:2) wystąpił po raz 300 w barwach Warty[3]. Ogółem rozegrał w drużynie Warty 374 spotkania, w tym co najmniej 83 w ekstraklasie.
W drużynie narodowej zadebiutował 3 września 1922 roku w Czerniowcach w meczu z Rumunią (1:1). Był rezerwowym na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 roku. Ogółem w reprezentacji w 13 spotkaniach zdobył 11 bramek. Zagrał też w jednym meczu uznanym za nieoficjalny (23 maja 1925 z Czechosłowacją)[4]. Był pierwszym polskim zawodnikiem w historii reprezentacji, który zdobył trzy gole w jednym meczu (08.08.1926 z Finlandią)[4]. Ostatnie spotkanie w reprezentacji rozegrał 27 października 1928 roku w Pradze w meczu z Czechosłowacją (3:2).
Po zakończeniu kariery piłkarskiej, został cenionym sędzią ligowym. W latach 1931–1939 prowadził jako arbiter 21 spotkań ekstraklasy. W roku 1937 wybrano go kapitanem sportowym POZPN. W czasie wojny był więźniem KL Auschwitz. Po wojnie wycofał się z czynnego życia sportowego. Los swój związał na długie lata z Wrocławiem, "piłka pozostała dla niego tylko wspomnieniem i okazją do westchnień: dawniej to się gole strzelało! ". Pochowany jest na Cmentarzu Grabiszyńskim[18].
A. Gowarzewski, Biało-czerwoni. dzieje polskiej reprezentacji (1). Encyklopedia piłkarska FUJI. Tom 2 wyd. GIA, Katowice 1991.
B. Tuszyński, H. Kurzyński, Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924–2010 wyd. Fundacja Dobrej Książki, b.d i m. w., s. 697, ISBN 978-83-86320-01-1.
Jarosław Owsiański, Tomasz Siwiński: Historia futbolu wielkopolskiego. WZPN Poznań, 2013. ISBN 978-83-64237-00-3. Brak numerów stron w książce
↑ abB. Tuszyński, H. Kurzyński, Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010 wyd. Fundacja Dobrej Książki, b.d i m. w., str. 670, ISBN 978-83-86320-01-1
↑J. Owsiański, T. Siwinski, Historia futbolu wielkopolskiego wyd. WZPN Poznań 2013, str. 96, ISBN 978-83-64237-00-3
↑ abA. Gowarzewski, Biało-czerwoni. dzieje polskiej reprezentacji (1). Encyklopedia piłkarska FUJI. tom 2 wyd. GIA, Katowice 1991, str. 32-72, ISBN 978-83-86320-01-1