Prymas Polski | |||
Wojciech Polak (2014) | |||
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
19 grudnia 1964 | ||
Arcybiskup metropolita gnieźnieński | |||
Okres sprawowania |
od 2014 | ||
Biskup pomocniczy gnieźnieński | |||
Okres sprawowania |
2003–2014 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
13 maja 1989 | ||
Nominacja biskupia |
8 kwietnia 2003 | ||
Sakra biskupia |
4 maja 2003 | ||
Strona internetowa |
Data konsekracji |
4 maja 2003 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Miejscowość |
Gniezno | ||||
Miejsce | |||||
Konsekrator | |||||
Współkonsekratorzy | |||||
|
Wojciech Polak (ur. 19 grudnia 1964 w Inowrocławiu) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, rektor Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie w latach 1999–2003, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 2003–2014, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski w latach 2011–2014, arcybiskup metropolita gnieźnieński i prymas Polski od 2014.
Urodził się 19 grudnia 1964 w Inowrocławiu[1]. Dorastał w miejscowości Suchatówka pod Gniewkowem[2]. Egzamin dojrzałości złożył w 1983 w III Liceum Ogólnokształcącym w Toruniu[3].
W latach 1983–1988 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie[3]. Ukończył je z magisterium z teologii moralnej uzyskanym na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu[1]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 13 maja 1989 w katedrze gnieźnieńskiej kardynał Józef Glemp, prymas Polski[3].
Dalsze studia z zakresu teologii moralnej odbył w latach 1991–1995 w Akademii Alfonsjańskiej, czyli w Wyższym Instytucie Teologii Moralnej Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego w Rzymie. W 1993 otrzymał licencjat, a w 1996 doktorat uzyskany na podstawie dysertacji dotyczącej eklezjalnego wymiaru grzechu i pojednania w posoborowym nauczaniu Kościoła, którą obronił w 1995[1][3].
W latach 1989–1991 pracował jako wikariusz w parafii farnej w Bydgoszczy. Równocześnie był sekretarzem biskupa pomocniczego gnieźnieńskiego Jana Nowaka, wikariusza biskupiego dla miasta Bydgoszczy[1].
Jako rektor seminarium z urzędu wszedł w skład rady duszpasterskiej i rady kapłańskiej, w której pełnił funkcję sekretarza[1]. Został też członkiem kolegium konsultorów. Ustanowiony został rektorem kościoła św. Jerzego na zamku gnieźnieńskim i kanonikiem gremialnym kapituły kolegiackiej, w której w 2003 objął funkcję prepozyta[3].
W 1995 został prefektem i wykładowcą teologii moralnej w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie[1], a w latach 1999–2003 sprawował urząd rektora seminarium[4]. W 1995 podjął wykłady z teologii moralnej w Prymasowskim Instytucie Teologicznym w Gnieźnie i w Prymasowskim Instytucie Kultury Chrześcijańskiej w Bydgoszczy, a w 1996 z teologii moralnej ogólnej i szczegółowej w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Ducha św. w Bydgoszczy[3]. W 1998 został adiunktem w Zakładzie Teologii Moralnej i Duchowości Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[1]. W 1999 został pełnomocnikiem dziekana Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza ds. organizacji studiów w sekcji zamiejscowej w Gnieźnie[1].
Objął stanowisko zastępcy redaktora czasopisma „Studia Gnesnensia”[1].
8 kwietnia 2003 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej ze stolicą tytularną Mons in Numidia[5][1]. Święcenia biskupie otrzymał 4 maja 2003 w katedrze gnieźnieńskiej. Udzielił mu ich Henryk Muszyński, arcybiskup metropolita gnieźnieński, któremu asystowali arcybiskup metropolita poznański Stanisław Gądecki i biskup pomocniczy gnieźnieński Bogdan Wojtuś[6]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Dominum confiteri Iesum” (Wyznawać Jezusa jako Pana)[7]. W maju 2003 został ustanowiony wikariuszem generalnym archidiecezji. W kurii metropolitalnej objął funkcje: przewodniczącego Wydziału Katechizacji i Szkół Katolickich, przewodniczącego Referatu ds. Zakonnych i przewodniczącego Referatu Duszpasterstwa Młodzieży. Został także dyrektorem Archidiecezjalnego Studium Pastoralnego dla Kapłanów i członkiem Rady Programowej Studium, a także przewodniczącym Rady Wydawniczej Prymasowskiego Wydawnictwa Gaudentinum, a po jej reorganizacji przewodniczącym Rady Ekonomicznej wydawnictwa[3].
17 maja 2014 papież Franciszek mianował go arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim i prymasem Polski[8][9]. 7 czerwca 2014 kanonicznie objął archidiecezję i odbył ingres do katedry gnieźnieńskiej[10]. Paliusz metropolitalny odebrał od papieża Franciszka 29 czerwca 2014 w bazylice św. Piotra w Rzymie[11].
W Konferencji Episkopatu Polski w latach 2011–2014 sprawował urząd sekretarza generalnego[4][12]. W 2009 wszedł w skład Rady Stałej jako jeden z dwóch biskupów pomocniczych[13], w 2011 objął członkostwo w niej z urzędu jako sekretarz generalny KEP[14], a w 2014 jako prymas Polski[15]. Jako sekretarz generalny KEP uzyskał również urzędowe członkostwo w Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i KEP[14]. W 2013 został przewodniczącym Zespołu ds. Kontaktów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym[16], w 2016 przewodniczącym Komisji Duchowieństwa[17], oprócz tego wszedł w skład Komisji Charytatywnej i Rady ds. Duszpasterstwa Młodzieży[18], Zespołu ds. Wizyty Ojca Świętego w Polsce w 2016 r. oraz Ogólnopolskiego Komitetu Organizacyjnego Obchodów 1050. Rocznicy Chrztu Polski w 2016 r.[7] W 2005 został wybrany delegatem ds. Powołań[13], w latach 2009–2011 był delegatem ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej[18], a w 2019 został wybrany delegatem ds. Ochrony Dzieci i Młodzieży[19] i z urzędu przewodniczącym Rady Fundacji Świętego Józefa[20]. Objął również funkcję członka Rady Nadzorczej Fundacji „Opoka”[7]. Brał udział w opracowaniu zasad postępowania kościelnego w przypadku oskarżeń duchownych o czyny pedofilne, przyjętych przez Konferencję Episkopatu Polski w 2009. Koordynował prace nad przygotowaniem przesłań do narodów polskiego i rosyjskiego (2012) oraz polskiego i ukraińskiego (2013)[13].
W latach 2006–2011 był przewodniczącym Europejskiej Służby dla Powołań, delegatem Rady Konferencji Episkopatów Europy ds. powołań[18]. W 2011 papież Benedykt XVI mianował go członkiem Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących[21][22].
W 2022 konsekrował biskupa pomocniczego gnieźnieńskiego Radosława Orchowicza[23].
W 2012 nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Gniewkowo[24]. W 2024 został wyróżniony, jako pierwszy w historii, Medalem Królewskim, przyznawanym przez Prezydenta Gniezna[25].
W 2015 został odznaczony Komandorią Missio Reconciliationis[26]. W 2017 otrzymał nagrodę „Pontifici” przyznaną przez warszawski Klub Inteligencji Katolickiej[27], w 2018 Medal Świętego Jerzego „Tygodnika Powszechnego”[28], a w 2020 statuetkę Złotego Hipolita wraz z godnością Wybitnej Osobistości Pracy Organicznej od Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego[29].
W 2015 został przyjęty do konfraterni zakonu paulinów[30].