ZSU-23-4MP Biała
.jpg) ZSU-23-4MP Biała | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
3 |
| Historia | |
| Prototypy |
2000 |
| Produkcja |
2005 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
6-cylindrowy silnik wysokoprężny, 4-suwowy W-6R o mocy 280 KM (210 kW) oraz zespół prądotwórczy PANDA 18 NE, 18,7 kW |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
8,3 – 9,2 mm (płyta pancerna; spawany) |
| Długość |
6,54 m |
| Szerokość |
2,95 m |
| Wysokość |
2,25 m |
| Masa |
20,5 t |
| Moc jedn. |
13,7 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
50 km/h |
| Zasięg pojazdu |
450 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| główne: armaty 4×23 mm AZP-23 chłodzone cieczą (zapas amunicji: 2000 naboi) boczne: cztery przeciwlotnicze zestawy rakietowe Grom | |
| Wyposażenie | |
| noktowizory: TWNO-2 oraz TKN-1T; reflektor podczerwieni PG-125; radiostacja R-123; telefon R-124; aparatura nawigacyjna typu TNA-2; urządzenie ochrony przed bronią ABC; urządzenie przeciwpożarowe; układ wentylacji; SKO z układem automatycznego śledzenia celu w dzień i w nocy. | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
ZSU-23-4MP Biała – polska modyfikacja radzieckiego samobieżnego zestawu przeciwlotniczego ZSU-23-4 Szyłka. Projekt został opracowany w 2000 roku przez Ośrodek Badawczo Rozwojowy w Tarnowie[1] przy współudziale 4 Okręgowych Warsztatów Technicznych w Żurawicy i z wykorzystaniem systemów i urządzeń innych krajowych przedsiębiorstw przemysłu obronnego. Zatwierdzenie dokumentacji do produkcji seryjnej nastąpiło Orzeczeniem nr 165/TWL/05 z dnia 1 lipca 2005 roku, wprowadzony na wyposażenie Sił Zbrojnych RP rozkazem Szefa Sztabu Generalnego WP w grudniu 2005 roku[1].
Około 70 sztuk wozów samobieżnej artylerii przeciwlotniczej ZSU-23-4MP Biała ma zostać wyprodukowane dla potrzeb Wojska Polskiego, jako tańsza alternatywa dla samobieżnego przeciwlotniczego zestawu artyleryjskiego Loara. Prototyp wszedł do służby w 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej, następne dwa pojazdy miały być zmodernizowane w 2006 roku i dalsze 5 do 2008 roku[2].
Modernizacji poddano 21 egzemplarzy Szyłek (stan w grudniu 2021), które obecnie znajdują się na uzbrojeniu Wojska Polskiego, wraz z siedmioma niezmodernizowanymi wozami tego typu. Służą one w wybranych bateriach dywizjonów przeciwlotniczych brygad pancernych i zmechanizowanych[3].
Budowa
[edytuj | edytuj kod]Poza typowymi peryskopami obserwacyjnymi pojazd dysponuje środkami do obserwacji w warunkach nocnych. W przypadku kierowcy stanowi go TWNO-2 o zasięgu 60-100 metrów, natomiast w przypadku dowódcy wozu przyrządem umożliwiającym obserwację w nocy jest noktowizor TKN-1T o zasięgu 200-250 metrów. Aby używać któregoś z tych noktowizorów konieczne jest podświetlanie terenu przez reflektor podczerwieni PG-125. Łączność zewnętrzną zapewnia standardowa w wozach radzieckich radiostacja R-123, za komunikację wewnętrzną odpowiada natomiast telefon R-124. Dodatkowo w skład wyposażenia ZSU-23-4 Biała wchodzi aparatura nawigacyjna typu TNA-2, urządzenie ochrony przed bronią ABC, urządzenie przeciwpożarowe czy układ wentylacji. Biała posiada optoelektroniczny System Kierowania Ogniem (SKO) z układem automatycznego śledzenia celu w dzień i w nocy (działanie SKO jest niewykrywalne dla przeciwnika), dodatkowo dla podwojenia siły ognia wyposażona jest w zestaw rakiet przeciwlotniczych Grom, których skuteczny zasięg wynosi około 5500 metrów.
Kadłub
[edytuj | edytuj kod]Zespawany z płyt pancernych kadłub podwozia GM-575, (wyprodukowany przez Zakład Budowy Maszyn w Mytiszczi, obecnie CJSC Mietrowagonmasz)[4], został oparty na konstrukcji podwozia zastosowanym w czołgu PT-76. Pojazd podzielony jest na trzy części: przedział kierowania (znajdujący się na przedzie pojazdu), bojowy (środkowa część) oraz silnikowy (znajdujący się w tylnej części wozu). Napęd stanowi sześciocylindrowy, chłodzony cieczą silnik wysokoprężny W6R o mocy 280 KM (206 kW) przy 2000 obr./min. Do przeniesienia napędu służy mechaniczna, trójstopniowa skrzynia biegów z planetarnym mechanizmem skrętu o pięciu przełożeniach przy jeździe do przodu i jednym do tyłu. Podwozie działa stanowi sześć par kół nośnych zawieszonych na wałkach skrętnych z kołami napinającymi z przodu i napędowymi z tyłu wozu.
Do zasilania urządzeń pokładowych służy zespół prądotwórczy PANDA 18 NE o mocy 18,7 kW[1].
Uzbrojenie
[edytuj | edytuj kod]Uzbrojenie podstawowe składa się z czterolufowego automatycznego działka przeciwlotniczego AZP-23-4, z lufami chłodzonymi cieczą. Amunicja: zapas 2000 pocisków. Szybkostrzelność teoretyczna wynosi 3400 strzałów na minutę[4].
Różnice z wersją podstawową
[edytuj | edytuj kod]Na zlecenie Departamentu Zaopatrywania Sił Zbrojnych MON unowocześnienie powierzono tarnowskiemu Ośrodkowi Badawczo-Rozwojowemu Sprzętu Mechanicznego. Kontrakt przewidywał modernizację trzech Szyłek w 2010 roku, czterech w 2011 roku i dwóch w 2012 roku[1].
Modernizacja obejmowała:
- zastosowanie cyfrowego, optoelektronicznego Systemu Kierowania Ogniem z układem automatycznego śledzenia celu w dzień i w nocy,
- wyposażenie zestawu w rakiety GROM, które podwajają dotychczasowy zasięg zwalczania celów powietrznych,
- sprzęgnięcie z ZSD Łowcza-3,
- umożliwienie wykorzystania najnowszych rodzajów podkalibrowej amunicji artyleryjskiej, pozwalającej zwiększyć zasięg zwalczania celów powietrznych oraz naziemnych,
- eliminację radaru, aktywnych środków obserwacji optycznej dowódcy i kierowcy, istotne ograniczenie emisji promieniowania termicznego, demaskującego zestaw na polu walki,
- zwiększenie zasięgu obserwacji optycznej w warunkach ograniczonej widzialności dzięki zastosowaniu torów termowizji pasywnej najnowszej generacji w przyrządach dowódcy i kierowcy oraz wbudowanie takiego układu w celowniku optycznym operatora uzbrojenia,
- zmniejszenie z 4 do 3 osób załogi,
- poprawienie własności trakcyjnych i zwiększenie zasięgu działania zestawu,
- ogólne odmłodzenie zespołów zestawu[5][1].
Zastosowanie amunicji nowej konstrukcji m.in podkalibrowej, amunicji odłamkowo-burząco-zapalająco-smugowej, produkcji Mesko, kalibru 23 mm, pozwoliło na zwiększenie skutecznego zasięgu ostrzału do 3000 metrów, czyli o około 500 metrów więcej niż dotychczasowa[6].
Dane taktyczno-techniczne ZSU 23-4 MP Biała[1]
[edytuj | edytuj kod]| Kaliber | 23 mm |
| Prętkość początkowa pocisku (BZT, OFZT, APDST, FAPDS-T) | 930/1220 m/s |
| Maksymalna donośność pionowa | 1500 (2000) m |
| Maksymalna donośność kątowa | 2500 (3000) m |
| Maksymalna donośność pozioma | 2000 (2500) m |
| Szybkostrzelność teoretyczna (z czterech armat) | 3400 strz./min |
| Szybkostrzelność praktyczna | 2000 strz./min |
| Kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej | 360° |
| Kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej | od -4° do 85° |
| Prowadzenie ognia do celów powietrznych z PPZR GROM: | |
| - lecących na kursach spotkaniowych z prędkością | do 400 m/s |
| - lecących na kursach oddalających (w dogon) z prędkością | do 320 m/s |
| - lecących na wysokościach | od 10 m do 3500 m |
| - lecących na odległościach | do 5200 m |
| Odległość wykrycia standardowych celów powietrznych | 15 km |
| Odległość wykrycia standardowych celów lądowych | 8 km |
| Odległość rozpoznania celów powietrznych | 8 km |
| Odległość rozpoznania celów lądowych | 4 km |
| Odległościornierz (dalmierz) laserowy | od 50 do 1200 m |
| Masa zestawu w położeniu bojowym | 18,9 t |
| Prędkość poruszania się zestawu | do 50 km/h |
| Czas przedstawienia z położenia marszowego w bojowe | 5 min |
| Zewnętrzne napięcie zasilania | 3 x 380 V; 50 Hz |
| Zespół prądotwórczy PANDA 18 NE | 18,7 kW |
| Zautomatyzowany system dowodzenia | REGA |
| Obsługa (załoga) | 3 |
Zastosowane w tabeli danych taktyczno-technicznych pojęcia:
- BZT - pocisk przeciwpancerno-zapalająco-smugowy;
- OFZT - pocisk odłamkowo-burząco-zapalająco-smugowy;
- APDST - pocisk przeciwpancerny podkalibrowy;
- FAPDS-T - pocisk podkalibrowy z rdzeniem fragmentującym ze smugaczem
- Rega 2 - zautomatyzowany system dowodzenia obroną przeciwlotniczą. Współpracuje z zautomatyzowanym systemem dowodzenia wyższego szczebla Łowcza-3[1].
- Dane w nawiasach dotyczą amunicji produkcji Mesko[7].
W Siłach Zbrojnych Ukrainy
[edytuj | edytuj kod]W lecie 2022 pojawiło się zdjęcie przedstawiające zdjęcie zamaskowanego zestawu ZSU-23-4 w polskim malowaniu. Brakuje informacji, czy do Ukrainy pojechały wyłącznie starsze ZSU-23-4 Szyłka, czy może zmodernizowane w Polsce zestawy ZSU-23-4MP Biała[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g 23 mm Przeciwlotniczy Samobieżny Zestaw Artyleryjsko-Rakietowy ZSU 23-4 MP. [online], infowsparcie.net [dostęp 2024-11-25].
- ↑ Andrzej Kiński. Kobuz dla Rosomaka i Tumaka!. „Nowa Technika Wojskowa”. 4/2006, s. 9, kwiecień 2006.
- ↑ Mateusz Zielonka, Przeciwlotnicze Białe do naprawy [online], defence24.pl, 12 grudnia 2021 [dostęp 2024-11-27].
- ↑ a b ZSU-23-4 Szyłka [online] [dostęp 2024-11-25].
- ↑ SAMOBIEŻNY PRZECIWLOTNICZY ZESTAW ARTYLERYJSKO-RAKIETOWY ZSU-23-4MP „BIAŁA” [online], Zakłady Mechaniczne Tarnów S.A [dostęp 2024-11-27].
- ↑ 23-mm amunicja podkalibrowa z ZM Mesko [online], www.altair.com.pl [dostęp 2024-11-25] (ang.).
- ↑ 23x152 z pociskiem FAPDS-T - MESKO [online], www.mesko.com.pl [dostęp 2024-11-25].
- ↑ Polskie systemy ZSU‑23-4 Szyłka w Ukrainie. Chronią tamtejsze niebo [online] [dostęp 2024-11-27].
