Hendrik VII van Engeland

Hendrik VII
Koning van Engeland en lord van Ierland

Huis Tudor
Regeer 22 Augustus 1485 – 21 April 1509
Voorganger Richard III
Opvolger Hendrik VIII
Eggenote Elizabeth van York
Kinders Arthur, Prins van Wallis
Margaret Tudor, koningin van Skotland
Hendrik VIII
Maria Tudor, koningin van Frankryk
Gebore 28 Januarie 1457
Oorlede 21 April 1509
Vader Edmund Tudor
Moeder Lady Margaret Beaufort

Hendrik VII (Engels: Henry VII; 28 Januarie 1457 – 21 April 1509) was van 22 Augustus 1485 tot met sy dood koning van Engeland en lord van Ierland. Hy was die eerste koning van die Huis van Tudor.

Hendrik was die seun van Edmund Tudor, 1ste Graaf van Richmond, die halfbroer van koning Hendrik VI van Engeland, en lady Margaret Beaufort, ’n afstammeling van koning Eduard III. Van sy pa het hy die titel Graaf van Richmond geërf en van sy ma sy twyfelagtige aanspraak op die troon. Hy is in Pembroke, Wallis, gebore, maar het in Bretagne, Frankryk, in ballingskap grootgeword, waarheen hy gevlug het van die konings van die Huis van York.

Bewind

[wysig | wysig bron]

Ná die mislukking van die opstand van sy neef, die Hertog van Buckingham, het Hendrik die belangrikste mededinger vir die Huis van Lancaster geword. Met die steun van die skoonfamilie van wyle koning Eduard IV (York), het hy en sy mag van sowat 5 000 soldate[1] in Wallis geland en Engeland binnegeval.

Hulle het die mag van York onder Richard III in 1485 verslaan in die Slag van Bosworth. Dit het die einde van die langdurige Oorlog van die Rose tussen die Huis van Lancaster en die Huis van York teweeggebring. Hendrik is toe as koning aangewys. Sy aanspraak op die troon was twyfelagtig en gebaseer op ’n geskiedenis van buite-egtelike kinders en onwettige opvolging, maar die parlement kon as koning kies wie hulle wou.

Ná die lang burgeroorlog was Hendrik se eerste taak om sy mag te vestig en ander onwettige aanspraakmakers op die troon te ontmoedig. Hy het dit deels bereik deur die mag van die adel te ondermyn en verdeel. Hy het ook getrou met Elizabeth van York, die dogter en erfgenaam van koning Eduard IV. So het hy die huise van York en Tudor verenig en sy eie aanspraak versterk.

Hendrik se politiek was daarop gerig om sowel die vrede te bewaar as ekonomiese voorspoed te bewerkstellig. In ’n mate het hy hierin geslaag. Hy het byvoorbeeld nie probeer om Franse deelgebiede te herower wat onder sy voorgangers verlore gegaan het nie. Hy het selfs ’n verdrag met Frankryk gesluit wat voordelig vir Engeland was. Om sy posisie te versterk het hy skeepsbou gesubsidieer, waardeur die seemag versterk en die handelsposisie verbeter is.

Hendrik het ’n verbond met Spanje gesluit deur die huwelik van sy seun Arthur Tudor met Catharina van Aragon, met Skotland deur die huwelik van sy dogter Margaret met koning Jakobus IV van Skotland en met die Duitsland van keiser Maximiliaan I.

Laaste jare

[wysig | wysig bron]

In 1502 is Hendrik getref deur ’n dubbele slag wat hy nooit heeltemal te bowe sou kom nie: Eers is sy seun en erfgenaam, die pasgetroude Arthur, in ’n epidemie dood en enkele maande later sy vrou in haar kraambed. Aangesien hy wou voorkom dat die onderhandelinge wat gelei het tot die huwelik van sy seun met Catharina van Aragon skipbreuk ly, het hy ’n huwelik tussen Catharina en sy jonger seun Hendrik gereël.

Hendrik VII is in 1509 dood, volgens Alison Weir aan tuberkulose.[2] Hy is in Westminster-abdy begrawe. Hy is opgevolg deur sy tweede oudste seun, Hendrik VIII.

Kinders

[wysig | wysig bron]

Hendrik en Elizabeth het sewe kinders gehad:

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Kendall, p. (1973), p.361. Menings verskil oor die grootte van Hendrik se mag. Volgens Williams (1973), p. 31, was dit "dalk" 6 000.
  2. ↑ Weir, Alison (2002), p.1

Bronne

[wysig | wysig bron]
  • Kendall, P.M., Richard III, Cardinal (1973) (ISBN 0-351-17095-2)
  • Weir, Alison, Henry VIII, King & Court, Pimlico (2002) (ISBN 0-7126-6451-3)
  • Williams, Neville, Henry VII, Weidenfeld & Nicholson (1972)

Skakels

[wysig | wysig bron]