Vogue (tydskrif)

Vogue

Redakteur Anna Wintour
Kategorieë Mode
Frekwensie Maandeliks
Uitgewer Condé Nast
Totale Oplaag 1 242 282 (2017)[1]
Jaar gestig 17 Desember 1892; 131 jaar gelede (1892-12-17), deur Arthur Baldwin Turnure
Eerste uitgawe
Land VSA
Taal Engels
Webwerf www.vogue.com
ISSN 0042-8000

Vogue is 'n Amerikaanse maandelikse mode-en-leefstyltydskrif wat oor baie onderwerpe handel, insluitende haute couture-mode, skoonheid, kultuur en leefstyl. Dit is gebaseer in One World Trade Center in die sakedistrik van Laer Manhattan. Dit is in 1892 as 'n weeklikse tydskrif begin en het jare later 'n maandblad geword. Sedert Vogue gestig is, het dit artikels oor talle akteurs, musici, modelle, atlete en ander vername sterre gehad. Die grootste uitgawe, in September 2012, was 900 bladsye dik.

Die Britse Vogue, wat in 1916 gestig is, was die eerste internasionale uitgawe, terwyl die Italiaanse weergawe, Vogue Italia, al die topmodetydskrif in die wêreld genoem is.[2] Daar is tans 26 internasionale uitgawes.

Geskiedenis

[wysig | wysig bron]
Die voorblad van Mei 1917 (Amerikaanse Vogue).

1892-1905: Vroeë jare

[wysig | wysig bron]
Die opskrif wat vir die uitgawes van 1892 tot 1906 gebruik is.

Arthur Baldwin Turnure, 'n Amerikaanse sakeman, het Vogue as 'n weeklikse koerant in New York gestig. Die eerste uitgawe het op 17 Desember 1892 verskyn.[3][4] Van die begin af het die blad berig oor die New Yorkse hoër stand se "gebruike, vermaakbedrywighede, sosiale ontmoetings, die plekke wat hulle dikwels besoek en die klere wat hulle gedra het ... en almal wat soos hulle wou lyk en deel van hulle eksklusiewe sirkel wou word".[5]

Die hooffokus van die tydskrif was mode, met artikels oor sport en sosiale geleenthede bygevoeg ter wille van die manlike lesers.[6] Die blad het in dié tyd stadig gegroei.

1905-1920: Condé Nast

[wysig | wysig bron]

Condé Montrose Nast het Vogue in 1909 gekoop, drie jaar ná Turnure se dood, en die blad geleidelik laat groei. Hy het dit in 'n vrouetydskrif verander en in die 1910's oorsese uitgawes laat verskyn. Die prys is ook verhoog. Die tydskrif se getal publikasies en wins het drasties toegeneem onder Nast se bestuur. Sy teikenmark was steeds die ryk deel van die gemeenskap en dit het ook oor troues begin berig. Die Britse Vogue het in 1916 begin verskyn en die Franse Vogue in 1920.

1920-1970: Uitbreiding

[wysig | wysig bron]

Die tydskrif se intekeningsyfer het skerp gestyg tydens die Groot Depressie en weer in die Tweede Wêreldoorlog. In dié tyd het die bekende resensent en voormalige redakteur van Vanity Fair, Frank Crowninshield, as redakteur gedien nadat die uitgewer Condé Nast hom daarheen geskuif het.[7]

In Julie 1932 het die Amerikaanse Vogue sy eerste kleurfoto op die voorblad geplaas. Dit is deur Edward Jean Steichen geneem en was van 'n swemster wat 'n strandbal omhoog hou.[8]

Volgens Laird Borrelli het Vogue die afname in mode-illustrasies veroorsaak deurdat hulle in die laat 1930's geïllustreerde voorblaaie met foto's begin vervang het.[9]

Die uitgawe van 1 Oktober 1924.

Nast was verantwoordelik vir die bekendstelling van kleurdrukwerk en dubbelbladartikels.[5] Hy kry erkenning daarvoor dat hy Vogue tot met sy dood in 1942 in 'n "suksesvolle sake-onderneming" verander het, en in die "vrouetydskrif wat ons vandag ken".[10]

In die 1950's, die dekade bekend as die tydskrif se "kragtige jare",[11] het Jessica Daves die hoofredakteur geword. Daves het uitnemendheid nagestreef in "een van die uitdagendste, herskeppendste en rykste dekades van die tydskrif se geskiedenis".[12] Sy het geglo "smaak kan geleer en aangeleer word",[13] en het Vogue gelei met die oortuiging dat dit 'n werktuig moet wees "om die publiek in smaak op te voed".[11] Hoewel mode die fokus gebly het, het sy geskrewe inhoud ook verbeter en veral artikels oor kuns en letterkunde bygevoeg.[12]

Die Daves-tydperk van Vogue het in 1962 geëindig toe Diana Vreeland by die tydskrif aagesluit het: eers as mederedakteur en ná Daves se vertrek in Desember 1962, hoofredakteur.[12] Die twee het heeltemal teenoorgestelde idees gehad. Daves het die beroemde verklaring gedoen dat mode opwindend, maar ook 'n ernstige saak is.[12] Aan die ander kant het Vreeland geglo dit is "net vermaak", soos sy eenkeer aan die kunsdirekteur Alexander Liberman gesê het.[14] Sy het die tydskrif 'n tydperk binnegelei van jeug en lewenskragtigheid, maar ook "oordaad, luukse en uitspattigheid".[15]

In die 1960's, onder Diana Vreeland, het die tydskrif byval begin vind by die jong mense van die seksuele revolusie deur te fokus op meer kontemporêre mode en artikels wat seksualiteit openlik bespreek. Om dit reg te kry het Vogue sy dekking uitgebrei na boetieks in die East Village met sy kunstenaars, studente en hippies. Artikels is gedoen oor die gunstelinguithangplekke van mense soos die Andy Warhol-"superster" Jane Holzer.[16] Die name van hulle modelle, soos Suzy Parker, Twiggy, Lauren Hutton, Veruschka en Marisa Berenson was op almal se lippe.[17]

In 1973 het Vogue 'n maandtydskrif geword.[18] Onder die hoofredakteur Grace Mirabella het die blad groot redaksionele en stilistiese veranderings ondergaan in reaksie op die veranderings in lewensteyl van sy teikenmark.[19] Mirabella het gesê sy is gekies om Vogue te verander, want "vroue is nie daarin geïnteresseerd om te lees oor die koop van klere wat geen doel in hulle veranderende lewens dien nie".[20] Sy is gekies om die tydskrif byval te laat vind by die vrye, werkende, "bevryde" vrou van die sewentigs.[20] Sy het die tydskrif verander met die byvoeging van onderhoude, kunsonderwerpe en ernstige artikels oor gesondheid. Toe dié soort artikels in die 1980's trefkrag verloor, is Mirabella afgedank.[20]

1988-tans: hoofredakteur Anna Wintour

[wysig | wysig bron]
Wintour (foto: Ed Kavishe van Fashion Wire Press) dring dikwels daarop aan om op modevertonings apart van ander moderedakteurs te sit.

In Julie 1988, nadat Vogue lesers begin afstaan het aan die drie jaar oue vrouetydskrif Elle, is Anna Wintour as hoofredakteur aangestel.[21][22] Wintour, wat bekend is vir haar tipiese voorkoms met 'n bobhaarsnit en donkerbril, het die tydskrif probeer red deur dit jonger en toegankliker te maak;[23] sy het die fokus verskuif na nuwe en toeganklike begrippe van "mode" vir 'n breër publiek.[24] Wintour se invloed het die tydskrif sy hoë sirkulasie laat behou, terwyl die personeel nuwe neigings ontdek het wat meer lesers kon bekostig.[24]

Op haar eerste voorblad het sy byvoorbeeld 'n driekwartlengtefoto van die Israeliese model Michaela Bercu gehad met 'n Christian Lacroix-baadjie met juwele en 'n jean – iets heel anders as haar voorgangers se neiging om net die model se gesig te wys. Volgens The New York Times het dit beide die model se klere en haar liggaam belangrik gemaak.[25] Soos die moderedakteur, Grace Coddington, in haar memoires geskryf het: Die voorblad "keur 'n demokratiese nuwe hoë/lae houding tot aantrek goed; dit voeg 'n bietjie jeugdige maar gesofistikeerde gewaagdheid by, en versier dit met 'n skeut vertroulike energie en dryfkrag wat dui op vinnig iewers kom. Dit was volkome Anna."[23]

Wintour het haar doelwitte bly haal om Vogue van nuwe lewenskrag te voorsien en het van die tydskrif se grootste uitgawes gepubliseer. Die uitgawe van September 2004 was 832 bladsye dik, toe die grootste nog vir 'n maandtydskrif.[22] Wintour is steeds hoofredakteur van die Amerikaanse Vogue.

Die kontras tussen Wintour se visie en dié van haar voorgangers word deur beide haar kritici en verdedigers as treffend beskryf. Amanda Fortini, 'n mode- en stylbydraer tot die tydskrif Slate, meen haar beleid was voordelig vir Vogue en het dit gered van wat sommige kritici die tydskrif se "beige jare" genoem het.[26]

Die destyds 38-jarige Wintour was voorheen hoofredakteur van die Britse Vogue en van House & Garden. Sy was bekend vir haar goeie visuele sin en haar vermoë om 'n tydskrif reg te ruk. Deur haar loopbaan was Wintour bekend as koud en moeilik om mee saam te werk. In 'n artikel op Biography.com erken Wintour sy is "baie gedrewe" deur wat sy doen en sê sy: "Ek is vir seker baie mededingend. Ek hou van mense wat die beste lewer wat hulle kan, en as dit jou 'n perfeksionis maak, dan is ek dalk een."[22]

Voorblaaie

[wysig | wysig bron]

Mans op die voorblad

[wysig | wysig bron]

Tot in Desember 2020 het 10 mans op die voorblad van die Amerikaanse Vogue verskyn:[27][28][29]

Besonder merkwaardige Vogue-voorblaaie

[wysig | wysig bron]
  • Desember 1892: Die eerste voorblad.[8]
  • Julie 1932: Die eerste voorblad met 'n kleurfoto, met Edward Steichen se foto van 'n swemster wat 'n strandbal omhoog hou.[8]
  • Augustus 1933: Toto Koopman, wat beide biseksueel en birassig is. Sy beeld 'n vrou uit wat lesers tydens die Groot Depressie sal droom om te wees.[8][30][31]
  • September 1944: VSA-tenthospitaal in Frankryk. Lee Miller as oorlogskorrespondent vir die Amerikaanse Vogue.
  • Mei 1961: Sophia Loren, een van die eerste sterre wat die voorblad versier.[8]
  • Augustus 1974: Beverly Johnson is die eerste swart vrou op die voorblad van die Amerikaanse Vogue.[32]
  • November 1988: Op Anna Wintour se eerste voorblad is die Israeliese model Michaela Bercu.[33]
  • Mei 1989: Madonna, die eerste ster wat nie 'n model is nie, op die voorblad van Vogue.[34]
  • April 1992: Op die herdenking van Vogue se 100ste bestaansjaar is 10 supermodelle op die voorblad: Naomi Campbell, Cindy Crawford, Linda Evangelista, Christy Turlington, Tatjana Patitz, Karen Mulder, Yasmeen Ghauri, Niki Taylor, Elaine Irwin en Claudia Schiffer. Dit is die beste verkoper nog.[35][36]
  • November 1992: Richard Gere is die eerste man op die voorblad, saam met Cindy Crawford.[37]
  • Desember 1998: Hillary Clinton is die eerste Amerikaanse eerste dame op die voorblad.[8]
  • September 2012: Lady Gaga op die voorblad van die grootste uitgawe.[8]
  • April 2014: Kim Kardashian en Kanye West, onderskeidelik die eerste werklikheidstelevisiester en rapper op die voorblad, asook die eerste veelrassige paartjie.[38]
  • Augustus 2017: Zayn Malik, die eerste manlike Moslem op die voorblad.
  • September 2018: Beyoncé kry beheer "sonder presedent" oor die voorblad en die artikel oor haar.[39] Sy huur die 23-jarige swart fotograaf Tyler Mitchell om die voorbladfoto te neem, en hy is die eerste swart fotograaf wat 'n voorblad vir Vogue neem in die tydskrif se 126-jarige bestaan.[40]
  • Desember 2020: Harry Styles word die eerste man wat alleen op die voorblad verskyn.[41]
  • Februarie 2021: Kamala Harris word die eerste vroulike visepresident op die voorblad.[42][43]
  • Oktober 2021: Adele word die eerste mens wat op die Amerikaanse én Britse voorblaaie van Vogue verskyn.[44]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ "Consumer Magazines". Alliance for Audited Media. Geargiveer vanaf die oorspronklike op Januarie 23, 2017. Besoek op Julie 5, 2017.
  2. ↑ Press, Debbie (2004). Your Modeling Career: You Don't Have to Be a Superstar to Succeed. New York: Allworth Press. ISBN 978-1-58115-359-0.
  3. ↑ Rowlands, Penelope (2008) A Dash of Daring: Carmel Snow and Her Life In Fashion, Art, and Letters Simon & Schuster, 2008.
  4. ↑ Warren, Lynne (2005) Encyclopedia of Twentieth-Century Photography, 3-Volume Set Routledge, 2005
  5. ↑ 5,0 5,1 Ludwin, Nancy Flinn (Januarie–Februarie 2007). "In Vogue: The Illustrated History of the World's Most Famous Fashion Magazine". Gale Resources.
  6. ↑ Esfahani Smith, Emily (26 Junie 2013). "The Early Years of Vogue Magazine". acculterated.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Oktober 2013. Besoek op 6 Oktober 2013.
  7. ↑ Fine Collins, Amy. "Vanity Fair: The Early Years, 1914–1936". Vanity Fair. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Julie 2014. Besoek op 18 Julie 2007.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 Oloizia, Jeff. "The 10 Most Groundbreaking Covers in the History of Vogue". T Magazine (in Engels (VSA)). Besoek op 29 Maart 2017.
  9. ↑ Laird Borrelli (2000). Fashion Illustration Now (illustrated, reprint uitg.). Thames & Hudson. ISBN 9780500282342.
  10. ↑ "The Early Years of Vogue Magazine – Acculturated". Acculturated (in Engels (VSA)). 26 Junie 2012. Besoek op 29 Maart 2017.
  11. ↑ 11,0 11,1 Whitman, Alden (24 September 1974). "Jessica Daves of Vogue is Dead". The New York Times. Besoek op 1 Desember 2019.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 Tuite, Rebecca C. (2019). 1950s In Vogue: The Jessica Daves Years, 1952-1962. Londen: Thames & Hudson. pp. 238, sien nota 16. ISBN 978-0500294376.
  13. ↑ Hicks, Cordell (12 April 1960). "Editor Practices Style Magazine's Message". Los Angeles Times. p. 2: 4.
  14. ↑ Collins, Amy Fine (November 1993). "The Cult of Diana". Vanity Fair. Besoek op 2 Desember 2019.
  15. ↑ Dodie Kazanjian and Calvin Tomkins (1993). Alex: The Life of Alexander Liberman. New York: Alfred A. Knopf. p. 281.
  16. ↑ Vogue (15 Februarie 1968)
  17. ↑ Dwight, Eleanor. "The Divine Mrs. V". New York. Besoek op 18 November 2007.
  18. ↑ "Advertisement – Vogue Magazinec". ecollections.scad.edu. Scad Libraries. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 April 2019. Besoek op 7 Oktober 2013.
  19. ↑ Mirabella, Grace (1995). In and Out of Vogue. Doubleday.
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 "Grace Under Pressure". Gale Resources. 1995.
  21. ↑ "Vogue – Editor-in-chief Bio". Condé Nast. Mei 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Mei 2013. Besoek op 16 Mei 2013.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 "Anna Wintour". Biography (in Engels (VSA)). Besoek op 29 Maart 2017.
  23. ↑ 23,0 23,1 Coddington, Grace (2012). Grace: A Memoir. New York: Random House. ISBN 978-0449808061.
  24. ↑ 24,0 24,1 Orecklin, Michelle (9 Februarie 2004). "The Power List: Women in Fashion, No 3 Anna Wintour". Time. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Februarie 2004. Besoek op 29 Januarie 2007.
  25. ↑ Weber, Caroline (3 Desember 2006). "Fashion-Books: Review of "In Vogue: The Illustrated History of the World's Most Famous Fashion Magazine (Rizzoli)"". The New York Times. Besoek op 28 Januarie 2007.
  26. ↑ Fortini, Amanda (10 Februarie 2005). "Defending Vogue's Evil Genius: The Brilliance of Anna Wintour". Besoek op 29 Januarie 2007.
  27. ↑ "Ryan Lochte Is the Fourth Man to Ever Cover Vogue – The Cut". New York. 14 Mei 2012. Besoek op 4 Junie 2013.
  28. ↑ "LeBron becomes one of only three men to grace cover of Vogue". ESPN. 13 Maart 2008. Besoek op 4 Junie 2013.
  29. ↑ "Vogue Olympic Cover Featuring Hope Solo, Ryan Lochte, and Serena Williams (PHOTOS)". Global Grind. 14 Mei 2012. Besoek op 4 Junie 2013.
  30. ↑ Covers, History of Fashion Magazine (22 Februarie 2016). "Toto Koopman on Vogue, September 1933". Covers of Fashion Magazine. Besoek op 31 Maart 2017.
  31. ↑ "The Complete Vogue Archive - 1933". Vogue.
  32. ↑ "Beverly Johnson". Vogue. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Augustus 2018. Besoek op 31 Maart 2017.
  33. ↑ "Honoring the 120th Anniversary: Anna Wintour Shares Her Vogue Story". Vogue. Besoek op 31 Maart 2017.
  34. ↑ Schlosser, Kurt (2014). "Anna Wintour on that Kim and Kanye Vogue cover: Tasteful gets 'boring'". Today. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Julie 2015. Besoek op 29 Maart 2021.
  35. ↑ Sowray, Bibby (9 April 2014). "Kim and Kanye's Vogue cover on course to be a record seller". The Daily Telegraph. Besoek op 21 April 2017.
  36. ↑ Essex, Myeisha (8 April 2014). "Vogue's Kim K & Kanye Cover On Track To Outsell FLOTUS & Beyonce Issues". The Michigan Chronicle. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Oktober 2015. Besoek op 21 April 2017.
  37. ↑ "Men in Vogue: Men Who Covered American Vogue". 31 Julie 2019.
  38. ↑ Glamour. "Anna Wintour talks about the Kimye Vogue cover". Glamour UK (in Engels (VK)). Besoek op 31 Maart 2017.
  39. ↑ Park, Andrea (31 Julie 2018). "Vogue reportedly gave Beyoncé editorial control of September cover and feature". Besoek op 13 Augustus 2018.
  40. ↑ Street, Mikelle (13 Augustus 2018). "The story behind Tyler Mitchell's Vogue cover of Beyoncé". Besoek op 13 Augustus 2018.
  41. ↑ Whitehead, Joanna (13 November 2020). "Harry Styles Becomes First Man To Appear Solo On Cover Of Vogue". Besoek op 7 Mei 2021.
  42. ↑ S. Mitra Kalita. "Kamala Harris' Indian roots and why they matter". CNN. Besoek op 22 Mei 2021.
  43. ↑ "Indian-origin politicians around the world". Deccan Herald (in Engels). 21 November 2020. Besoek op 22 Mei 2021.
  44. ↑ Snapes, Laura (8 Oktober 2021). "The return of Adele: industry bills new album 30 as 'huge global event'". The Guardian (in Engels). Besoek op 8 Oktober 2021.{{cite web}}: AS1-onderhoud: url-status (link)

Skakels

[wysig | wysig bron]